Yazar : Enes Türkoğlu Tutku Yayınevi
Moğollar tarafından
1256'da lanetli olduğu düşüncesiyle yıkılan Alamut Kalesi'
Tarihte terör, korku, dehşet ve suikasttan bahsedildiğinde akla gelen ilk isim Hasan Sabbah ve cennet fedaileridir... Mekânsa elbette ki şimdilik yeryüzünde var olmayan Alamut Kalesi...
Hasan Sabbah'ın liderliğinde tam 33 sene devam eden, ancak aradan geçen yüzyıllara rağmen dünyada milyonlarca insanın zihninde aynı korku atmosferini yayacağı endişesi yaşatan Haşhaşiler'in sırrı neydi?
Hz. Muhammed'in torunu İmam Cafer'us-Sadık'ın oğlu İsmail'i imam kabul etmiş gibi görünen ve İsmalîyye Mezhebi'ni yaymak için Alamut Kalesi'ni üs seçen Hasan Sabbah ve fedailerinin kazanmak için kullandıkları tek metod vardı:
Süikast ve Terör...
Selçuklu İmparatorluğu'nun meşhur veziri Nizamülmülk başta dönemin önde gelen pek çok devlet yöneticisi ve komutanını kanlı hançerleriyle öldüren Haşhaşiler'in motivesinde kullanılan yöntemler halen tartışılıyor...
Hasan Sabbah'ın 'müritlerini' terör ve suikast işlemeye ikna için kullandığı yöntem günümüzde terör örgütlerinin vazgeçemediği taktiklerinin başında geliyor; şehvetli bir kadın ve uyuşturucu...
Şeyhlerini memnun etmek için her türlü çılgınlığı bir an bile düşünmeden yapabilen, binlerce kişilik, yüzyıllardır faal bir ordu... Ölümden korkmadan hatta ona koşa koşa gidebilenlerin dehşet verici hikâyesi neidi ?
Selçuklu İmparatorluğu'nun meşhur veziri Nizamülmülk başta dönemin önde gelen pek çok devlet yöneticisi ve komutanını kanlı hançerleriyle öldüren Haşhaşiler'in motivesinde kullanılan yöntemler halen tartışılıyor...
Hasan Sabbah'ın 'müritlerini' terör ve suikast işlemeye ikna için kullandığı yöntem günümüzde terör örgütlerinin vazgeçemediği taktiklerinin başında geliyor; şehvetli bir kadın ve uyuşturucu...
Şeyhlerini memnun etmek için her türlü çılgınlığı bir an bile düşünmeden yapabilen, binlerce kişilik, yüzyıllardır faal bir ordu... Ölümden korkmadan hatta ona koşa koşa gidebilenlerin dehşet verici hikâyesi neidi ?
BU CİNAYETLERİ HEP SAHTE
CENNET VAADİ İLE YAPTIRMAKTAYDI.
Hasan Sabbah'ın kurduğu
'sahte cennet bahçeleri' bu bahçeye gire-bilenlerin her türden ihtiyacına cevap
vermeye hazır yüzlerce güzeller güzeli kadın... Hasan Sabbah'ın 'öldür' emrini
bekleyen binlerce mürit bu sahte yeryüzü cennetini bir kere tatmış ve
kendilerini hayatlarının geri kalanını burada geçirmeye adamıştı.
Fedai yapılmak istenenler
hariç, bu bahçeye kimsenin girememesi için gizli bir geçit de yapılmıştı. Hasan
Sabbah 12 ilâ 20 yaş arasındaki fedai adaylarına tıpkı peygamberlerinin anlattığı
gibi Cennet'i önce tasvir ediyordu. Daha sonra anlattığı Cennet'in gerçekliğini
ispatlamak için fedai adaylarına önce uyutucu bir ilaç içiriyor, daha sonra
onları gizli geçitten bahçeye taşıyordu. Fedai adayları uyandıklarında,
anlatılan Cennet'i gözleriyle görüyor ve Hasan Sabbah ne isterse onu yapmaya
hazır bir kıvama geliyorlardı. Bir zaman sonra yeniden uyutulan fedai adayları
Hasan Sabbah'ın yanına döndürülüyor ve ondan, istenileni yaptıkları halde
Cennet'te sonsuza dek kalacaklarına dair vaadler duyuyorlardı (Lewis
6-7)."
Cennet'ten çıkarılan fedailer gördüklerini diğerlerine de anlatıyor ve Hasan'ın kale içerisindeki etkisini katlıyordu. Cennet'i görenler, Hasan Sabbah'ın emirlerini korkuyla değil, arzuyla yerine getirir hale geliyordu.
Cennet'ten çıkarılan fedailer gördüklerini diğerlerine de anlatıyor ve Hasan'ın kale içerisindeki etkisini katlıyordu. Cennet'i görenler, Hasan Sabbah'ın emirlerini korkuyla değil, arzuyla yerine getirir hale geliyordu.
HASAN SABBAHLA İLGİLİ
KONULAR :
1-HASAN SABAHIN KISA
HİKAYESİ VE HASAN SABBAH'İN YAPTİGİ O
DEHSET AÇİKLAMA..
2-HASAN SABBAH NASIL BİR
ADAMDI?SIRLARI NEİDİ?
3-3- HASAN SABBAH DÖNEMİNDE
İNANIŞLAR KARMATİ , İSMAİLİ
HAREKETİ
4- HASAN SABBAH OLUŞUMU.
5-HASAN SABBAH IN MESHEP
KURALLARI
6- HASAN SABBAH İNSANLARA
BİR MÜSLÜMAN OLARAK SUNULDU VE GÖSTERİLDİ.
MEZHEP FAKTÖRÜ OLUŞTURULDU
BİR TRUVA ATI GİBİ.
7-ALAMUT HASAN SABBAHIN
DÜNYA DÜZENİ ve İMAM GAZALİ NİN ENGELLEMELERİ
GÜNÜMÜZE İZ DÜŞÜMLERİ
8-İSMAİLİLİK’İN TÜRK VE
BATI DÜNYASI ÜZERİNDEKİ ETKİLERİ
9-HASAN SABBAH İSMAİLİ MİSYONERLİĞİ
10- HASAN SABBAHIN SULTAN
SELAHATTİN EYYUBİ VE
TAPINAKÇILAR ARASINDAKİ İLİŞKİLERİ
11- HAŞHAŞÎLER'İN SUİKAST
YAPTIKLARI VE ÖLDÜRDÜKLERİ
ÖNEMLİ DEVLET ADAMLARI.
12-İSMAİLİYE İNANCI VE BU
İNANCIN GETİRDİĞİ SONUÇLAR
13-HASAN SABBAH HAKKINDA
BATININ VE DİĞERLERİN FİKİRLERİ.
14-TEMPLİYERLER KİMDİR?MASONLARLA İRTİBATI , YAKINLIĞI NEDİR?
15-İSMAİL DÖNEMİNDEKİ
HAÇLILAR (TEMPLİYERLER ) VE HASAN SABBAH ÖRGÜTLERİ ARASINDAKİ İLİŞKİLERİ
16-ESKİNİN“HAŞHAŞÎ” DÜNYA
DÜZENİ , GÜNÜMÜZÜN YENİ DÜNYA DÜZENİ
17-KUDUS HAÇLI
SEFERLERİ ve HASAN SABBAH.
18-İSMAİLİLER DÖNEMİNDEN
SONRA ( BATINİLAR ) DÖNEMİNDE BEKTAŞİLİK
VE ALEVİLİĞİN GÜNÜMÜZE İZ DÜŞÜMLERİ
19- HASAN SABBAHIN GENÇLİK
ARKADAŞI ,DOSTU ÖMER HAYYAM MÜSLÜMAN DEĞİLDİ.
20-HASAN SABBAHIN ÖLÜMÜ
21-KAYNAKÇA
HASAN SABBAH HAŞAŞİLERİN GERÇEK TARİHİ YÜZÜ :
1-HASAN SABAHIN KISA
HİKAYESİ VE HASAN SABBAH'İN YAPTİGİ O
DEHSET AÇİKLAMA..
Hasan Sabbahın kısa
hikayesi hayatı :
Hasan Sabbah (1035 - 1124),
Büyük Selçuklu Devleti zamanında yaşamış olan, tarihin eski ezoterik ve batıni
örgütü Haşhaşileri kuran ve ölene kadar liderliğini yapan kendini gizlemiş
İranlı Yahudilerindendir. İran tarihteki en gizemli insanlardan biri olarak adı
geçer.
Hayatı:İran'da Kum
kentinde dünyaya gelmiştir. Zamanın önde gelen okulllarında okuma şansı
bulmuştur. Ailesiyle birlikte Rey şehrine gittiğinde burada Şii inancının
önderleriyle temas etmiş ve Şiiliği benimsemiş-tir. Dini çalışmalarını
geliştirmek için Fatimilerin hakim olduğu Kahire'ye gitmiştir. İran'a
döndüğünde Sel-çuklu Türk sarayında yüksek bir memuriyetle işe başlayacaktır.
Ünlü yönetici Nizamülmülk'ün emrinde ça-lışmaya başlayacaktır.Bu aşamadan sonra
hayat hikayesinde belirsizlik başlar.
Devrinin yetiştirilmiş en
büyük Şeytanîsi. Annesi Yahudi. Babası sonradan İslam’ı kabul eden bir tüccar.
Tabii ki İslam’ı kabulü bir kılıf. Koyu bir Hıristiyan. Haçlı, tapınakçı.
Sabbah, daha bebekken
9’ların en büyük Şeytanîsi tarafından seçilir. Ondan sonra gözetilir,
yetiştirilir. İhtisası büyücülük ve ilizyondur. Devrinin en büyük
ilizyonistidir.
Yetişkin biri olduğunda
kendisine biçilen her şey, Şeytanîlerin programlarınca uyarlandı. Alamut Kalesi
kayalıkları seçildi. Ortadoğu’nun en büyük sihirbazı; ilizyon üstadı Şeytanî
Mala himaye etti. Alamut Kalesi dekorlarla ilizyon mekanı hâline getirildi. O
dönemin imkanlarıyla Sabbah, devrin en iyi bilginlerinin yanında farklı
yetiştirildi.
İnsanlara bir Müslüman
olarak sunuldu ve gösterildi. Peki gaye neydi?
Dönemde ünlü Büyük
Selçuklu veziri Nizamülmülk'ün emrinde çalışmaya başlayan Hasan Sabbah.Kuzeyden
İran'a göç eden Türkmenler'in nüfuslarının artması ve bu sebeple İran'da oluşan
kapasite sorunun çözülmesi için Anadolu yarımadasına göç ettirilmesi projesinin
engellenmesi ve böylece İslam'ın batıya yayılışının engellenmesi amacıyla
dönemin gizli ve ezoterik özellik taşıyan dinsiz Yahudi örgütleri tarafından
özel olarak yetiştirildiği ve el altından finanse edildiği, babasının bu
örgütler adına çalışan Avrupalı bir Hristiyan olup Müslüman gibi yaşadığı
annesinin ise bir Yahudi olduğuna göre, Hasan Sabbah'ın asıl amacı orduya ve
eyaletlere hakim Türkler ile bürokraside görevli Farslılar arasında kalıcı bir
etnik gerilim oluşturmak ve Türkmen aşiretlerinin batıya göçünü olabildiğince
geciktirmek ve mümkünse engellemekti.
İsmaili tarikatını
seçerek, kendi toplum ve düşünce sistemine göre Yahudi kabalası etrafında olan
kişileri önderliğe getirmek , Haçlı seferlerini kolaylaştırmak ve islamiyetin
daha fazla ve hızlı yayılmaması için buna etkin faydalı olan kişilere
suikastler düzenlemiştir. Bu suikastleri işletmek için militanlarına haşhaş
vererek onların zihinlerine avucuna aldığı bilinmektedir. Bu yüzden örgütün adı
Haşhaşiler yani assassin olmuştur.
Merkezleri, yüksek bir
kayalığın tepesinde kurulu olan Alamut Kalesi'ydi. bu kalede 2000 mürit
yaşıyordu.
HASAN SABBAH'İN YAPTİGİ O DEHSET AÇİKLAMA..
“Oyleyse dinle. Bu senin
son sansin. Ben taraftarlarima daima Arap asilli oldugumu anlattim. Rakiplerim
ise aksini ispat etmeye calistilar. Hakli olan onlardi. Fakat neden boyle
davrandim? Cunku siz Persler kendi irkiniza gereken onemi vermiyorsnuz.
Peygamberin dogdugu ulkeden herhangi biri sefil bir dilenci bile olsa, sizin
gözunuzde dunyanin en kiymetli adami oluveriyor.
Oysa sizler Rustem’in ve Suhrab’in, Minuçehr’in ve Feridun’un torunlarisiniz.
Husrev’in, Ferhad’in, eski buyuk Pers krallarinin, Pers imparatorlugunun varislerisiniz! Fidevsi’inn,Ansari’nin ve daha nice sarisin sizin dilinizi konustugunu unuttunuz! Kendinizi Araplarin dinine ve kulturune tabi kildiniz! Simdide, bozkirlardan gelen at hirsizlarinin, turklerin onunde, karin ustu yerlerde surunuyorsunuz!Selcuklu kopeklerinin yarim asirdan beri size hukmetmerlerine musade ediyorsunuz! Oysa siz Zerdust’un torunlariniz.
Gencligimde iki arkadasim ile kutsal bir yemin ettik Omer Hayyam.
Oysa sizler Rustem’in ve Suhrab’in, Minuçehr’in ve Feridun’un torunlarisiniz.
Husrev’in, Ferhad’in, eski buyuk Pers krallarinin, Pers imparatorlugunun varislerisiniz! Fidevsi’inn,Ansari’nin ve daha nice sarisin sizin dilinizi konustugunu unuttunuz! Kendinizi Araplarin dinine ve kulturune tabi kildiniz! Simdide, bozkirlardan gelen at hirsizlarinin, turklerin onunde, karin ustu yerlerde surunuyorsunuz!Selcuklu kopeklerinin yarim asirdan beri size hukmetmerlerine musade ediyorsunuz! Oysa siz Zerdust’un torunlariniz.
Gencligimde iki arkadasim ile kutsal bir yemin ettik Omer Hayyam.
Bu taht hirsizlarini alt
etmeye yemin etmistik.Çünkü onlar müslümanlığı koruyan çoklu ve büyük
engellerdi.
Planlarimizi gerceklestirmek icin toplumun en
ust seviyelerine ulasmaya calisicak ve bu cabalarimiz sirasinda birbirmizi tum
gucumuzle destekliyecektik. Ben araç olarak Ali taraftarlarini kullanmaya karar
vermistim. Cunku bunlar Bagdat halifesine dolayisiyla da Turklere karsi idiler.
Vezir ise Selcuklularin hizmetine girmeyi yeglemisti. Onceleri onun sectigi
yolun emellerimizi gerceklestirmek icin gereginden uzun oldugunu dusunuyorum.
Bu nedenle onunla konusmak istedim ama hala bu cocukca dusuncelere inandigimi
isitince cok sasirdi. Her ne kadar saraya girmeme yardim ettiysede kisa sure
sonra benim eski kararlarimiza bagli kaldigimi kabul etmek zorunda kaldi.
Nufuzumuzun giderek
arttiginin farkina varinca, beni yok etmek icin elinden geleni yapmaya
basladlar ve bir sure sonra surgune
gitmeye mecbur kaldim. Basima tam on bin altin odul koymustu! Genclik ruyamiz
da boylece sona erdi. Bas vezir, canaginin yaninda oturuyor ve yabancilara
sirin gozukmek icin her turlu soytariligi yapiyordu.
Omer Hayyam ise sarap iciyor, kadinlari seviyor, kaybettigi ozgurlugune yaniyor ve dunyadaki herseyle alay ediyordu.
Omer Hayyam ise sarap iciyor, kadinlari seviyor, kaybettigi ozgurlugune yaniyor ve dunyadaki herseyle alay ediyordu.
Fakat ben halkin kayitsiz tembel oldugunun farkina vardim; onlar icin kendimi harcamaya degmezdi. Bos yere onlari uyandirmaya ve aydinlatmaya calismistim. Inasnlarin buyuk kisminin hakikatinin ne olduguna neye ilgi duyduguna inandıklarını farkettim.
Umurlarinda bile degil!
Tek istediğim dinlerinin ve rahatlarinin
bozulmamasi ve hayal guclerini canli tutmak icin masallar anlatmak gerekti.
Veya kimin hali kimin haksiz oldugunun onlar icin bir anlam ifade ettiginimi
dusunuyorsun? Asla! Yeterki onlarin zavalli isteklerinin bir kismini tatmin et.
Artik kendimi bos hayallere kaptirmak istemiyordum.
Madem ki insanlik bu
sekilde, Artik bende ulvi amaclarima ulasmak icin onları kullanicaktim!
Insanlarin aptallıklarını ve saflıklarinin kapılarını açmaya çalıştım .
Onlarin her tur bencil isteklerinden ve
zevklerinden kendi cikarima yararlanmaya basladim. Tum kapilarla hedefler onume
acilmaya baslamisti! Bir sure sonra hedeflerimize ulaşacak saflarina katilmak
üzere istedigim meshur bir peygamber olmustum!
Artik ben kitlelere gitmiyorum onlar benim
ayaklarima geliyorlar.
Ardimdaki tum gemileri yaktim. Simdi ileri gitme vakti. Selcuklulari yikana kadar da hic durmadan ilerlemeye devam edicegim.
Diğer bölünmüş mülüman gurupları beni kesinlikle çözemeyecekler beni anlamakta zorluk çekecekler.
Ardimdaki tum gemileri yaktim. Simdi ileri gitme vakti. Selcuklulari yikana kadar da hic durmadan ilerlemeye devam edicegim.
Diğer bölünmüş mülüman gurupları beni kesinlikle çözemeyecekler beni anlamakta zorluk çekecekler.
Sakin bana fedailerin
sozde cesaretlerinden bahsetmeye kalkma! Yaşamım 60 yılı boyunca devamli kelle koldukta
gezdim.
Pers tahtinin yabanci
despotlardan kurtulacagini bilseydim, emin ol gozumu kirpmadan bile seve seve
herhangi bir cennete giderdim. Fakat burada da kendimi kullandirmak niyetinde
degildim. Onlardan birisi tahttan dusurulse bile, yerine hemen baskasnin
cikacagindan eminim. O zamanlar olumun hic kimseye kalici bir faydasi olmazdi.
Baska turlu davranmaliydim.
Kendilerini kurban etmeye
hazirli gonulluler yaratmali ve onlarin bağliliklarinin meyvelerini
toplamaliydim. Benim icin yuksek mevkilerdeki insanlari vurucak ellerim
olmaliydi. Fakat hicbir gonullu bulamadim. Kimse kendisini ulvi amaclar
dogrultusunda feda etmeye niyetli degildi. Bunun uzerine baska bir yontem
denemeye karar verdim. Bu yontem zaten biliyorsun : kayaliklarin obur tarafinda
Deylem krallarinin bahcelerini, en ince detaylarina kadar isleyerek ,suni
cennetler yarattim.
Insan yasaminda hayaller
nerede baslar? Gercekler nerede sona erer? Buna cevap vermek cok guç. Bunlari
anlamak icin henuz cok gençsin. Keske benim yaslarimda olsaydin! Ozaman
herkesin kendisine ait bir cenneti oldugunu bilirdin. Ve bu cennetlerin sahsi
arzulari birer hayali olduklarini kavrardin. Aldigi haz onun icin gercektir,
baska birseye ihtiyaci yoktu. Eger numarami anlamis olsaydin son derece mutsuz
ölecektin..
2-HASAN SABBAH NASIL BİR
ADAMDI?SIRLARI NEİDİ?
Hasan Sabbah Bâtınilere kendisini “Mehdi” (Şii’likte son
imam) olduğuna inandırmıştı.
Wladimir bartol'un
fedailerin kalesi alamut kitabında anlattığına göre, bu adam bir ateisttir.
Dini sadece bir afyon olarak kullanmıştır. kendisine ölümü anında göze alacak
kadar bağlı fedailerinin ise sırrı şudur:
Bunlar küçükken bir kısmı kandırılarak bir kısmı rızalarıyla toplanarak alamut kalesi'ne getirilirler. bir kaç yıl, hem fiziksel, hem de zihinsel olarak çok sert bir eğitimden geçerler, böylece hem çok bilgili, hem de çok dayanıklı ve güçlü adamlar yaratılmış olur.
Bu eğitimlerde, eğitmenler
hasan sabbah'ın cennetin anahtarlarına sahip olduğunu söylerler. her ne kadar
buna tüm fedailer kesinlikle inanıyor gibi gözükse de, hepsinin içinde bir bit
yeniği vardır, ve hasan sabbah da bunu bilmektedir. Bunu bilen hasan sabbah
fedailerini 3'er 3'er yanına çağırtır, öncelikle kendilerine birer hap (haşhaş)
verir, kafaları zaten güzel olan fedailer, o gece kalenin hiç görünmeyen bir
tarafında senelerden beri uğraşılan cennet bahçeleri denilen yere götürülürler.
Bu bahçeler, kur-an'daki
cennet tasvirlerine bir ebir bağlı olarak hazırlanmıştır, ve tabi ki bu
bahçelerde bir sürü bakire hurî fedaileri bir gece eğlendirmek üzere
görevlendirilmiştir.
Seçilmiş kişilere haşhaş
içirerek, Alamut’ta Şah Rud Nehri’nin yanına kurduğu sahte cennete eğer
suikastta başarılı olurlarsa bu cennette sonsuza kadar yaşayabilecekleri sözünü
verirmiş.
Bu cennette; Kurandaki
cennet mantığıyla hazırlanmış, meyve bahçeleri, göller ve akarsular, en
önemlisi çok sayıda güzel kadın bulunurmuş. Fedaîlerin bu güzel kadınlardan en
az birine sevdalanması sağlanır, böylece suikastı başarıp, bunun sonunda da
ölerek cennete tabiî ki bu arada sevgilisine ulaşabileceği sanısı
oluşturulurmuş. Bu yüzden fedaî, görevini ölmeyi amaçlayarak yerine getirmeye
çalışırmış.
Haşhaşînleri tanıdıkça, bu
insanların hepsi vaat edilmiş sahte cennetler peşinde olduğu anlaşılmaktadır.
O gece hayatında
tatmadıkları mutlulukları tadan fedaîler, bir daha cennete gitmek için ölmeye
bile razı duruma gelirler. Bir de üstüne verilen haşhaş da bağımlılık yaratınca
ve fedailer hap bulamayınca, bu dünya onlar için çekilmez hale gelir ve hasan
sabbah'ın onları cennete götürecek bir emrini, yani ölümü beklerler. işte
böylece fedailerimiz gerçek birer canavara dönüşür, ve hasan sabbah bunları
düşmanların arasına birer intihar komandosu olarak sokar.
Sahte cennetden günler
geçiren bâtıni erkekleri bundan sonra hiç evlenmeyeceklerdir.
Bâtıni erkeklerinin hadım
edildiklerini, bundan dolayı evlenemediklerini
kimse bilmezdi.Çünkü bu Bâtınilerin bir sırrıydı. Büyük dailerden
başkası bu sırrı bilmezdi. Hadım edilen Bâtıni erkekleri asla nefislerine
uymazlar, kendilerini verilen görev uğruna feda edilirlerdi.
Farklı amaçlarda
kullanılan fedailer de vardır. Örneğin, kaleye savaş halinde oldukları bir
devletin elçisi geldiğinde, onun önünde bir fedaisine kendini kulenin
tepesinden aşağı atmasını emreder, ve gözü dönmüş fedai, dönmüş gözünü
kırpmadan kaleden aşağı atlar. düşman saflarında da bu olay yayıldıkça
abartılır ve isyanlar çıkmaya başlar.
Hasan Sabbah’ın
önderliğini yaptığı ve fedailerine sahte bir cennet vadederek kendi Haşhaşilik
öğretisini yaydığı mekândır. Öğretisini yaymak için fedailerine cennetin
anahtarlarını elinde bulundurduğuna inandırmış ve bu sayede suikastçiler
yetiştirmiştir. Bu kale dünya üzerinde suikast kavramının ilk ortaya çıktığı
yerdir.
İmparatorluklara dehşet salan kahpe
cinayetlerle nam salmıştır Hasan’ın fedaileri. Fedai denilen bu suikastçilerin
aralarından seçtikleri üyeleri kurbanlarını kalabalık bir grup içindeyken
öldürür ve kendilerini ölüme teslim ederlerdi. İntihar etmezlerdi; ama
işledikleri önemli cinayetlerden sonra sağ bırakılmayacaklarından kimsenin
şüphesi yoktu.
Hasan’ın kabul odasının
zemininde derin bir dar kuyu vardı. Müritlerinden biri bu kuyunun içinde
yalnızca başı ve boynu görülebilecek şekilde dikilirdi. Boynunun etrafında,
ortasından bir delik bulunan ve birbirine sabitlenmiş iki parçadan oluşan
dairevi bir disk vardı. Bu sanki zemin üzerinde metal bir levhada kesik bir baş
varmış izlenimi uyandırıyordu. Görüntüyü daha inandırıcı yapmak için, levha
üzerindeki kellenin çevresine kan döktürülürdü. Kafası levhaya geçirilmiş mürit
bu olaylardan önce haşhaş kullandıktan sonra Alamut Kalesi’nin gizli
bahçelerine yine haşhaş tütsüleriyle donatılmış gizli koridorlardan bu
tütsüleri içine çekerek giderdi. Gizli bahçede giderken Hasan Sabbah’ın kendisinin seçip yetiştirdiği
güzel kızları cennetden hûri zannederdi.
Bu bahçeyi Hasan Sabbah cennet diye beyni
haşhaştan uyuşmuş olan müritlere tanıtır ve “İşte size vaat ettiğim cennet
budur!” diye beyinlerini yıkardı. Daha sonra acemiler (örgüte yeni alınan
fedailer) içeri alınırdı. Bir köşeye oturtulurdu. Ardından sadece boynu görünen
mürite neler gördüğü sorulurdu. Sahte cenneti görmüş mürit heyecanla
gördüklerini anlatırdı. Daha sonra gerçekten adamın başı kesilir ve herkesin
görebileceği bir yere koyulurdu. Ve acemilere “sizlere anlatması için onu
canlandırdık.” denirdi.
Tarihteki en tehlikeli
insanlardan biri olarak adı geçer. Tarihin ilk suikastçisi diye de bilinir.
İsmâilî mezhebini seçerek, İslam dinini saptırmaya çalışan en büyük suç
örgütünü devam ettirip Aleviliği
başlatanlardan biridir.
Acemiler bu aşkla
kendilerinden geçerek bütün emirleri harfiyen yerine getirirlerdi. Yeryüzünün
tanıklık etmiş olduğu, gelmiş geçmiş en büyük “terörist”tir Hasan Sabbah.
Fedaileri cinayetlerini özellikle kalabalık yerlerde insanların gözü önünde,
kurbanın ensesine zehirli hançerlerini saplamak suretiyle işlerlerdi.
Genellikle tek darbeyle işi bitirirlerdi. Bu şekilde etraflarına büyük korku
salmışlardır. Gerçekliği tartışılmakla beraber bazı görüşlere göre Hasan
Sabbah’ın ateist olduğu belirtilir. Gerçi yaptıklarından dolayı Müslüman
olmadığı su götürmez bir gerçektir ama her şeyi en ince ayrıntısına kadar bütün
gerçekliğiyle tabiki Allah’u Teala bilir.
Müritlerinin ‘quaim’
adıyla hitap ettiği Sabbah’ın aslında ateist olduğu iddiası Ernst W. Heine’nin
‘Alamut’a Dönüş’ adlı eserinde yer almıştır. Hasan Sabbah’ın gerçek stratejisi
şöyledir: İnsanların en güçlü silahı olan inançları ile oynamıştır.
Sabbah’ın ölümünün
arkasından bu katı yapılanma çözülmüş sonunda da terk edilmiştir. Sabbah’ın
örgütlenmesi direkt kaos yaratma stratejisidir. Öldürdükleri krallar,
sultanlar, din adamları hep bu gözle seçilmişlerdir.
Hasan Sabbah, tarihte ve
günümüze kadar nail olan kandırılmış bir Alevi önderi gibi aleviler tarafından
benimsenir. Halbuki bu insanlarda kandırılmışlardır.
Hasan Sabbah üç yıl
Mısır’da kaldı. Kahire ve İskenderiye’de dönemin ünlü bilginlerinden dersler
aldı. Hasan Sabbah, 1081 yılında İsfahan’a dönerek, yetkinleşmiş
bir şekilde mücadeleye başladı.
Hasan Sabbah,
yaklaşık 9 yıl çeşitli kentleri gezerek, İsmailliliği yaymaya
çalıştı. Bu çalışmaları sonucu var olan İsmaili tabanını daha da genişletti.
Kısacası hasan sabbah,
inanılmaz şeytanca bir planı 20 yıla yayarak uygulayacak kadar sabırlı, ve
fazlasıyla acımasız bir adamdır.
Hasan Sabbah tus şehrinde
doğmuştu...o zamanda herkesi içine çeken bilinmezlik Allah'ın mehdinin Alinin
soyunda gelen biri olacağı müjdesinin peşi sıra sürüklenmişti hasan.mehdiyi
nasıl tanıyacağına işaretler aradı ve kimse sorularına cevap veremiyordu,bu da
o'nun zengin hayal gücünü harekete geçiriyordu.Tus şehrine zaman zaman bilgili
dailer gelip halka bilgiler veriyorlardı ve hasan da tüm bu daileri soru
yağmuruna tutuyordu ve herşeyi sorguluyordu.ismaili tarikatının temsilcisi bir
daile konuşmuş bu görüşme o'nu bu merakında soğutmuş bir daha din kavgalarına
bulaşmama kararı aldırmıştı.sonraları yine ismaili dailerinden ebu nedin zarac
bir daile görüşmüş ve ismaililerin hedeflerini,öğretilerini dinlemişti.
Şu ana kadar öğrendiği
herşey islam,peygamber,mehdi ile ilgili tüm bu öğretilerin ve sırların hepsi
basit insanlardan oluşulan kitleleri uyutulmak için bir fırsattı
Süreki dolaştı ve
insanlarla konuşup onlara fikirleri aktardı. Başlangıç olarak yeterince murit
toplamayı başarınca , çok korunaklı bir
merkeze ihtiyacı vardı artık.Bu Alamut Kalesi idi, Elbruz dağlarında 1800 metre
yükseklikte bir kartal yuvasıydı burası. Zaten ismi de kaleyi inşa eden
Deylemliler'in dilinde "kartal yuvası" manasına geliyordu.Hileli bir
oyunla bu kaleyi muritleri ile ele geçirir burayı.
Hasan Sabbah planının son
aşaması için ona sonsuz itaat edecek bir orduya ihtiyacı vardı.Bunun için bu üç
fedaiye cennetin kapılarını açtı.onlara kenevirden yapılmış küçük haplar
vererek hayal görmelerini,uykuya dalmalarını sağladı.gözlerini açtıkların
etraflarında daha önce hiç görmedikleri gözalıcı güzellikleri birçok nesne ve
kızları gördüklerinde bulundukları yerin cennet olduğunu ve kızların huri
olduklarını sandılar.alamut'a geri döndüklerinde seyduna'nın vaatlerinin gerçek
olduğu söylentisi yayıldı ve seyduma amacına ulaşmış oldu.
Hasan istediği herşeyi hiç
düşünmeden gerçekleştirecek bir orduya sahiptir bu da onu sultanın karşısında
güçlü kılıyordu.çünkü hasan'ın fedaileri ölüm,den korkmuyor hatta şehit
olmaları demek cennete bıraktıkları sevgililerine kavuşmaları anlamına
geliyordu.mükafatlarını hak etmek adına son derece alıngan ve korkusuzca
davranıyorlardı.
Şeyhten bu denli
korkulmasının sebebi, gözüne kestirmiş olduğu kimseyi akla hayale sığmayacak
yöntemlerle öldürtmesidir. Şeyh yüksek surlarl; çevrili saraylarında, küıçü k
yaştan i-tibaren ailelerinden ayrı yetiştirmek üzere alı koyduğu çok sayıda
köylü çocuğu barındırır. Aralıksız eğitimleri boyunca bu delikanlılara pek çok
yabancı dil öğretilir. Şeyhlerine gözü kapalı itaat etmeleri, bu sayede Şeyhin
kendilerine cennetin güzelliklerini bahşedeceği zihinlerine kazınır...
Okudukça beni hayretler
içinde bırakan Haşan sabbah ve fedailerinin nasıl bir yapıda oldujklarını biraz
irdeliyelim. Haşan sabbah keskin zekaya sahip bir insandı.
Haşan Sabbah fedailerine
şunu öğretiyordu:" Düşmanlarımızı öldürmek yetmez, verilmiş bir hükmü
yerine getiriyoruz, eylemlerimizi ibret olsun diye halka açık yerlerde
gerçekleştirmeliyiz Bununla birlikte infaz edip dehşet saçmakta yetmez; ölmeyi
bilmek gerekir ölmek, öldürmekten daha önemlidir, kendimizi savunmak için
ölüyor ancak ikna etmek ve korkutmak için ölüyoruz.
Gerçekten de Haşan sabbah
fedailerini öyle bir şekilde yetiştiriyordu ki fedai kurbanının öldürdükten
sonra olay yerinden kaçmıyor ve kurbanının başında ölümü bekliyordu. Gerçekdışı
gelen bu sahneler yüzünden Haşan sabbahın fedailerinin uyuşturucu kullandıkları
aşikardı.
Haşan sabbahın en çok
üstüne titrediği ve büyük önem verdiği gücünün simgesi "fedai"ler
gelirdi. Haşan sabbah onları cahil ,
imanı çok sağlam olmayan, becerikli ve dayanıklı, ilme çok meraklı
olmayanlar arasından seçerdi. Fedailerin eğitimi Haşan sabbahın tutkuyla ve
incelikle uğraştiğı bir görevdi.. Hançerini gizlemeyi, hiç belli etmeden
çıkarıp en doğru yerden kurbanının hançerlemeyi, şifreli alfabeleri
ezberlemeyi, bir lehçeyi, bir ağızı öğrenmeyi, düşmana ve bir ortama sızmayı
başarmak gibi eğitimler veriyordu.
Haşan sabbah Alamut
civarına 3 tane küçük kale yaptırdı, bu kalelerin bahçelerine afrikadan
evcilleştirilmiş aslan, kaplan gibi yabani hayvanlar koydurttu. Daha sonra
kalelerin içine dünyanın değişik bölgelerinden getirilmiş birbirinden güzel
cariye kızlar seçerek bu kalelere kapattı ve o kızlara tek bir görev vardı.Bu
sahte cennete gönderilen fedaileri
Buranın gerçek cennet olduğuna inandırılması için eğitimden geçirilmişlerdi.Kalelerden
çıkması mümkün olmayan bu yerde verilen
görevleri harfiyen yerine getiriyorlardı cariyeler.
Hasan Sabbah'ın tarikata
yeni giren gençlere, öldükten sonra cennet vaadettiği söylenmektedir. Bu
gençlere haşhaş verdikten sonra Alamut Kalesi'nin efsanedeki Cennet
Bahçeleri'nde uyanmalarını sağlıyordu. Bu bahçelerde çok güzel kızlar, türlü
türlü lezzetli meyveler ve yemeklerle karşılanan gençlere burasının cennet
olduğu söyleniyor ve tekrar haşhaşla uyutulduktan sonra tekrar kaleye geri
götürülüyordu
Fedailer ise Kendi
liderlerinden başkabir islam liderini tanımazlar.Onlara inanmazlar
,tanımazlar... Dailer ve kale yöneticileri de kendi dinlerine aykırı olarak
domuz eti yerler ve anne-kız kardeş ayrımı yapmaksızın tüm kadınları
kullanırlar... Dağlarda müstahkem kalelerde oturdukları için dize getirilmeler
imkânsızdır. Başlarında hem Arap emirlerinin hem de komşu Hıristiyanların
yüreğine korku salan şeyhleri Hasan Sabbah
yer alır.
3- HASAN SABBAH DÖNEMİNDE
İNANIŞLAR
Başta İslamiyet olmak
üzere bütün semavi dinlerin intiharı yasaklamış olmasına rağmen bu eylemleri
gerçekleştiren insan-ların nasıl olup da dini ger-ekçelerle yönlendirildikleri,
İslam fıkhında belirtilen şartlara uymadığı halde cihad kavramının nasıl olup
da bu şekile dönüştüğüi herkesin zihnindeki soru.
Osiris rahipliğinden geçiş
Dilerseniz Batıni
düşüncenin İslam öncesi dönemine ait ayrıntıları başka bir yazıya bırakıp İslam
tarihinde 'büyük kırılma'nın yaşandığı devirdeki durumuna bakalım. Yani hilafet
kavgası, Hz. Ali ve oğullarının uğradığı saldırılarla bildiğimiz dönemine.
Hz. Ömer'in hilafeti
sırasında İslam orduları tarafından fethe-dildiğinde Mısır'da çok dinli bir
hayat vardı. Hıristiyanlar ve Ya-hudiler güçlüydüler, ama çoğun-luk pagan
inancı benimsemişti. Müslümanlar putperest kâfirliğin kaynağı gördükleri Osiris
Mabedi'ni yerle bir etti-kleri gibi İskenderiye Felsefe Okulu'nun kaynaklarının
top-landığı İskenderiye Kütüphane-si'ni de yaktılar.
Osiris rahiplerinin baskı
altında kendi inançlarını koruma şansları yoktu. Müslümanlığı kabullendiler ve
Kudüs'e göçtüler. Bu rahipler görünüşte inançlı Müslümanlardı. Ama içlerindeki
öfke dolayısıyla halife Ömer'e muhalefet eden Hz. Ali taraftarlarından yana
tavır almakta gecikmediler. Bir yan-dan da Allah'a tapınma yerine
'Tanrı-Kâinat-İnsan' üçlemesine ibadete dayanan tasavvufi bir hareketi
başlattılar.
Sünni Müslümanlara göre bu
düşünce 'sapılık'tı, ama ellerin-den bir şey gelmedi. Zira karşı çıktıkları
insanlar, Peygamber'in damadı Hz. Ali'nin safındaydılar. Bu inanış Arapların
'kılıç zoruyla' Müslümanlaştırdığı halklar arasında hızla yayıldı. Eski Osiris
rahibi olan yeni Müslüman ule-ma 'Kur'an'da Allah'ın sıfatların-dan biri
Alim'dir. Dolayısıyla Allah'a en yakın kişiler alimlerdir' diyerek kendilerine
kalkan bulduktan sonra özellikle baskıcı Emevi siyasetinden yaka silken
insanların tepkisini yönlendirerek İmam Cafer Sadık'ın oğlu İsmail'in
imam-lığında Karamiler cemaatini oluşturdular. İsmailiye bu cemaate verilen ad
oldu. Bu topluluk kendileri aynı zamanda Hz. Muhammed'in okuryazarlığı ve
matematiğe merakıyla ünlenen kızı, Hz. Ali'nin eşi Fatma'yla özdeşleştirerek
'Fatımi' sanını kullanır oldu.
Karmati devleti
('Fatımiler' )
Açıkladıkları hedef
'Gerçek akıl devletini, kardeşliğe ve eşitliğe dayanan cumhuriyeti' kurmaktı.
760'ta İmam İsmail'in ölümün-den sonra 7 dereceli inisiasyona göre gizli bir
örgüt haline geldi İsmailiye. İlk İsmailiye devleti 874'te Hamat Karmat
tarafından İran Körfezi'nde kuruldu. 1.5 asır süren bu siyasi yapı bugünkü
terminolojiyi kullanarak söyleyecek olursak 'laikti' ve Karmatiler adı verilen
bir meclis tarafından yönetiliyordu.
İmam Cafer Sadık'ın oğlu
İsmail'in imamlığını kabul eden karmatiler, peygamberin sünnilerce öldürülen
kızı, Ali'nin karısı Fatma'ya kadar götürmeleri nedeniyle Mısırlı karmatilere
'Fatımiler' dendi.İsmaililerin hedefi, filozof Farabi'nin deyimiyle ''gerçek
akıl devletini, kardeşliğe ve eşitliğe dayanan bir cumhuriyet kurmaktı.''.Neyse
İsmaili hareketinin ilk devleti 874de Hamat karmat tarafından İran körfezinin
güneyinde kuruldu ve tamamen laik bir devletti.Lasha'da oruç tutulmaz, namaz
kılınmazdı ve bir tek bile cami yoktu.Bu devletin orduları 929 yılında Mekke'yi
işgal ettiler ve Kabe'deki kutsal kara taş olan Haceri Esved'i Lasha'ya
götürdüler.Bağdat ve tüm Mezopotamya'yı kontrol eder hale geldiler.Bağdattaki
halife tam anlamıyla bir kuklaya dönüşmüştü.Sufiler her türlü konuyu tartışma
olanağı buluyordu öyle ki, müslüman topraklarında Tanrı'nın varlığı ilk kez
tartışılabildi.Bağdat hilafeti , yönetimi laikleştirmek zorunda kaldı ve pekçok
ayrıcalıklar tanıdı:Sünnilerden öç alınıyordu.
929'da Mekke'yi işgal
ettiler ve Kâbe'nin duvarına gömülü 'Hacerül esved'i söküp başkent-leri
Lasha'ya götürdüler. Bağdat'ta halife onların kuklasıydı. Abbasi hilafeti cuma
günleri adlarına hutbe okuması dahil birçok teokratik ayrıcalığından vazgeçti.
Karma-tiler, namaz, oruç hac gibi ib-adetleri kaldırdıklarını açıklıyor, ama
halife ağzını açıp bir şey söyleyemiyor, Hacer-ül Esved'in yerine konulmasını
sağlamış olmayı başarı sayıyordu. 909'da Mısır'da da bu inancın uzantısı olarak
Fatımi Devleti kuruldu. Fatımiler Mısır'da pramitleri yapan ustalara izafeten
'izciler' manasında Fütüvve teşkilatını kurdular. Bu organizasyon san-atkâr
kişileri çatısı adlında top-lamanın ötesinde askeri güçtü. İsmailiye'de
ketumiyet yani sır saklamak esastı. Yemin, işkence altında dahi bozulamazdı.
İmam tanrının yer yüzündeki yansımasıydı ve Şeyh-el Cebel (tabiatın şeyhi)'di.
Her şey 7'li bir sisteme göre şekillen-dirilmişti. Gökler 7 kat, dini yükseliş
kademelenmesi 7 kattı. Ama sıradan İsmailiye mensupları ancak 6. seviyeye kadar
yükselebilirlerdi.
İntihar cehennemden kaçış
İsmailiye inancına göre 6.
de-receye yükselmiş kişiler ölümleri halinde ebedi ışık olan Allah'la
bütünleşebiliyorlar, ama daha alt derecelerdeki müritler bu dereceye yükselene
kadar birkaç defa daha bedenlenerek dünyaya gelmek zorunda kalıyor. Dolayısıyla
daha iyi bir hayat için canından vazgeçmek bir İsmailiye inanlısı için ancak
özenilecek bir şey. Bu inanca akıl erdirilemediği için Sünni Müslümanlar
insanın ölüme gitmesi için ancak aklını başından alan bir uyuşturucu kullanmış
olması gerektiği düşüncesiyle cemaat mensuplarının eylemden önce haşhaş
içtiğine hükmettiler ve topluluğu Haşhaşin diye anmaya başladılar. Oysa
İsmailiye öğre-tisinde ruhun gövdede bulunduğu süre içinde yapılan-lardan
sorumlu olduğunu, bedenden kurtulmakla günahtan kurtuluş sağlandığı düşüncesi
işlenmekteydi.
İsmailiye'nin yedi
basamağı şöy-leydi: Mümin (İslamiyetin şeriat kurallarının öğretildiği kademe)
Mükellef (İslam dışındaki dinlerin de öğretiye katıldığı, tüm dünlerin aslında
aynı hedefe yöneldiğinin anlatıldığı kademe) Dai (Sır saklama ve ketumiyetin
öğretilip sınamanın yapıldığı mertebe) Daii Ekber (Baba diye de anılan bu
kade-medekilere tarikatın gerçek sırlarının verilmeye başladığı düşünülebilir)
Zu Massa (Yudum emenler manasına gelen bu kademede tarikat sırrının özeti olan
tüm dinlerin gerçeğe ulaşmakta yetersiz olduğu bilgisi verilirdi) Hüccet (Bir
İsmailiye'n-in ulaşabileceği en yüksek kademe buydu ve bu kademeye gelen kişi
dini bütün yükümlülüklerden kurtulmuş sayılırdı) Şeyh el Cebel (Bu kademe
tanrısal özelliklerin kazanıldığı son noktaydı).
Özetle, 874'ten başlayarak
1256'ya kadar İsmailiye o denli güç sahibiydi ki 1164'te İsmailiye İmamı 2.
Hasan 'Ramazan münasebetiyle şeriatı kaldırdığını' açıkladı.
Ve Hasan Sabbah
Selçuklu devletinin ortaya
çıkmasıyla İsmailiye'nin haşmetli günleri sona erdi. Varlığını 1090 senesinde
Kahire'de El Ezher'de aldığı eğitimin ardından İran'a dönen Hasan Sabbah
lid-erliğinde Hazar Denizi'nin güneyine yakın Alamut Kalesi'ne sığınarak
korudu.
'Assasins' adını
ver-mesinin öyle sanıldığı gibi eylemden önce müritlerine haşhaş vermesi
olmadığı. Çünkü bu kelime Arapçada 'Bekçiler' ya da 'Sır belçileri' anlamına
geli-yor.
Sabah'ın 'bekçileri' ye-nidendoğuşa,
bedenden bir an önce kurtulmak gerektiğine inanan, itaat anlayışıyla
yetiştirilmiş kimselerdi.Sonuçta Hasan Sabah Kendisini önce kayıp Mehdi sonrada
peygamber ilan etmişti.
Fedai denilen adamlarını (
fedakar ) cesaretlendirmek için haşhaş dedikleri ottan içirirlerdi. Bundan
dolayı Hasan Sabbah, Alamut'a gelen Selçuklu Sultanı Me-likşah'ın elçisinin
durumu kavraması için iki müridine uçuruma atlama emri verdiğinde adamlar
tereddüt etmeden kendilerini boşluğa bıraktılar. Buna rağmen Melikşah kentlerde
oturan ne kadar İsmailiye taraftarı varsa öldürttü.
Ünlü vezir Ni-zamülmülk
komutasında Alamut kuşatıldı ama bir fedainin Nizamülmülk'ü öldürmesiyle
kuşatma kaldırıldı. Yerine gelen Kaşani de İsmaililere aman ver-medi. Ama
Sabbah'ın fedaileri Kaşani başta olmak üzere pek çok Selçuklu ileri geleninin
canını aldı. Sonunda Sultan Sancar İsmailiye'yi mezhep olarak tanımak zorunda
kaldı.
Templier'ler ve Sabbah
İsmailiye taraftarları
1119 yılında Haçlı seferi sırasında Kudüs Muhafızı olarak Papalık ordusu-na
katılan ve Süleyman Ma-bedini koruma görevleri dolayısıyla 'Knights Templier'
sıfatını taşıyan şövalyelerle te-masa geçtiler. Kendilerinin de Sunni
Müslümanlara düşman olduğunu, şövalyelerin Süley-man Mabedi'nde görev yaparken
temelde gömülü bazı Batıni sırları elde etmelerinin iyi olacağını
hatırlattılar. Bu bilgiyi Kabalacı Yahudilerden doğrulayan Templier
şövalye-lerinden bir heyet Şövalye Hughs De Payens önderliğinde Hasan Sabbah'ın
bilgilerinden yararlanmak için Alamut'a gitti.
Burada İsmailiye inancı
ko-nusunda ayrıntılı bilgi alan şövalyelerin Katolik inancından
uzaklaştıklarının işareti Papalığın tarikatın mensuplarını 'Kâfir Müslümanlarla
ilişki kurmak hatta Müslümanlaşmak'la suçlaması. Nitekim Templierler İsmaili
teşkilat yapısını örnek alarak kendi organizasyonlarını yeniden düzenlediler.
Üç dereceli bir inisiasyon
sistemini benimsediler, kursal ruhu sembolize ettiği için beyaz giyinip
ellerini kirden korumak maksadıyla eldiven takmaya başladılar ve tıpkı
İsmailiye gibi beyaz dışında kırmızı rengi kendilerini tanımlamak için
kullandılar. Fark kırmızı şeritleri göğüslerine haç şeklinde işlemeleriydi
.İslamiyetten ayırtılmış ve kandırılmış kişiler , toplumlar İleriki yıllarda
bunlardan çoğalan tolumlara kızılbaş denecekti
Ayrıca İsmaili-ye'den
tarikat mensuplarının şifreli sözcük ve işaretlerle biri-birini tanıması
ilkesini de aldılar.
4- HASAN SABBAH OLUŞUMU
Günümüzde doruğa ulaşan
terörizm ve suikast olgusunun temeli çok eskiçağlara dayanmasına rağmen terör
ve suikast kavramlarını kendi doktrinleri ile yoğurarak hakim güce karşı
yönelten ve bunu sistemleştiren Hasan Sabbah’tır. Hasan Sabbah o döneme kadar
kimsenin yapmadığını yaparak suikast üzerine bir kurum yaratmış ve düzenli
bir şekilde katil yetiştirmiştir. Bu sebepten terörün babası sayılabilir.
Hasan Sabbah’ın yaptıklarını anlatmaya geçmeden önce nasıl bir dünyaya doğmuş olduğunu açıklamak gereklidir.
Hz. Ömer’in hilafeti sırasında İslam orduları Mısır’ı hakimiyetleri altına almış, burada yaşayan Hıristiyan ve Yahudiler vergiye bağlanarak yaşamlarını devam ettirmişlerdir. Fakat bu dinlerin dışında pagan inancına sahip kitlelerde bulunmaktaydılar.
İslamiyet’in yasaklamış olduğu bu dinin mensupları kendi dinlerini koruma imkanı bulamayınca Müslümanlığı kabul ederek Kudüs ve çevresine yerleşmişlerdir. Özellikle Mısır’ın bilim ve pagan kültürünün mirasını taşıyan Osiris rahipleri Müslümanlığı benimsemelerine rağmen pagan inançlarını kendi içlerinde devam ettirmişlerdir. Hz. Ali ile Hz. Osman arasındaki ihtilaflı dönemde ise içlerindeki öfkeyi ortaya çıkarmaktan çekinmeyip Hz. Ali’nin yanında yer almış ve tek tanrı inancı yerine tanrı-kainat-insan üçlemesine dayanan bir tarikat kurmuşlardır.
Eski Osiris rahibi olan yeni Müslüman ulema “ Allah’ın sıfatlarından biri alimlerdir, bu sebepten dolayı Allah’a en yakın kişiler alimlerdir” diyerek kendilerini Emevi hakimiyetinden korumayı bilmişlerdir. Bu dönemde İmam Sadık Ahmet’in oğlu İsmail’in imamlığında Karamiler cemaatini oluşturdular. İlk İsmailiye devleti 874 yılında Hamat Karmat tarafından İran körfezinde kurulmuştur. Zaman içerisinde güçlenerek 929 yılında Mekke’yi işgal ettiler. Abbasi halifesi bu devletin kuklası haline dönüşmüş ayrıca tüm Müslüman dünyası üzerinde hakim bir konuma yükselmiştir.
İsmaili inancın bir uzantısı olarak Mısır’da Fatimi devleti kuruldu. Fatimiler Mısır’da piramitleri yapan ustalara izafeten izciler manasında Fütüvve teşkilatını kurdular. Bu organizasyon sanatkar kişileri çatısı altında toplamanın ötesinde askeri bir güç olarak örgütlendi. İmama bağlılık esastı ve teşkilat içersindeki üyeler sır saklama konusunda tam bir ketumiyet içerisindeydi, yemin işkence altında dahi bozulmazdı. Temel öğretilerinin hemen hepsi yedi derece usulüne göre düzenlenmişti. Gökler yedi kat, din içerisinde yükseliş kademesi yedi kat şeklinde sıralanıyordu. Fakat sırada mensuplar ancak 6. seviyeye kadar yükselebiliyordu.
İsmailiye inancına göre 6. dereceye yükselmiş kişiler ölümleri halinde ebedi ışık olan Allah’la bütünleşebiliyorlardı. Alt derecedeki müritler bu dereceye kadar yükselene kadar birkaç defa daha yeniden doğarak dünyaya geliyorlardı. Dolayısıyla daha iyi bir hayat için canından vazgeçmek bir mürit için hedef haline geliyordu. İmama tam bağlı olan bir mürit için ölmek bir son değil daha iyi bir başlangıç olarak görülüyordu. Bunu tam olarak idrak edemeyen Sünni Müslümanlar insanın ölüme gitmesi için ancak uyuşturucu gibi bir maddenin kişinin aklını başından alması gerektiğine inanmışlardır. Bu sebepten dolayı bu mezhep mensuplarına Haşhaşin denilmeye başlanmıştır.
Hasan Sabbah’ın yaptıklarını anlatmaya geçmeden önce nasıl bir dünyaya doğmuş olduğunu açıklamak gereklidir.
Hz. Ömer’in hilafeti sırasında İslam orduları Mısır’ı hakimiyetleri altına almış, burada yaşayan Hıristiyan ve Yahudiler vergiye bağlanarak yaşamlarını devam ettirmişlerdir. Fakat bu dinlerin dışında pagan inancına sahip kitlelerde bulunmaktaydılar.
İslamiyet’in yasaklamış olduğu bu dinin mensupları kendi dinlerini koruma imkanı bulamayınca Müslümanlığı kabul ederek Kudüs ve çevresine yerleşmişlerdir. Özellikle Mısır’ın bilim ve pagan kültürünün mirasını taşıyan Osiris rahipleri Müslümanlığı benimsemelerine rağmen pagan inançlarını kendi içlerinde devam ettirmişlerdir. Hz. Ali ile Hz. Osman arasındaki ihtilaflı dönemde ise içlerindeki öfkeyi ortaya çıkarmaktan çekinmeyip Hz. Ali’nin yanında yer almış ve tek tanrı inancı yerine tanrı-kainat-insan üçlemesine dayanan bir tarikat kurmuşlardır.
Eski Osiris rahibi olan yeni Müslüman ulema “ Allah’ın sıfatlarından biri alimlerdir, bu sebepten dolayı Allah’a en yakın kişiler alimlerdir” diyerek kendilerini Emevi hakimiyetinden korumayı bilmişlerdir. Bu dönemde İmam Sadık Ahmet’in oğlu İsmail’in imamlığında Karamiler cemaatini oluşturdular. İlk İsmailiye devleti 874 yılında Hamat Karmat tarafından İran körfezinde kurulmuştur. Zaman içerisinde güçlenerek 929 yılında Mekke’yi işgal ettiler. Abbasi halifesi bu devletin kuklası haline dönüşmüş ayrıca tüm Müslüman dünyası üzerinde hakim bir konuma yükselmiştir.
İsmaili inancın bir uzantısı olarak Mısır’da Fatimi devleti kuruldu. Fatimiler Mısır’da piramitleri yapan ustalara izafeten izciler manasında Fütüvve teşkilatını kurdular. Bu organizasyon sanatkar kişileri çatısı altında toplamanın ötesinde askeri bir güç olarak örgütlendi. İmama bağlılık esastı ve teşkilat içersindeki üyeler sır saklama konusunda tam bir ketumiyet içerisindeydi, yemin işkence altında dahi bozulmazdı. Temel öğretilerinin hemen hepsi yedi derece usulüne göre düzenlenmişti. Gökler yedi kat, din içerisinde yükseliş kademesi yedi kat şeklinde sıralanıyordu. Fakat sırada mensuplar ancak 6. seviyeye kadar yükselebiliyordu.
İsmailiye inancına göre 6. dereceye yükselmiş kişiler ölümleri halinde ebedi ışık olan Allah’la bütünleşebiliyorlardı. Alt derecedeki müritler bu dereceye kadar yükselene kadar birkaç defa daha yeniden doğarak dünyaya geliyorlardı. Dolayısıyla daha iyi bir hayat için canından vazgeçmek bir mürit için hedef haline geliyordu. İmama tam bağlı olan bir mürit için ölmek bir son değil daha iyi bir başlangıç olarak görülüyordu. Bunu tam olarak idrak edemeyen Sünni Müslümanlar insanın ölüme gitmesi için ancak uyuşturucu gibi bir maddenin kişinin aklını başından alması gerektiğine inanmışlardır. Bu sebepten dolayı bu mezhep mensuplarına Haşhaşin denilmeye başlanmıştır.
M.S. 874'den, 1256'ya
kadar ortadoğuda İsmailliler son derece etkin olmuşlardı. Güçleri o denli
artmıştı ki, 1164 yılında, İsmailli İmamı 2.Hasan, Ramazan ayının ortasında
şeriatı kaldırdığını açıklamıştı. Oruç tutmanın yanısıra, namaz kılma ve diğer
ibadet zorunluluklarının da kalktığını duyurmuştu. Oğlu, İmam 2. Muhammed de
onun sistemini devam ettirdi. İslam dininin öngördüğü zorunlu ibadetlere ancak,
Selçuklu yönetiminin, Bağdat hilafeti üzerindeki İsmailli baskısını kaldırması
ile geçilebildi.
İsmailiye inancı bu kadar güçlü bir dönem yaşadıktan sonra Selçuklu devleti Horasan’dan gelmiş ve İsmaili inancının kuklası olan Halifeyi kurtarmıştır. Böylece etkisini belirli bir ölçüde kaybeden İsmailiye mezhebi baskı altında kalmış ve silik bir halde etkisini devam ettirmeye çalışmıştır.
İşte Selçuklu devletinin en güçlü olduğu 1049 yılında Hasan Sabbah Rey şehrinde doğmuştur. On dört yaşına kadar babasının gözetimi altında din bilgileri edindikten sonra dönemin ünlü İslam bilginlerinden İmam Muvaffak Nişaburi’nin öğrencisi oldu.
Bulunduğu medresede gökbilim ve matematik eğitimi görmesine rağmen özellikle tasavvuf üzerine yoğunlaşarak Batinilik denen, yeni Platonculuk, Şiilik, çok tanrıcılık inançlarından oluşan yeni bir akım düzenlemeye ve medrese eğitimini tamamladıktan sonra da bu düşüncelerine siyasi bir nitelik kazandırmaya ve yaymaya çalışmıştır.
1090 yılında İran’ın Kazvin bölgesinde yüksek bir tepede sarp kayalıklar üzerinde kurulu olan Alamut kalesine çekilmiş ve kaleyi onartarak sağlamlaştırmıştır. Çevresinde toplananlara, insanları mutluluğa kavuşturmak, ölümsüzlüğe ulaştırmak, cenneti yeryüzünde kurmak için görevlendirildiğini, bu görev ile ilgili bütün yetkileri özel olarak tanrıdan aldığını, anlatmaya başladı. Hasan Sabbah’ın bu yolla kendisine bağladığı insanların sayısı her geçen gün biraz daha artmış, Kazvin, Rey yörelerini etki altına almayı başarınca da oluşturduğu gücü kullanmaya başlamıştır.
Hasan Sabbah örgütünün adını ilk olarak kişisel olarak nefret ettiği Nizamülmülk’ü öldürterek duyurdu. Örgütün hedef kitlesi bilim adamları, devlet adamları ve üst rütbeli subaylardı. Suikastların ardı arkası kesilmeyince tüm Müslüman dünyasında Hasan Sabbah ve onun fedaileri konuşulmaya başlandı.
Son derece katı bir disiplinle yetişen itaatkâr suikastçılar korkusuz bir ölüm makinesi haline geliyorlardı. Suikast için görevlendirilen fedailer, dilenci tüccar gibi kılıklara bürünüp halkın arasına karışıyorlardı. Herhangi bir çatışma durumunda, rahatlıkla başlarının çaresine bakabilecek olan fedailer hiçbir olaya karışmamaya ve dikkat çekmemeye özen gösteriyorlardı. Fedailer gidecekleri yere geldiklerinde kapsamlı bir araştırma yapıyor ve hedeflerinin peşlerine düşüyorlardı. Kurbanlarını avlamak için en uygun zamanı kollayan suikastçılar haftalar hatta aylarca bekliyorlardı.
Suikastlar çoğunlukla kalabalık bir grubun ortasında, genellikle Cuma namazlarında işleniyordu. Fedailer adeta bir gösteri havasında infazı gerçekleştiriyor, halka vaazlar verip, sonra kendisini askerlere teslim ediyorlardı. Eğer cinayete kimse tanık olmamış ise (gece yarısı uykuda işlenen cinayetlerde) birilerinin gelip diğerlerine haber vermesine kadar cesedin başında bekliyorlardı. Fedailerin kaçmak gibi bir dertlerinin olmaması başarı unsurunu artıran etkenlerden birdir.
Hasan Sabbah kendine has bir suikast tarzı yaratmıştır. Fedailerin ölümü göze almış olmaları, gözü peklikleri ve korkusuzlukları insanların yüreğine dehşet salıyor. Öldürülen bir kişinin yanında binlerce kişinin de sindirilmesine neden oluyordu. Fedailerin bu tutumları Hasan Sabbah’a tanrısal bir yücelik kazandırmış oluyor ve peygamber gözüyle bakanlar bile çıkıyordu. Geliştirdiği bu suikast tarzı ile Hasan Sabbah ilk intihar komandolarını yarattığı bile söylenebilir.
İsmailiye inancı bu kadar güçlü bir dönem yaşadıktan sonra Selçuklu devleti Horasan’dan gelmiş ve İsmaili inancının kuklası olan Halifeyi kurtarmıştır. Böylece etkisini belirli bir ölçüde kaybeden İsmailiye mezhebi baskı altında kalmış ve silik bir halde etkisini devam ettirmeye çalışmıştır.
İşte Selçuklu devletinin en güçlü olduğu 1049 yılında Hasan Sabbah Rey şehrinde doğmuştur. On dört yaşına kadar babasının gözetimi altında din bilgileri edindikten sonra dönemin ünlü İslam bilginlerinden İmam Muvaffak Nişaburi’nin öğrencisi oldu.
Bulunduğu medresede gökbilim ve matematik eğitimi görmesine rağmen özellikle tasavvuf üzerine yoğunlaşarak Batinilik denen, yeni Platonculuk, Şiilik, çok tanrıcılık inançlarından oluşan yeni bir akım düzenlemeye ve medrese eğitimini tamamladıktan sonra da bu düşüncelerine siyasi bir nitelik kazandırmaya ve yaymaya çalışmıştır.
1090 yılında İran’ın Kazvin bölgesinde yüksek bir tepede sarp kayalıklar üzerinde kurulu olan Alamut kalesine çekilmiş ve kaleyi onartarak sağlamlaştırmıştır. Çevresinde toplananlara, insanları mutluluğa kavuşturmak, ölümsüzlüğe ulaştırmak, cenneti yeryüzünde kurmak için görevlendirildiğini, bu görev ile ilgili bütün yetkileri özel olarak tanrıdan aldığını, anlatmaya başladı. Hasan Sabbah’ın bu yolla kendisine bağladığı insanların sayısı her geçen gün biraz daha artmış, Kazvin, Rey yörelerini etki altına almayı başarınca da oluşturduğu gücü kullanmaya başlamıştır.
Hasan Sabbah örgütünün adını ilk olarak kişisel olarak nefret ettiği Nizamülmülk’ü öldürterek duyurdu. Örgütün hedef kitlesi bilim adamları, devlet adamları ve üst rütbeli subaylardı. Suikastların ardı arkası kesilmeyince tüm Müslüman dünyasında Hasan Sabbah ve onun fedaileri konuşulmaya başlandı.
Son derece katı bir disiplinle yetişen itaatkâr suikastçılar korkusuz bir ölüm makinesi haline geliyorlardı. Suikast için görevlendirilen fedailer, dilenci tüccar gibi kılıklara bürünüp halkın arasına karışıyorlardı. Herhangi bir çatışma durumunda, rahatlıkla başlarının çaresine bakabilecek olan fedailer hiçbir olaya karışmamaya ve dikkat çekmemeye özen gösteriyorlardı. Fedailer gidecekleri yere geldiklerinde kapsamlı bir araştırma yapıyor ve hedeflerinin peşlerine düşüyorlardı. Kurbanlarını avlamak için en uygun zamanı kollayan suikastçılar haftalar hatta aylarca bekliyorlardı.
Suikastlar çoğunlukla kalabalık bir grubun ortasında, genellikle Cuma namazlarında işleniyordu. Fedailer adeta bir gösteri havasında infazı gerçekleştiriyor, halka vaazlar verip, sonra kendisini askerlere teslim ediyorlardı. Eğer cinayete kimse tanık olmamış ise (gece yarısı uykuda işlenen cinayetlerde) birilerinin gelip diğerlerine haber vermesine kadar cesedin başında bekliyorlardı. Fedailerin kaçmak gibi bir dertlerinin olmaması başarı unsurunu artıran etkenlerden birdir.
Hasan Sabbah kendine has bir suikast tarzı yaratmıştır. Fedailerin ölümü göze almış olmaları, gözü peklikleri ve korkusuzlukları insanların yüreğine dehşet salıyor. Öldürülen bir kişinin yanında binlerce kişinin de sindirilmesine neden oluyordu. Fedailerin bu tutumları Hasan Sabbah’a tanrısal bir yücelik kazandırmış oluyor ve peygamber gözüyle bakanlar bile çıkıyordu. Geliştirdiği bu suikast tarzı ile Hasan Sabbah ilk intihar komandolarını yarattığı bile söylenebilir.
5- İSMAİLİLİĞİN KESKİN
UCU HASAN SABBAH IN MESHEP KURALLARI
Bu mezhep, İslâmiyet’ten
önce yayılan ve halkın malını, sahip olduğu her şeyini, hattâ kadınlarını dahi
ortak kabul eden, sözde eşitliği ve genel barışı uygulama iddiasında olan
Mezdek isimli bir sapığın ortaya attığı fikirlerden çokça etkilenmiştir.
Kendi mezheplerinin imamlarını başkalarından ayrı olarak ilâhi feyze mazhar kabul ederler. Onlara göre, imamları masumdur, hata yapmaz, günah işlemez, yaptıklarından sorumlu tutulamaz. Zira, imamlar, başkalarının bilmediği şeyleri bilirler.
Esasen, İsmailiyye mezhebine yukarda sıraladığımız asılsız inançları sokan, 9. asır başlarında bu tarikata kasıtlı ve siyasî amaçlarla giren Yahudi dönmesi Abdullah İbn-i Meymun’dur. Onun İsmailiyye mezhebini seçmesi sebepsiz değildir. Diyebiliriz ki, Yahudi Hahambaşı Abdullah İbn-i Sebe’nin İslâmiyet’e vurduğu darbenin bir benzerini, bu, yani Abdullah İbn-i Meymun vurmuştur. Nasıl ki, İbn-i Sebe, Hz. Ali (ra.) ve oğullarını istismar ederek fitneyi ateşlendirmişse, İbn-i Meymun da, Evlâd-ı Resul olan Ca’fer-i Sâdık ve oğlu İsmail’i istismar ederek, maalesef, sapık fikirlerini çok değişik perdeler altında yayabilmiştir. Tarihte, kan dökücülükte eşine nadir rastlanan İbn-i Meymun, neticede nice Müslümanların dinden çıkmalarına da Sebep olmuştur.
Kendi mezheplerinin imamlarını başkalarından ayrı olarak ilâhi feyze mazhar kabul ederler. Onlara göre, imamları masumdur, hata yapmaz, günah işlemez, yaptıklarından sorumlu tutulamaz. Zira, imamlar, başkalarının bilmediği şeyleri bilirler.
Esasen, İsmailiyye mezhebine yukarda sıraladığımız asılsız inançları sokan, 9. asır başlarında bu tarikata kasıtlı ve siyasî amaçlarla giren Yahudi dönmesi Abdullah İbn-i Meymun’dur. Onun İsmailiyye mezhebini seçmesi sebepsiz değildir. Diyebiliriz ki, Yahudi Hahambaşı Abdullah İbn-i Sebe’nin İslâmiyet’e vurduğu darbenin bir benzerini, bu, yani Abdullah İbn-i Meymun vurmuştur. Nasıl ki, İbn-i Sebe, Hz. Ali (ra.) ve oğullarını istismar ederek fitneyi ateşlendirmişse, İbn-i Meymun da, Evlâd-ı Resul olan Ca’fer-i Sâdık ve oğlu İsmail’i istismar ederek, maalesef, sapık fikirlerini çok değişik perdeler altında yayabilmiştir. Tarihte, kan dökücülükte eşine nadir rastlanan İbn-i Meymun, neticede nice Müslümanların dinden çıkmalarına da Sebep olmuştur.
Madem Allah Resulünden sonra peygamber gelmeyecek, o halde insanlara
rehberlik edecek büyük zat’ların her devirde gelmesi gayet tabiidir.
Malum Peygamberimizin (s.a.v) dünyevi hayatının son bulmasının akabinde bir
takım sapmalarla birlikte dinden dönme hareketleri görülmüştür. Bunun
üzerine Hz. Ebubekir (r.a) kemale ermiş bir dinin gereğini yerine getirip,
fitne hareketlerin tutuşturduğu fitne yangını daha İslam toplumunu
sarmadan, yerinde müdahaleyle yangını söndürebilmiştir.
“İlk kan” Hz. Ömer (R. A.
) in şehadetiyle döküldü dense yeridir. Daha önce de suikast düzenlenmişti
Efendimize (S.A.V.) ama akim bıraktı Rabbimiz tüm bu faaliyetleri. Hz. Ömer
(R.A.) bir kapıydı kötülerle iyiler arasında. Kötüler onu aşıp geçemiyorlardı
bir türlü. Onu aşabilselerdi çok daha önce yapacaklardı yapacaklarını.
O hâlde aşılamayan bu
kapının kırılması gerektiğini düşündüler ve kırma işini de mecusiliğini içten
içe devam ettiren ama müslümanmış gibi görünen (takiyyenin ilk nüvesi) bir
İran’lı köle olan Firuz isimli Ebu Lü’lü künyeli kem talihe sipariş ettiler. Ve
ilk neticeye ulaşan suikast böylece gerçekleşmiş oldu.
Daha sonra kırılan bu kapıdan “geçirilen” nice
büyükler oldu. Ama artık bu kapı ardına kadar açılmış ve bütün eracif buradan
yol bularak içimize girmişti. Hâlen de bu kapıyı kıranların günümüzde yaşayan
torunları ecdadına taş çıkartırcasına gayet fedaice bu işleri devam
ettiriyorlar.
Kırdıkları bu kapıyı tamir
etmeye çalışan İmam Ali den Nizamulmülk’e pek çok müdebbir devlet reisi ve baş
vezir ortaya çıksa da tam olarak ne mağlup edilebildiler ne de kökleri
kazınabildi. Özellikle bunların içinde Hasan Sabbah vardır ki Nizamulmülk’ün
medrese arkadaşı olduğu söylenmektedir. Bu adam kartal yuvası tabir edilen,
yolu olmayan sarp ve dik kayalardan oluşmuş bir mevkide Alamut’ta kendisine bir
kale yaptırır ve bütün melanetlerini buradan Âlem-i İslamın bağrına hem
gerçekleştirdiği suikastlar ile hem de sapık batıni fikirlerini yaymak
suretiyle kusmuş ve zerk etmiştir.
Bugünkü İran devletini
içindeki kendini gizlemiş kısmen de olsa bunları anlamanın yolu bu melunu iyi
tanımaktan geçer. Çünkü dertleri Ali’yi sevmek değil Ömer’e kızgınlıklarının bu
şekilde örtbas edilmesi gerekmektedir.
Ömer’e kızmalarının sebebi
de bugün Irak’ın kuzeyi tabir edilen yer aslında Pers İmparatorluğunun
başkentinin bulunduğu târihte Medain diye bilinen şimdi ise yok olmuş bir
şehrin Hz. Ömer (R.A.) tarafından fethedilmesi ve bir nebevi mucizenin onun
eliyle gerçekleşerek imparatorluklarının hak ile yeksan olmasıdır.
Hz. Osman (r.a) devrinde ne yazık ki, fitne
odakları yine boş durmamıştır. Derken Yemenli bir Yahudi olan Müslüman kılığına
girmiş Abdullah İbni Sebe adında bir münafığın ve daha birçok fitne odaklarının
şeytanca planları sonucu, Hz. Osman (r.a) Kur’an okurken şehit edilmiştir. Keza
Hz. Ali (k.v) döneminde ise Harici eylemlerin sebep olduğu kanlı olaylara şahit
oluruz. Nitekim Peygamberimizin (s.a.v) Hz. Ali'ye (k.v); “Ben Kur’an’ın
tenzili üzerine, sende tevili üzerine mücadele edeceksin” dediği mucizevî
olay Halifeliği döneminde tüm çıplaklığı ile zuhur etmiştir. Yani bu dönemde
tenzil ve tevil üzerine olan mücadele tüm hızıyla devam etmiştir.
Dün nasıl ki Yahudiler Kab-el Ahbar adında haham, Yahudi dönmesi Abdullah
İbn-i Sebe, Hasan Sabbah gibi sapkınlar vasıtasıyla fitne kazanı
kaynattıysalar, bugünde değişik metotlarla masonluk ve Siyonist örgüt
yapılanmayla karşımıza çıkıp kaynatıyorlar.
İbn-i Meymun, bu tarikatı
gizli ve siyasî bir cemiyet ve komite haline getirdi. Zerdüşt Dininin yedi
prensibini örnek olarak, kendi tarikatına giren sofileri yedi dereceye ayırdı.
Tarikatın piri olarak kendisi de yedinci dereceye oturdu ki, bu
mertebe-hâşâ-Allah’tan doğrudan doğruya emirler olan “İmamlık” makamıydı. Bu
makamda bulunan imam, o kadar salâhiyetliydi ki, helâli haram, haramı da helâl
yapabilirdi. Ona mubah olmayan hiçbir şey yoktu.
Bu tarikatta ileri gidenler zamanla kendileri ibadetten istinkâf ettikleri gibi, başkalarını da ibadetten uzaklaştırdılar ve sonunda onların dinden çıkmalarına Sebep oldular. Hattâ Cennet ve Cehennemin bu dünyada olduğunu, insanın zevk ü safa içinde, keyfince bir hayat yaşaması lâzım geldiğini ileri sürerek ahireti inkâr ettiler ve ettirdiler.
Şiâ itikadını taşıyan fırkalar içinde tarih boyunca en tahripkâr bu fırka olmuştur. Asya’nın başı dönmüş bu kanlı anarşistleri, fikirde, itikatta, ahlâk ve hayatta fesat çıkartmışlar; İslâm âleminde yıllarca sükûn ve huzuru bozmuşlardır. Bu anarşistlerin başında Şeyh-i Cebel diye anılan Hasan Sabbah ve onun cennet fedaileri gelmektedir.
Hasan Sabbah Şiâ’nın Bâtıniye koluna mensup olup, Şiâ hareketinin gelmiş geçmiş en büyük bozguncularından biridir. Asya’da ilk defa kelimenin tam anlamı ile anarşizmi o kurumsallaştırmıştır. Alamut Kalesi’nde sistematik bir biçimde her türlü terör hareketlerini plânlamış, uygulama sahasına koymuştur.
Hasan Sabbah, “Selçuklu İmparatorluğu”nun imansız bir düşmanı idi. Amacı, Selçuklu İmparatorluğu’nu yıkmak, Şiâ fikriyatının gelişmesine engel olan bu güçlü devleti ortadan kaldırmaktı. Bu gayesini gerçekleştirmek için “Cennet tasvirlerine uygun” bir bahçe inşâ ettirdi. Bu bahçede göz kamaştırıcı köşkler yaptırdı. Bu bahçede ve köşklerde özel yetiştirilmiş şarkıcılar, Cennet hûrilerini andırır genç kızlar vardı.
Hasan Sabbah’ın adamları değişik bölgelerden yaşlarında cesaretli, atılgan gençleri toplayarak Alamut Kalesi’ne getirirlerdi. Bu gençlere önce Cennet ve Cennet’in zevk ve eğlenceleri anlatılırdı. Sonra bu gençler uyuşturucu maddeler ile uyutulur “Cennet bahçesine” indirilirdi. Orada ayılan gençler, gözlerini açtıklarında karşılarında muhteşem köşkler, huri gibi kızlar, rengârenk çiçekler, meyve bahçeleri görünce, Hasan Sabbah’ın müjdelediği Cennete girdiklerine gerçekten inanırlardı. Günleri zevk ve safa ile geçerdi. Bir müddet sonra tekrar uyuşturucu ile uyutulur ve cennet bahçesinden çıkartılırlardı. Artık bu gençlerin en büyük arzuları, Hasan Sabbah’ın bu Cennet bahçesine tekrar girebilmek olurdu. Şeyhü’l-Cebel Hasan Sabah bu dessas plânı ile birtakım gençleri kendine bağlamış, onları kendisinin “intihar timleri” haline getirmişti.
Şiâ Şeyhi Hasan Sabbah bir kimseyi öldürtmek istediği zaman, bu gençlerden birisini çağırır, “Git filân kimseyi öldür, bu işi başarır gelirsen seni Cennete gönderirim. Eğer ölürsen meleklerimi gönderir seni Cennete aldırırım.” derdi. Böylece Cennet aşkı ile yanıp tutuşan bu gençler, şeyhin bu emrini mutlak bir teslimiyetle yerine getirir, istenen adamı ne pahasına olursa olsun öldürürlerdi.
Bu tarikatta ileri gidenler zamanla kendileri ibadetten istinkâf ettikleri gibi, başkalarını da ibadetten uzaklaştırdılar ve sonunda onların dinden çıkmalarına Sebep oldular. Hattâ Cennet ve Cehennemin bu dünyada olduğunu, insanın zevk ü safa içinde, keyfince bir hayat yaşaması lâzım geldiğini ileri sürerek ahireti inkâr ettiler ve ettirdiler.
Şiâ itikadını taşıyan fırkalar içinde tarih boyunca en tahripkâr bu fırka olmuştur. Asya’nın başı dönmüş bu kanlı anarşistleri, fikirde, itikatta, ahlâk ve hayatta fesat çıkartmışlar; İslâm âleminde yıllarca sükûn ve huzuru bozmuşlardır. Bu anarşistlerin başında Şeyh-i Cebel diye anılan Hasan Sabbah ve onun cennet fedaileri gelmektedir.
Hasan Sabbah Şiâ’nın Bâtıniye koluna mensup olup, Şiâ hareketinin gelmiş geçmiş en büyük bozguncularından biridir. Asya’da ilk defa kelimenin tam anlamı ile anarşizmi o kurumsallaştırmıştır. Alamut Kalesi’nde sistematik bir biçimde her türlü terör hareketlerini plânlamış, uygulama sahasına koymuştur.
Hasan Sabbah, “Selçuklu İmparatorluğu”nun imansız bir düşmanı idi. Amacı, Selçuklu İmparatorluğu’nu yıkmak, Şiâ fikriyatının gelişmesine engel olan bu güçlü devleti ortadan kaldırmaktı. Bu gayesini gerçekleştirmek için “Cennet tasvirlerine uygun” bir bahçe inşâ ettirdi. Bu bahçede göz kamaştırıcı köşkler yaptırdı. Bu bahçede ve köşklerde özel yetiştirilmiş şarkıcılar, Cennet hûrilerini andırır genç kızlar vardı.
Hasan Sabbah’ın adamları değişik bölgelerden yaşlarında cesaretli, atılgan gençleri toplayarak Alamut Kalesi’ne getirirlerdi. Bu gençlere önce Cennet ve Cennet’in zevk ve eğlenceleri anlatılırdı. Sonra bu gençler uyuşturucu maddeler ile uyutulur “Cennet bahçesine” indirilirdi. Orada ayılan gençler, gözlerini açtıklarında karşılarında muhteşem köşkler, huri gibi kızlar, rengârenk çiçekler, meyve bahçeleri görünce, Hasan Sabbah’ın müjdelediği Cennete girdiklerine gerçekten inanırlardı. Günleri zevk ve safa ile geçerdi. Bir müddet sonra tekrar uyuşturucu ile uyutulur ve cennet bahçesinden çıkartılırlardı. Artık bu gençlerin en büyük arzuları, Hasan Sabbah’ın bu Cennet bahçesine tekrar girebilmek olurdu. Şeyhü’l-Cebel Hasan Sabah bu dessas plânı ile birtakım gençleri kendine bağlamış, onları kendisinin “intihar timleri” haline getirmişti.
Şiâ Şeyhi Hasan Sabbah bir kimseyi öldürtmek istediği zaman, bu gençlerden birisini çağırır, “Git filân kimseyi öldür, bu işi başarır gelirsen seni Cennete gönderirim. Eğer ölürsen meleklerimi gönderir seni Cennete aldırırım.” derdi. Böylece Cennet aşkı ile yanıp tutuşan bu gençler, şeyhin bu emrini mutlak bir teslimiyetle yerine getirir, istenen adamı ne pahasına olursa olsun öldürürlerdi.
Hasan Sabbah savaşını
özellikle, Selçuklu zamanında ve Selçuklu idaresine karşı verdiği için ise,
islam tıoplumu onu tam olarak lanetlemektedir.
Bu bakımdan ama yalnızca
bu bakımdan Haşhaşiler pekala günümüzün intihar komandolannın habercileri sayılabilir.
Fakat intihar komandolan önemli bir açıdan, önceki inanış ve uygulamalardan
büyük farklılık gösterir.
İslam dininde intihar her zaman büyük bir
günah sayılmıştır. İntihar eden kimse ne kadar az günah sahibi olursa olsun
cennete gitme hakkını kaybeder ve cehennemde, intiharı nasıl gerçekleştirdiyse
onun sonsuz bir biçimde tekrarlanması suretiyle büyük bir azapla
cezalandırılır.
Kendini başa çıkılamayacak
kadar güçlü bir düşmanın ellerinde kaçınılmaz bir ölüme atmakla, kendi canına
kıymak arasında kesin bir ayrım yapılmıştır. Yetkili mercilerce fetvası
mücadelesi verilmiş bir cihad sırasında yapıldığı sürece ilk eylem cennete;
İkincisi islama , müslümanlar karşı olursa
lanetlenmeye çıkarılmış olur.
birve adetlerini taklit
ederek adeta nurdan meleklerin kılığına girerler; böylece büründükleri koyun
postları üzerlerinden düşer düşmez ölümü tadarlar.
Hasan Sabbah, tam 33 yıl Alamut Kalesi’nde, bu kanlı faaliyetlerini sürdürdü. İran Şiîlerinin bu anarşist şebekesi, yüzlerce, binlerce Müslüman’ın kanına girdiler. Sosyal huzuru kaçırdılar, terör estirdiler. Dirayetli bir devlet adamı olan, Selçukluların dünyaca meşhur veziri, Nizâmülmülk’ü şehit ettiler. Şiîlerin yayılmasına mani gördükleri âlim ve fakihler, Hasan Sabbah’ın fedaileri tarafından katledildiler.
Şiâ Şeyhi Hasan Sabbah’tan sonra, halefleri de aynı yoldan yürüdüler. Selçuklu veziri Ebû Nâsır, bunlar tarafından katledildi. Halife Müsterşid de bu anarşistler tarafından şehit edildi. Bâtınilerin tarih boyunca yapmış oldukları tahripler yalnız masum ve müdafaasız insanları öldürmekle kalmamış, bunlar, aynı zamanda şehirler basmış, kervanlar yağmalamış, mukaddes beldelerde bile kan dökmekten geri kalmamış, katliâm yapmışlardır. Meselâ, Şiâ’nın Bâtıniye koluna mensup Cennabi oğlu Ebû Tahir, etrafına topladığı birkaç bin çapulcuyla hicri 311 yılında hacca gitmekte olan hacıları pusuya düşürerek çoğunu kılıçtan geçirdi, mallarını yağmaladı.
Hicri 317 yılında da aynı çete yine Hac mevsiminde Arafat’tan Mekke’ye dönen hacılara saldırarak hepsini kılıçtan geçirdi. Bu toplu katliâmdan kurtulan bir kısım hacılar Kâbe-i Muazzama’ya sığındılarsa da bu anarşistler, Kâbe’ye girdiler ve onları da Beytullah’ın içinde şehit ettiler. Hattâ bir kısmının cesetlerini zemzem kuyusuna attılar. Kâbe’nin örtüsünü yağma ettiler. Ebû Tahir, Kâbe’nin kapısını ve Hacerü’l-Esved’i söküp götürdü. Hicri 339 yılına kadar tam 22 sene Hacer-ü’l Esved bunların elinde kaldı. O zamanki Bağdat hükümeti bu gözü dönmüşlerden Hacer-i Esved’i geri almak için 50.000 altın teklif etti. Bu teklifi reddettiler. Nihayet Afrika’daki Fâtımilerin “Mehdi”sinin şiddetli tehdidi üzerine Hacer-i Esved’i iade ettiler.
6-HASAN SABBAH
İNSANLARA BİR MÜSLÜMAN OLARAK SUNULDU
VE GÖSTERİLDİ. PEKİ GAYE NEYDİ?
VE GÖSTERİLDİ. PEKİ GAYE NEYDİ?
Devrimizdeki “Hasan
Sabbah”lara dikkat!”
“Hasan Sabbah: Devrinin
yetiştirilmiş en büyük Şeytanîsi. Annesi Yahudi. Babası sonradan
İslam’ı kabul eden bir tüccar. Tabii ki İslam’ı kabulü bir kılıf. Koyu bir
Hıristiyan.
Haçlı, tapınakçı.
Sabbah, daha bebekken
9’ların en büyük Şeytanîsi tarafından seçilir. Ondan sonra gözetilir,
yetiştirilir. İhtisası büyücülük ve ilizyondur. Devrinin en büyük
ilizyonistidir.
Yetişkin biri olduğunda
kendisine biçilen her şey, Şeytanîlerin programlarınca uyarlandı. Alamut Kalesi
kayalıkları seçildi. Ortadoğu’nun en büyük sihirbazı; ilizyon üstadı Şeytanî
Mala himaye etti. Alamut Kalesi dekorlarla ilizyon mekanı hâline getirildi. O
dönemin imkanlarıyla Sabbah, devrin en iyi bilginlerinin yanında farklı
yetiştirildi.
İnsanlara bir Müslüman
olarak sunuldu ve gösterildi. Peki gaye neydi? Gaye, güçlenen Türk
hakimiyetinin Anadolu’ya geçişini etkisiz kılmak, kalıcılığını güçleştirmek ve
devrin Yahudi seçilmiş hükümdarını Anadolu’ya egemen kılmaktı.
Haşhaşilik yakıştırmaları gerçeği tam olarak yansıtmaz. Sabbah’ın yaptıkları
sadece haşhaş; yani uyuşturucu kullanımı ile açıklanamayacak kadar komplike işlerdi.
Yani Alamut dekorları, cennet bahçeleri (yalancı), cehennem dereleri (yalancı)…
Sabbah, seçtiği insanlara buralarda ya mükafat yahut ceza veriyordu. Öyle bir
ilizyondu ki cennetin ve cehennemin hüküm sahibi kendini kılmıştı. Tabii sözde…
MEZHEP FAKTÖRÜ BİR TRUVA
ATIDIR.
Bu sistem tanıdık geliyor
mu acaba birilerine?
Önemli olan hangi safta
yerinizi alacağınızdır.
Hasan Sabbah İslam
târihinde zalimlikte ve gaddarlıkta birisiyle kıyas edilecekse o ancak Yezid
bin Muaviye’dir ki o hepimizin gözbebeği olan ve Allah Resulünün ümmetine
emanet bıraktığı ve Kuran’da cibilli olarak sevilmeleri emredilen Ehli Beyti
Mustafa’nın (SAV) katilidir.
Aslında bu Şia açısından
çok büyük bir çelişkidir. Çünkü hem Yezide lânet etmekteler ki bunda yerden
göğe haklıdırlar hem de kendi içlerinden çıkıp en az Yezid kadar zalim ve sinsi
olan Hasan Sabbah için ağızlarından herhangi bir kınama dahi çıkmaz.
Bu adam öyle bir kötü
miras bırakmıştır ki ardından, Dicle ve Fırat sonsuza kadar üstünden aksa bu
pisliği yine de temizleyemez. Yani İslamın pak damenini lekelemiş ve tertemiz
alnını kirletmiştir. Biraz etimolojik bilgisi olanın bilebileceği gibi
İngilizcede suikast karşılığı olarak kullanılan “assassination” kelimesi bu
habisin isminden türetilmiş ve siyasi sözlüğe bunun sâyesinde girmiştir.
Sisteminin en büyük
özelliği TAKİYYE idi. Hiç bilemezdiniz sizden mi değil mi olduğunu. Daha
doğrusu sizden olmadığını bilebilmeniz imkansızdı. Sinsice yanaşırlar, fedaice
suikast işlerlerdi. Uğruna ölmek en büyük mertebeydi. Verilen görevi başaranlar
esrar ve haşhaştan elde edilen Afyon ve kadın ile ödüllendirilerek güya cennete
girerlerdi.
Sabbah Şii, İsmailiye,
Batınî falan değildir. Bir kılıf, bir taktik olarak kullanmıştır. Alamut
dekorları dört yılda tamamlandı. Kabalatik birçok şifre ve gizem kullanıldı.
Öyle inandırıcı bir sistem
kurmuştu ki cennetinde huriler, meyve ağaçları vs… Beyni yıkanmış bir müridin
oraya girdiğinde artık işi bitiyordu. Tam tersi, cehennem dekoru da öyleydi.
Böylelikle Sabbah kişileri sıkıca kendine bağlamış, onların canlarını kendine
sermaye yapmıştı. Bir kez yalancı cennete ilizyonla giren müridin, oraya bir
daha girme umuduyla yapamayacağı şey yoktu. Sabbah bu gücü Ortadoğu’da birçok
yerde kullandı. İşte Hasan Sabbah’ın sırrı bu idi.
Teşkilatının emeli belli
idi. Hiç kimse bu saltanatı yıkamadı. Bugün de ilizyon dekorlara bir örnek
olarak Hollywood benzeri filmlerdeki cennet, cehennem ve kıyamet sahnelerinin
insanları nasıl etkilediğini düşünün. Bunlar modern dekorlar gibidir.
Örneğin:
Sabbah’ın yüz silüeti
kamalara şekil olarak yapılmış. Işığa tutulduğunda gölgesi bu silüeti
gösteriyordu. Böylelikle, dünyanın neresinde olsalar casusları birbirlerini
tanıyorlardı.
Hatırlanacağı gibi bir zamanlarda, Türk olan
Hz. Mevlana’nın, İranlı olduğunu iddia etmişlerdi.
Ta ki Hülagû Han Alamut
Kalesi’ni yok edene kadar...
Ölümünden sonra kurduğu
mafya tamamen çökmese de eskisi gibi olmamış ama zaman zaman etkisini yine
hissettirmiştir. Salahaddin Eyyubi Kudüs’ü kendine hedef olarak belirleyip
bunun için her türlü maddi manevi tedbirleri almaya uğraşırken haçlılarla
birlik olan ve sıklıkla Salahaddin’e suikast
tertip eden yine bu habis ruhlu mafyavari mezhep görüntülü sistemin
fedaileriydi. Osmanlıyı yine bunların devamı sayılabilecek Şeyhul Cebel az uğraştırmadı.
7-ALAMUT HASAN SABBAHIN
DÜNYA DÜZENİ ve İMAM GAZALİ NİN ENGELLEMELERİ GÜNÜMÜZE İZ DÜŞÜMLERİ
Bu büyük feda eylemlerini,
hayatlarını ortaya koyarak gerçekleştirenlere karşı hep basit, adî ve haksızca
bir sıfat yakıştırılıyor: “Haşhaşî”lerin lideri Hasan Sabbah müridleri” .
Kimdir Hasan Sabbah ve
Haşhaşîler?
Hasan Sabbah, İmâm-ı
Gazâlî ve Selçuklu Devletinin meşhur devlet adamı Nizam-ül Mülk devrinde
yaşamış ve Selçuklu’ya karşı sarsıcı eylemlerde bulunmuş bir hareketin lideri.
Hasan Sabbah, Şiâ’nın en sapık kollarından İsmaîlîye koluna mensub
olup, sapık Şiî tasavvuf (!)ekolünden Hurufîliğe tâbi bir
şahıstır. İsmaîliyenin Yahudi ezoterizmi ile olan münasebetleri
sebebiyle de Sabbah, hem hahamlar ve hem de dönemin Haçlı ordusunun rahip-komutanları
Tapınakçılar”la da çok yakın bir ilişki kurmuştur.
Şiîlerdeki ve özellikle de
İsmaîliye mezhebindeki İmamiyet inancının; Şiî inancında, İmamın Allah
katındaki mevkiînin; Yahudilikte Hahamlık, Hristiyanlıkta İsa Mesih müessesesi
ile gösterdiği benzerlik, kayıp imam mevzuu ve sıfatının, dünyaya geri dönüşüne
dair bir çok yorumun, Şiiliğin özellikle bazı ezoterik kollarının;
Yahudilik ve Hristiyanlığın ezoterik yorumlarına birebir benzemesidir ki, gerek
Tapınakçılar ve gerekse Hahamlarla bir oluşum içine girmelerini
kolaylaştırmıştır.
Hasan Sabbah’ın Ehl-i
Sünnet temelli devletlerin hâkim olduğu bu dönemde, Kudüs’ işgal etmek için,
Sünnî Selçuklu devleti ile savaşan Haçlılarla işbirliği yapıp, Selçukluyu
arkadan vurması, bugünkü Hristiyan-Yahudi Siyonist“Yeni Dünya Düzeni” nin
kimleri müttefik olarak gördüğünü göstermesi açısından da ilginçtir.
Hasan
Sabbah, bir devletin ordusunun bile ulaşmasının çok zor olduğu bir
yerde, Alamut Kalesinde, kendi sapık dünya görüşü çerçevesinde bir dünya nizamı
kurmuştur. Kadınların ve erkeklerin çırılçıplak gezdiği; eroin, esrar ve içki
âlemlerinin gırla gittiği; ibnelikten, lezbiyenliğe her türlü sapıklığın alenen
işlendiği ve teşvik edildiği; her çeşidinden büyücülük, sihirbazlık, falcılık
denaetlerinin gerçekleştirildiği bu küçük “Satanist- şeytanî” düzenin önündeki
en büyük engel olarak; bu sapıklığın İslâm dünyasına ve dünyanın diğer
kesimlerine yayılmasını engelleyecek Sünnî bir devletin varolmasıydı. Bu Sünnî
devletin, yani Selçuklu devletinin en büyük talihi ise, İmam-ı Gazâlî gibi bir
“Müceddid”in o çağda yaşamış olmasıydı. Gazâlî gibi bir “ruh fatihi”nin
muhatabının Nizam-ül Mülk gibi feraset sahibi bir devlet adamının
olması, bu sapık güruhun, sapık düzenlerini dünyaya yayılmasını engelledi.
Daha sonraları, Batı
dillerine “Assassin”(Katil) olarak geçecek “Haşhaşîler”, gerek fikrî
sahada ve gerekse askerî sahada Selçuklu devletine oldukça zor anlar
yaşattılar. Haşhaşîler, kendi sapık nizamlarını, tıpkı bugün
medyanın insanlara cilalayarak sunduğu gibi, gayet tabii ve İslâmî bir hayat
tarzı olarak sunma cesaretinde bulunuyorlardı. Buna karşı çıkan fikir erbabına,
her çeşit iftirayı atmaktan çekinmiyorlar, devlet nizamını sarsmak içinse,
önemli devlet adamlarına karşı suikastler düzenliyorlardı. Nihayet, Nizam-ül
Mülkü bile şehid ettiler. Toplumda bir kaos meydana getirerek iktidarı
elegeçirmeye çalışan bu sapık Şiî-İsmaîliye fırkası, ilginçtir ki, fedailerine
eroin içirtip, kale surlarından aşağıya atlamalarını sağlamakla güya cesaret
örneği gösteriyordu. Hasan Sabbah, afyonlanmış kafası ile, bir adım ötesini
bile göremeyen ve değil kendisine söylenen “uçurumdan atla” sözünü
anlayabilecek bir hâlde, adını bile söyleyemeyecek kadar kendinden geçmiş bir
zavallıyı uçurumdan aşağıya yollayarak bunu bir fedakârlık, bir cesaret timsali
olarak sunmakta pek mahirdi. Bu sapık ekol, aynı zamanda bugünkü, Masonlar,
Kafatası ve Kemik, İlluminati, CFR vs. gibi modern büyü ile uğraşan oluşumların
müessesleşmiş en ciddî numunelerinden birini teşkil etmekteydi. Zaten bu sebebledir
ki, dün de bugünde araları hep iyi olagelmiştir.
Yeni Dünya Düzeni veya
“Haşhaşî”nci Dünya düzeni
Bugün, dünyaya hâkim olan
ve insanlığa sapık “Yeni Dünya Düzen”lerini zorla kabul ettirmeye çalışan bu
yapılanmaların en büyük düşmanı yine, dünkü Gazâlî-Nizam-ül Mülk çizgisini
devam ettiren Sünnî Mücahidler- feda eylemcileridir. Fakat bugün roller
değişmiş olup, “Şeytanî Yeni Dünya Düzen”cileri, elegeçirdikleri dünya
hâkimiyetini tekrar kaybetmekle karşı karşıya kalırken, Dünya, İslâm-Ehl-î
Sünnet Nizamcıları, kaybettikleri dünya iktidarını tekrar
elegeçirmek üzeredir. İşte bütün mesele de burada yatmaktadır. Hasan Sabbahçı
şeytânî Yeni Dünya Düzencileri, “düzenlerinin” sapıklığını insanlardan ve
özellikle de Müslümanlardan gizlemek için, yapıları gereği oldukça şeytanî bir
yola başvurmakta ve bu şeytan düzenine karşı hayatlarını feda edecek kadar
cesur Mücahidleri, “Haşhaşînci” olmakla suçlarken, kendisini de “insanlığa
ahlâk, adalet ve huzur getirmiş olan Sünnî-İslâm medeniyeti yerine koymaktadır.
Her türlü sapıklığın hâkim
olduğu ve sürekli yaygınlaştırıldığı; 5 yaşındaki çocukların bile cinayet
işlemeye başladığı; her çeşit uyuşturucunun ve içkinin gırla gittiği; fuhşun uç
noktalara varıp, ibneleşmemiş erkek ve lezbiyenleşmemiş kadın bulmanın neredeyse
imkânsız hâle gelmek üzere olduğu, giyinik olmanın bir “sapıklıkmış” gibi
algılandığı, iktidarı ellerinde tutan bir grup azgın azınlığın ilahlaşma(!)
yolunda ilahçılık oynamaya çalıştığı,
topyekûn insanlığın
denetim altına alınmaya çalışıldığı; hiçbir tabii ziraî ürünün kalmadığı;
kısacası Şeytanın insana üflediği ve Allah’a isyan babında her türlü melânetin
baş tacı edildiği Hristiyan- Yahudi Siyonist “Yeni Dünya Düzeni”nin; Hasan
Sabbah’ın Alamut Kalesinde kurduğu sapık nizamdan, gerek gaye ve gerekse
işleyiş yönünden en ufak bir farkı var mıdır acaba?
Hattâ, bugünkü “sapık
Dünya Düzeni”nin vardığı neticeyi belki, Hasan Sabbah bile hayal edememiştir.
Peki, nasıl olur da, böylesine sapık bir dünya düzenine karşı, hayatlarını feda
edebilen Mücahidler; İntihar bombacısı, Hasan Sabbah fedaîleri olarak
vasıflandırılabilir. Birisinde hayattaki her türlü sapık zevki tatma gayesi ve
afyonlanmış bir kafayla, uçurumdan aşağı yuvarlanarak cehenneme gidilirken,
diğerinde her türlü zevki yaşamak imkânı varken, bunlar bir dava uğruna
vazgeçiliyor ve onca sıkıntı içerisinde gayet şuurlu bir şekilde
“ölüme-şehadete” gidiliyor. Birinde, kadın, içki, ibnelik gırla giderken;
diğerinde, helâlî olan karısından veya olması muhtemel bir evlilikten,
çocuklarından, helâl olan dünyalık her türlü zevkden fedakârlık ediliyor,
işkenceye uğramak, cezaevlerine düşmek, vatanını terk etmek gibi büyük sıkıntı
ve ezaya katlanılıyor; nihayetinde ise koşarcasına “ölüme” gidiliyor. Bunlar
nasıl aynı seviyede tutulur. Biri sapıklık, diğeri ise büyük bir fedakârlık.
Haşhaşînci” sıfatları,
ilginçtir ki, daha çok kendilerine “Müslümanız”(!) diyen modern
Hasan Sabbahçı “Yeni Dünya Düzeni”nin uşaklarından gelmiştir.
Yahudi locaların
himayesinde İngilizlerin ABD desteklediği ve katkıda bulunduğu, “Dinlerarası
diyalog” projesini bundan 1000 yıl önce İslâm adına başlatan ve Türklerden sert bir karşılık gören sapık İsmaîliyet
mezhebindeki yandaşlarıyla birlikte, dünya politikasına yönlendiren Hristiyan-
Yahudi Siyonist gurupların emrine amâde sapık bir yapılanmadır.
Bu yapılanmalar, “Cihadı reddediyor ve
İslamiyeti içerden arkadan vuruyorlardı”, Bugün ise, yine Bunlar, İslâm’ın bir
cihad dini değil bir hoşgörü dini olduğunu söylemekteler. Bunlara göre cihad
ayetleri Kur’ân-ı Kerîm’e sonradan girmiştir deniliyor.
Kuranı ı Kerimi
bozamayacaklarını anlayan bu satanist düşünceler , bunu hidisi şeriflerde
aramaktadırlar.
8-İSMAİLİLİK’İN TÜRK VE
BATI DÜNYASI ÜZERİNDEKİ ETKİLERİ
İsmaililik nedir?
İsmaililer, kimlerdir? İslamiyet’in ortodoks inanırları tarafından yüzyıllardır
sapkın olmakla suçlanan İsmaili mezhebi, hangi görüşleri savunmaktadır? Nasıl
ortaya çıkmış, hangi süreçte gelişmiştir?
“Haşhaş İçenler” olarak
tanıtılan İslamiyet’e ve kurulu düzene baş kaldırdığı öne sürülen İsmaililer
hakkındaki suçlamalar, hangi ölçütlerde doğrudur? İsmaili Fedailer örgütü,
gerçekten eli kanlı katiller, teröristler örgütü müdür?
Bu çalışmamızda, tüm bu
sorulara cevap arayacağız ve bunu yaparken, resmi tarih kaynaklarından daha
çok, alternatif tarihe ve gizli kalması için çaba harcanan tarihi verilere
dayanacağız.
İsmaililik, İslami
muhalefet hareketi olan Ali yandaşlığının bir türevidir. Muhammed’in ölümünün
akabinde, yeni dinin Batınilik yanlısı grubu olan Hanifler, halifeliğe damadı
Ali’nin seçilmesini istemiş ancak Sünni çoğunluğun kabulü ile, Ebubekir halife
seçilmiştir. Ali yandaşları, Ömer ve Osman’ın halifeliğini de kabul etmemiş,
Ali’nin kısa süreli ve iç çatışmalarla geçen halifelik döneminden sonra
oğullarının katledilmeleri ile, İslamiyet günümüze kadar süren bölünme ve
çatışmalara sürüklenmiştir. İsmaililik de, Ali’nin katliamdan kurtulan torunu
Zeynelabidin’in soyundan gelen Cafer Sadık’ın oğlu İsmail’in imamlığını kabul
eden Batınilerin örgütü olmuştur. İsmaililik ve diğer Batıni ekoller, Ali yandaşlığı
vasıtasıyla Müslümanlığı kabul etmiştir. Ancak bu ekollerin genel tutumu,
Müslümanlığın ortodoks Sünni sistemini kabul etmeyen farklı inanç ve
ideolojilerin Müslümanlık bünyesi içerisinde, kendi inançlarını sürdürme
çabalarının ifadesidir. Nitekim, İsmaili öğretisinin felsefi ve örgütsel
boyutu, kadim Babil ekolüne ve Pisagoryen öğretilere dayalı Saabi inançlarının,
Maniciliğin, Neo Platonculuğun, Hermetizmin, kısaca o güne kadar var olan
Batıni ekollerin bir devamı olduğunu açıkça göstermektedir.
İslamiyet’in, kendi
bünyesinde var olan, Hanif dinin Batıni felsefesi ve kimi uygulamalarının
dışında, Sünni yönetimin Batıni ekollerle ilk karşılaşması, Mısır’ın Müslüman
güçlerce fethi sırasında meydana geldi. İslamiyet’in Arap yarımadasından çıkıp
tüm Ortadoğu’ya yayılmaya başladığı sırada Mısır’da halkın bir bölümü
Hıristiyan, bir miktarı Yahudi ama büyük çoğunluk eski çok tanrılı din
taraftarıydı. Mısır’ın Batıni inanç sisteminin merkezi olan Osiris mabedi
yıkılmış ve rahiplerin büyük bölümü Kudüs’e geçmişlerdi. Ancak Batıni doktrin,
varlığını kuşaktan kuşağa sürdürüyordu. Doktrinin başlıca kaynağı,
İskenderiye’deki Yeni Eflatuncu İskenderiye Okulu idi.
Uzun zamandır güçlü bir
devlet yapısından uzak olan Mısır, muazzam İslam orduları karşısında fazlaca
direnmeden teslim oldu. Onların, Hıristiyanlar ya da Yahudiler gibi kendi
inanış biçimlerini koruma lüksleri yoktu. Çünkü Müslümanların gözünde Tanrı
yoluna döndürülmesi gereken putperest kafirlerdi…Müslüman oldular.
Halife Ömer döneminde
fethedilen Mısır’da, yeni yönetimin ilk işi, daha önceki çağlarda olduğu gibi
İskenderiye okulunu dağıtmak ve bu okulda asırlar boyunca toplanmış olan ve
hemen her fetihten sonra yakılan muhteşem İskenderiye kitaplığını, Romalılardan
sonra bir kez daha yakmak oldu.Okulun üyesi filozofların yapabilecekleri tek
şey vardı. Müslüman olmak ve öğretilerini İslam’i bir çerçeveye oturtmak. Bunun
için filozoflar, İslamiyet’in içindeki Batıni muhalefetten yararlandılar.
Hilafet iddiaları nedeniyle Ömer’in karşısında olan, Peygamberin damadı Ali’nin
yanını tuttular. Bu filozoflar, Ali yandaşları olarak, İslamiyet’e bambaşka bir
boyut getirdiler. Alevilik-Fatımilik olarak adlandırılan bu mezhebin
bünyesinde, Sünnilerin önerdiği İslam dini anlayışı değişti. Yaratana tapınma
olgusu yerini, Tanrı- evren-insan üçlemesinden oluşan varlık birliğine bıraktı.
Sünni ortodoks Müslümanlar bu durumu derhal sapkınlık olarak nitelendirdi. Ama
yapabilecekleri bir şey yoktu. Karşılarındakiler, Peygamberin damadının
yandaşıydılar ve hepsi de Müslüman’dılar.
Bu inanış biçimi,
Arapların Müslümanlaştırdığı halklar arasında öyle yayıldı ki, Şiilik-Alevilik
adı altında, birbirine hiç benzemeyen Zerdüşti İranlılar, Mısır’lı Fatımiler,
Şamanist Türkler, aynı çatı altına toplandılar. Hepsinin de Ali yanlısı görünmesine
karşın Şiiliğin, Alevilikle, Batınilikle ve Dürzilikle benzeşmemesinin altında
yatan gerçek budur. Zerdüşt yanlıları, kendi dinlerinin birçok normunu
koruyarak Şii, Şamanist Türkler Alevi ve Mısır’lılar ile, Ali’yi savunan diğer
bazı Arap kavimlerinin bugünlerdeki ardılları da, Dürzi ya da diğer bazı Batıni
mezheplerin üyeleri olmuşlardır.
İslamiyet’i kabul eden
İskenderiye okulu mensupları, derhal Yunanlı filozofların ve özellikle de
Pisagor ve Eflatun’un eserlerini yaymaya başladılar. Kuran’daki bazı
deyişlerden ilham alan filozoflar, “Tanrının sıfatlarından birisi de Alim’dir.
Bu yüzden Tanrıya en yakın kişiler bilginlerdir” diyerek, kendilerine bir
koruma kalkanı kurdular ve öğretilerini bu hüviyetleri çerçevesinde, daha da
rahat yayma fırsatı buldular.
Yeni Eflatuncu
filozofların etkileri kuşaktan kuşağa yayılarak sürdü. Filozoflar bu akıma
Tasavvuf, kendilerine de Sufı adını verdiler. Onların görüşlerinden etkilenen
birçok kişi ve mezhep oldu. Öyle ki, zaman içerisinde Sünni görüşlü mutasavvıflar
dahi ortaya çıktı. Bazı kaynaklar Sufi kelimesinin, bu filozofların giydiği
kıyafetten doğduğunu öne sürmektedir. Ancak bu, hem zamanın en güçlü bilginleri
olan Batıni filozofları küçük düşürmek, hem de Batıni öğretiyi küçümsemek için,
uydurulmuştur. Sufilerin isminin, Suf adı verilen giysiden geldiği iddiası
tamamen geçersizdir. Bugüne kadar hangi felsefi ekol, yandaşlarının giydiği
elbisenin adını almıştır?
Aksine Sufi kelimesi, bu
düşünce akımının kaynağının Yunan felsefesi olduğunun, köklerinin Pisagor ve
Eflatun’da bulunduğunun delilidir. Yunanca’da Sofos kelimesi, Akıl-Hikmet veya
Bilgelik anlamına gelmektedir. Aynı kökten gelen sufi kelimesi de, İskenderiye
okulu yandaşlarınca, bu anlamları nedeniyle seçilmiştir. Bu arada, filozof ve felsefe
sözcükleri de aynı kökten türetilmiştir. Bu kelimeler, Yunanca’da sevgi ve
güzellik anlamına gelen “Pilos” ile “Sofos”un birleşiminden doğmuştur. Diğer
bir deyişle felsefe, akıl ve hikmetin önderliğindeki güzellik ve sevgidir.
Ayrıca Yunanistan’da, çok
akıllı ve bilgili olduklarını göstermek için kendilerine “Sofistler” diyen bir
grubun aslında çok tutucu ve hatta bağnaz kişiler olması, bir başka kelimenin,
“Sofuluğun” doğmasına yol açmıştır. Sofu, hemen her dinde aşırı bağnazlara
verilen ad olmuştur.
Sufiler, Mısır’ın yanı
sıra Mezopotamya’da da son derece etkiliydiler. Basra’da çok güçlü bir sufi
merkezi, “İhvan-ı Sefa” oluşmuştu. Gizli dernekler haline getirdikleri
mekanlarda bir araya gelen sufıler Bağdat’ta da aynı merkezi kurdular.
Abbasiler döneminde Bağdat’ın İslam dünyasının başkenti haline gelmesi,
sufiliğin de tüm Müslüman dünyasında yaygınlaşmasına neden oldu. Sufi önde
gelenlerinin üyesi bulunduğu Karamiler mezhebi, İskenderiye, Kahire, Bağdat,
Basra’nın yanı sıra, Kudüs’te, Türkistan’ın birçok kentinde ve Gazze
Sultanlığının hemen her köşesinde tekke kurdu. İslamiyet’in Sünni
taraftarlarına karşı Sufiler, son derece akılcı ve gizli bir savaş sürdürürken,
Sünnilerin karşısına açıkça çıkan Şii’ler bir süre sonra yenilmekten
kurtulamadılar. Buna karşın, Emevilerin saltanatları sırasında uyguladıkları
baskı ve zulüm, Batıni Müslümanların ortodoks Sünnilere karşı nefretlerinin
içten içe sürmesine neden olmuştu. Bu nefret, İsmaili ve Fatimi ayaklanmaları
ile doruk noktasına ulaştı.
Ali’nin iki oğlunun ve pek
çok yandaşının Kerbela’da öldürülmelerinden sonra, sağ kalan tek torunu
Zeynelabidin’in ve onun soyundan gelenlerin, Şii mezhebi inanırlarına İmam
olmalarını Sünni yöneticiler kabul ettiler. Ancak bunu, Şiileri kontrol altında
tutabilmek için yapıyorlardı ve İmamların hepsi, yönetimin elindeki birer
kuklaydı. “İsmaililer”, İmam Cafer Sadık’ın oğlu İsmail’in imamlığını kabul
eden Karamilere verilen ad oldu. Öte yandan köklerini, Peygamberin ortodoks
Sünnilerce öldürülen kızı, Ali’nin karısı Fatma’ya kadar götürmeleri nedeniyle
de Mısırlı Ali yandaşlarına, “Fatımiler” adı verildi.
İsmaililerin hedefi,
filozof Farabi’nin deyimi ile, “gerçek akıl devletini, kardeşliğe ve eşitliğe
dayanan bir cumhuriyeti kurmaktı”. İmam İsmail’in ölüm yılı M.S. 760 olduğuna
göre, İsmaili mezhebinin de bu tarihlerde kurulduğu sanılıyor. Ancak, 7
dereceli inisiasyona dayanan İsmaili örgütlenmesine, İsmaili Şeyh El Cebel’i,
Meymun oğlu Abdullah döneminde başlandığı biliniyor.
İlk İsmaili devleti M.S.
874′de Hamat Karmat tarafından, İran körfezinin güneyindeki Lasha’da kuruldu.
Yaklaşık 150 yıl kadar varlığını sürdüren bu devlet tamamıyla laikti.
Karmatiler adı verilen ve bir meclis tarafından yönetilen bu devletin orduları
M.S. 929′da Mekke’yi işgal etti ve Kabe’deki kutsal kara taş “Haceri Esved”i
alarak Lasha’ya götürdü. Bu arada mezhebin Ortadoğu’ya yayılmış diğer kolları
da boş durmuyor, başta Bağdat olmak üzere tüm büyük İslam kentlerinde, gizli
İhvan-ı Sefa dernekleri halinde örgütleniyorlardı. Karmatlar bir süre sonra
Bağdat ve tüm Mezopotamya’yı kontrol eder hale geldiler. Bağdat’taki halife tam
anlamıyla bir kuklaya dönüşmüştü ve ipleri de Lasha’daydı. Mütezile akımının
Bağdat’ta ortaya çıkışı işte böyle bir ortamda gerçekleşti. Sünni İslami
otoritenin yokluğundan faydalanan sufiler, her türlü dini ve siyasi fikri
tartışır hale geldiler. 10. yüzyılda, Bağdat hilafeti, yönetimi laikleştirmek
zorunda kaldı. Halifeler, teokratik birçok ayrıcalıklarının yanı sıra, örneğin
Cuma namazında adlarına hutbe okutmaktan bile vazgeçtiler. Namaz kılma, oruç,
haç gibi ibadet zorunlulukları kaldırıldı. Bu arada, kadınların da erkekler ile
eşit olduğu kabul edildi.
Karmatlar, Bağdat
hilafetinin ricası üzerine, Haceri Esved’i Kabe’deki eski yerine koymayı kabul
ettiler. Bağdat’ta yönetim, “Umera” denilen, İhvan-ı Sefa derneklerine dayanan
sufilerin elindeydi. İslamiyet’in başkentindeki bu ortam İran’dan Türkistan’a
ve Endülüs’e kadar birçok yerde yankılarını buldu.
M.S. 909′da, İsmaili
inançlı bir başka devlet, Fatimiler, Mısır’da kuruldu. Karmetiler gibi
Fatimiler de, İsmaililiğin 6. derecesine sahip inisiyatik bir meclis tarafından
yönetiliyordu. Bu meclislerin başında 7. dereceye sahip İsmaili şeyhleri,
devlet başkanı konumunda yer alıyorlardı.
Fatımiler, piramitleri ve
mabetleri inşa eden Mısırlı eski sanatkar loncalarını ihya ettiler ve yeni bir
örgütlenme ile bu loncaları kalkındırdılar. “İzciler” anlamına gelen “Fütüvve”
adı altında, genç İsmaili sanatkarlardan kurulu muazzam bir askeri güç
oluşturuldu. Diğer tüm Batıni örgütlenmelerde olduğu gibi, Fütüvve’de de,
derecelere dayalı bir sistem esastı. Toplam 9 dereceden oluşan Fütüvve
teşkilatının ilk derecesi Nazil, ikincisi Tim Tarik, üçüncüsü Meyan Beste
derecesi idi. 4. derece Nakip Vekili, 5. derece Nakip ve 6. derece de Baş Nakip
dereceleriydi ki, bu derece müntesiplerinin en önemli görevleri askeri
örgütlenmeyi düzenlemek ve her türlü töreni yürütmekti. 7. derece saliklerine
kardeş anlamına gelen “Ahi” adı verilirdi.
Türkler arasında
yaygınlaşan, Fütüvvenin yan kuruluşu Ahilik, adını bu kaynaktan aldı. Fütüvve
içinde Ahi’lerin görevleri şeyh yardımcılığı mertebesindeydi. 8. derece, her
biri kendi teşkilatının başında olan şeyhlerin derecesiydi. 9. derece ise,
tıpkı İsmaili örgütlenmesinde olduğu gibi sadece bir tek kişiye, şeyhlerin
şeyhine verilirdi. Tüm Fütüvve teşkilatının lideri olan ve sadece devlet
başkanı konumundaki Şeyh el Cebel’e karşı sorumlu olan bu kişinin unvanı,
“Şeyhüssüyun” idi. Fütüvvenin, o sıralarda giderek güçlenen Sünni inançlı
Selçuklulara karşı koyabilecek bir kuvvet olması amaçlanmıştı. Bu kuruluş daha
sonra, Selahattin Eyyubi döneminde Sünni Müslümanlarca da benimsendi ve aynı
adlı örgütlenmeyi Sünniler de uyguladı. Yine bu örgüt, Ahilik adını alarak,
Türkler arasında yaygınlaştı.
İsmaililik’te de, diğer
Batıni inanç kurumları gibi ketumiyet esastı ve yemin işkence altında dahi
bozulmazdı. İsmaililik’te, İmamın Tanrının yeryüzündeki tezahürü olduğuna
inanılırdı. İmamlık soydan soya geçerdi ve İmamın söylediği her şey doğru,
yaptığı her hareket haklıydı. Tarikatın lideri olan Şeyh el Cebel (Doğanın
şeyhi) İmam soyundan gelmekteydi.
İsmaililik inancına göre
gökler ve yerler yedi kattır. Bu nedenle tarikatta mükemmelliğe 7. ve sonuncu
derece ile ulaşılır. Bu derecenin sadece Şeyh el Cebel’e verilmesi, onun mükemmelliğine
ve Tanrı ile bir olduğu inancına dayanmaktadır. Diğer İsmaililer en çok 6.
dereceye kadar ulaşabilirler. Yani, ancak mükemmelliğe yaklaşabilirler fakat
hayattayken onu elde edemezlerdi.
İsmaililer, Tanrının salt
ışık olan yüce bir varlık olduğuna, ondan çıkmış olan tüm ruhların yine ona
döneceğine inanırlardı. Onlara göre, 6. dereceye malik olabilmiş kişilerin
ruhları, ölümden sonra Tanrıya dönme mutluluğuna erişirken, daha düşük dereceli
kardeşlerin ve sıradan insanların ruhları, gövdeden gövdeye geçerek, dünyada
acı çekmeye devam ederlerdi. İsmaililer için, yeryüzü cehennemin ta kendisiydi.
Bu nedenle de, şeyhlerinin emri üzerine kendilerini feda etmekten
çekinmezlerdi, çünkü, daha iyi bir hayata doğacaklarına ya da Tanrıya
ulaşacaklarına inanırlardı.
Hasan Sabbah dönemi ve
sonrasında, İsmaili fedailerin, kendi ölümleri pahasına Sünni yöneticilere
karşı gerçekleştirdikleri suikastların altında, bu düşünce yatmaktadır. Daha
iyi bir yaşam için kendi canını feda etme düşüncesini anlamayan yöneticiler, bu
tür eylemlerin ancak bilinci yerinde olmayan dimağların eseri olabileceğini var
saymışlardır. Bu nedenle de fedailerin, eylemlerinden önce Haşhaş içtikleri ve
sahte bir cennet ile kandırıldıkları söylentileri yayılmıştır.
İsmaili öğretisi, ruhun, gövdede
bulunduğu süre içinde yaptıklarından sorumlu olduğunu savunmaktadır. İyi bir
kişi olarak yaşanmışsa, bir sonraki hayatta daha üst düzey birisi olarak
dünyaya gelinecek ve böylece tüm aşamaların tamamlanması mümkün olacaktır.
Şeriatın iddia ettiği gibi bir öte dünya, cennet veya cehennem yoktur. Cennet
de, cehennem de bu dünyadadır. Yaşamını mutlu geçirmiş kişi cennette, mutsuz
kişi ise cehennemdedir.Ortodoks Sünni yönetimin baskısı nedeniyle gerçek
inancın gizlenerek, Müslüman görünme adeti, “takkiye”nin ilk uygulayıcıları,
Sünni topluluklar içinde yaşayan İsmaililer olmuştur.
İsmaililik, Pisagorculuğun
bir nevi devamı gibidir. İsmaililer, 7 sayısının kutsallığının yanı sıra,
birçok görüşlerini ve bu arada beyaz kıyafetlerini, Pisagorculuğun, Makedonyalı
Büyük İskender’in Mezopotamya’yı işgal ettiği sırada, öğretisinden son derece
etkilenen Saabilikten almışlardır.
İsmaililerin giysileri
beyaz tunik üzerine takılan kırmızı kuşaktan ibarettir. Bu kıyafet,
İsmaililer’den etkilenen Templier Şövalyelerine geçmiş, onlarda beyaz kıyafet
üzerine ilave edilen kırmızı bir haça dönüşmüştür.
İsmaili öğretisi, 7
dereceli bir tekamül zincirini içermektedir. Örgüte üye olmak isteyen aday, bir
yıl boyunca incelemeye alınmakta, uygun görülmesi halinde özel bir törenle,
kabulü yapılmaktaydı. Örgüte kabul edilenlere beyaz elbise giydirilir ve sonsuz
itaat ve ketumiyet yemini ettirilirdi.
Birinci derecenin adı
“Müminler” derecesiydi. Bu derecede İslamiyet ve Kur’an öğretilirdi. İsmaililer
için, semavi bir dini tam manasıyla tanımayan kişi, bu dinin ötesindeki
öğretileri. anlayamazdı. Müminler derecesinden ikinci dereceye en erken iki
yılda geçilebilirdi.
İkinci derece sahiplerine
“Mükellefler” adı verilirdi. Mükelleflere, İslam dininin yanı sıra diğer dinler
de öğretilir ve tek geçerli dinin İslamiyet olmadığı, aksine tüm dinlerin aynı
hedefe yöneldikleri gösterilirdi. Mükelleflerden beklenen, dış dünyada aday
olabilecek kişilerle temasa geçmeleri ve onları yanlarına çekmeleriydi. Bu
derecede de yükselme süresi iki seneydi. Daha sonraki derecelerde müritler
altıncı dereceye kadar en erken, birer sene arayla yükselirlerdi.
Üçüncü derece, “Dai’ler”
derecesiydi. Sır saklama ve ketumiyetin öğretildiği bu derecede, müritlere
Muhammed ve ondan önceki yedi peygamberin yaşam ve görüşlerinin yanı sıra,
tarikatın sırları da yavaş yavaş verilmeye başlanırdı. Marifet kapısı denilen
bu dereceye haiz Dai’ler, tarikata girmek isteyenler hakkında araştırma yapar,
haklarında karar verirlerdi. Dai’lerin bir başka görevi de, mezhep hakkında propaganda
yapmaktı
9-HASAN SABBAH İSMAİLİ MİSYONERLİĞİ
Haşhaşin davasına
üstlenmiş kişilere dai denir. Bu kelime esasında Nizari İsmaili misyonerlere
verilirdi. Fedai kelimesi dai kelimesinden gelmektedir.
Hasan Sabbah, İran'da Kum
kentinde dünyaya geldi. Zamanın önde gelen okullarında okuma şansı buldu.Dini
konuda bilgi sahibi olmak için dailerin önemli merkezlerinden Rey şehrine
ailesiyle birlikte yerleşti. Burada tahsil gördü ve İmâmiyye Şiası'na bağlı
kaldı. 17 yaşına geldiğinde, Emîre Zarrâb adlı bir Fâtımî dâisiyle karşılaştı
ve onun konuşmalarından etkilenerek İsmaili ye mezhebini benimsedi.
1072'de Rey'e gelen Irak bölgesi başdâisi İbn Attâş, Hasan'ın kabiliyetli ve zeki biri olduğunu anladı ve ona Fâtımî halifesi Müstansır-Billah'ın yanına gitmesini tavsiye etti.Hasan Sabah, Müstansır-Billah'tan sonra hilafet makamına Nizar'ın geçmesini istiyordu. Ermeni asıllı vezir ve başkumandan Bedr el-Cemâlî ise küçük oğlu Ahmed el-Müsta'lî'nin geçmesinden yanaydı. Vezir, kendisine muhalefet eden Hasan Sabbah'ı önce hapse attı, sonra da ülkeden sürdü.
1081'de İsfahan'a ulaşan Hasan Sabbah, 9 yıl boyunca bütün İran'da Batıniliğin propagandasını yaptı. İran'ın kuzeyinde Gilan, Mazenderan ve Deylem'in dağlık bölgelerinde hükümdarların itaat altına alamadığı insanları 3 yıllık çalışma sonunda kendine bağladı. Selçuklu Veziri Nizamülmülk'ün onu yakalamalarını emretmesi üzerine muhkem Alamut kalesine kaçarak, burayı karargah yaptı. Kaleyi tahkim ettirdi. Surları yükseltti, içinde yeni bir dizayn gerçekleştirdi, etrafını korunaklı hâle getirdi. Yiyeceklerin, uzun süre bozulmadan saklanabileceği bir tür soğuk hava depoları kurdu. Dağlardan kale içine uzanan su kanalları yaptı. Kaleyi kuşatmalara dayanıklı, ele geçirilemez bir hâle getirdi. Eğitimli ve çevik bir askerî birlik oluşturdu. Böylece askerî karargâh ve idari merkez olarak kullandığı Alamut'tan, davet çabalarını ve düzenlediği operasyonları yönetmeye başladı. Kale, Elbruz Dağlarının üstündeydi. Bu dağlar, Demavend yanardağı ile 6 bin metrede en yüksek noktasına ulaşmakta ve Hazar kıyıları ile merkezî İran yaylası arasında aşılması zor bir engel oluşturmaktaydı. Tahran'dan çok uzak olmamasına karşın, gözlerden ırak kalan bu dağlık ve ıssız bölgeye ulaşmak güçtü.
1072'de Rey'e gelen Irak bölgesi başdâisi İbn Attâş, Hasan'ın kabiliyetli ve zeki biri olduğunu anladı ve ona Fâtımî halifesi Müstansır-Billah'ın yanına gitmesini tavsiye etti.Hasan Sabah, Müstansır-Billah'tan sonra hilafet makamına Nizar'ın geçmesini istiyordu. Ermeni asıllı vezir ve başkumandan Bedr el-Cemâlî ise küçük oğlu Ahmed el-Müsta'lî'nin geçmesinden yanaydı. Vezir, kendisine muhalefet eden Hasan Sabbah'ı önce hapse attı, sonra da ülkeden sürdü.
1081'de İsfahan'a ulaşan Hasan Sabbah, 9 yıl boyunca bütün İran'da Batıniliğin propagandasını yaptı. İran'ın kuzeyinde Gilan, Mazenderan ve Deylem'in dağlık bölgelerinde hükümdarların itaat altına alamadığı insanları 3 yıllık çalışma sonunda kendine bağladı. Selçuklu Veziri Nizamülmülk'ün onu yakalamalarını emretmesi üzerine muhkem Alamut kalesine kaçarak, burayı karargah yaptı. Kaleyi tahkim ettirdi. Surları yükseltti, içinde yeni bir dizayn gerçekleştirdi, etrafını korunaklı hâle getirdi. Yiyeceklerin, uzun süre bozulmadan saklanabileceği bir tür soğuk hava depoları kurdu. Dağlardan kale içine uzanan su kanalları yaptı. Kaleyi kuşatmalara dayanıklı, ele geçirilemez bir hâle getirdi. Eğitimli ve çevik bir askerî birlik oluşturdu. Böylece askerî karargâh ve idari merkez olarak kullandığı Alamut'tan, davet çabalarını ve düzenlediği operasyonları yönetmeye başladı. Kale, Elbruz Dağlarının üstündeydi. Bu dağlar, Demavend yanardağı ile 6 bin metrede en yüksek noktasına ulaşmakta ve Hazar kıyıları ile merkezî İran yaylası arasında aşılması zor bir engel oluşturmaktaydı. Tahran'dan çok uzak olmamasına karşın, gözlerden ırak kalan bu dağlık ve ıssız bölgeye ulaşmak güçtü.
Bu arada Müstansır'ın
ölümüyle Mısır'da onun yerine Bedr el-Cemalî'nin desteklediği Müsta'li-Billah
geçti (1094). Hasan Sabbah, onu tanımadı ve Nizar'ı destekledi, onun adına
hutbe okuttu. Nizar'ı Alamut'a davet etti ve ardından Fâtımîlerle ilişkilerini
kesti.
Hasan Sabbah, Nizari İsmaililer'in lideri olarak Alamut'ta faaliyet gösterirken, Nizari akidesini Fatimilerin akidesinden ayıran belirgin özellik, fırka düşmanlarının sadık fedailer tarafından öldürülmesi usulünün dinî bir vazife ve prensip olarak kabul edilmesidir.Sabbah, eğitim ve öğretimi yasaklamış, adamlarını cahil bırakmıştı. Ona göre Allah akıl ve düşünceyle değil imamın rehberliğiyle tanınabilirdi. Etrafındakilerin, Sabbah'ın bu düşüncelerinde derin hikmetler gizli olduğuna inandırdı
Fedailer hedef aldıkları kişiyi öldürme konusunda çok titiz ve başarılıydılar. Eylemlerinin başka kayıplara yol açmama, masum olarak gördükleri diğer bireylere zarar vermemesi konusunda çok dikkatli davranırken, etrafa saldıkları korkuyla elde ettikleri etkin nüfuzu koruyabilmek için cinayetleri genelde halka açık mekanlarda yapıyordu. Fedailer, kurbanlarına kurtulma olasılığı tanımamak için zehir, ok ve yay gibi araçlardan kaçınıp, hançer kullanmayı tercih ediyorlardı.
Haşhaşinler'in kurucusu olan Hasan Sabbah'ın da mensup olduğu İsmailiyye tarikatının inancına göre 12 imamdan yedincisi olan Cafer öldükten sonra oğlu İsmail'i imam tayin etmiştir. Ancak İsmail babasından önce ölmüştür. İsmailiye tarikatı ise İsmail'in ölmediğini ve gizlenmek için ortadan kaybolduğunu, zamanı gelince geri döneceğini savunur. Bunun haricinde Hasan Sabbah'ın bağlı bulunduğu Nizari kolu ise 18. imam Mustansır'dan sonra ise Musta'li değil Nizari'nin gelmesi gerektiğini savunmuştur.
Hasan Sabbah, Nizari İsmaililer'in lideri olarak Alamut'ta faaliyet gösterirken, Nizari akidesini Fatimilerin akidesinden ayıran belirgin özellik, fırka düşmanlarının sadık fedailer tarafından öldürülmesi usulünün dinî bir vazife ve prensip olarak kabul edilmesidir.Sabbah, eğitim ve öğretimi yasaklamış, adamlarını cahil bırakmıştı. Ona göre Allah akıl ve düşünceyle değil imamın rehberliğiyle tanınabilirdi. Etrafındakilerin, Sabbah'ın bu düşüncelerinde derin hikmetler gizli olduğuna inandırdı
Fedailer hedef aldıkları kişiyi öldürme konusunda çok titiz ve başarılıydılar. Eylemlerinin başka kayıplara yol açmama, masum olarak gördükleri diğer bireylere zarar vermemesi konusunda çok dikkatli davranırken, etrafa saldıkları korkuyla elde ettikleri etkin nüfuzu koruyabilmek için cinayetleri genelde halka açık mekanlarda yapıyordu. Fedailer, kurbanlarına kurtulma olasılığı tanımamak için zehir, ok ve yay gibi araçlardan kaçınıp, hançer kullanmayı tercih ediyorlardı.
Haşhaşinler'in kurucusu olan Hasan Sabbah'ın da mensup olduğu İsmailiyye tarikatının inancına göre 12 imamdan yedincisi olan Cafer öldükten sonra oğlu İsmail'i imam tayin etmiştir. Ancak İsmail babasından önce ölmüştür. İsmailiye tarikatı ise İsmail'in ölmediğini ve gizlenmek için ortadan kaybolduğunu, zamanı gelince geri döneceğini savunur. Bunun haricinde Hasan Sabbah'ın bağlı bulunduğu Nizari kolu ise 18. imam Mustansır'dan sonra ise Musta'li değil Nizari'nin gelmesi gerektiğini savunmuştur.
Reşidüddin Sinan, Suriye
bölgesindeki önemli bir başdâi olarak Lübnan dağlarında birkaç kaleyi kontrol
altında tutuyordu. Bu kaleler, o sırada Filistin'e hakim olan Kudüs haçlı
krallığının kalelerine yakındı. Haçlılar, Raşidüddin Sinan'a "Dağlı
İhtiyar" (Şeyhü'l Cebel) adını takmışlardı. Sinan zamanında Haşhaşin
tarikatı daha da gelişmişti.
Sinan mükemmel bir istihbarat ağı kurmuştu. Muhabere için binlerce güvercin besler ve aynı anda birkaç ayrı yerde birden eylem koyar. Mesajları şifreli yazar, adamlarına kod adı takar, parola ve işaret kullanırdı. Şeyh-ül Cebel, başlangıçta Alamut’a bağlı bir (naib) ise de zamanla kendini “İmam” olarak ilan eder.Eyyubilerin Masyaf'ı kuşatması ile
Durumun giderek kötüleştiğini fark eden ve şeyhinin yerine geçmek isteyen“Baş Dai”si tarafından öldürülür. Böylece Raşidüddin Sinan kendi adamı tarafından 1195 yılında öldürülür. Katiller tam bir profesyoneldir, cesedi yok eder, izini bile bırakmazlar. Bu yüzden baş dai tarikatın üyelerine ''Şeyhimiz imamlara karışıp sır oldu” der, “Bundan böyle bana tabi olmanızı emr buyurdular.” Haşhaşiler itirazsız biat eder, tüm dediklerini uygulamaya başlarlar.
Sinan mükemmel bir istihbarat ağı kurmuştu. Muhabere için binlerce güvercin besler ve aynı anda birkaç ayrı yerde birden eylem koyar. Mesajları şifreli yazar, adamlarına kod adı takar, parola ve işaret kullanırdı. Şeyh-ül Cebel, başlangıçta Alamut’a bağlı bir (naib) ise de zamanla kendini “İmam” olarak ilan eder.Eyyubilerin Masyaf'ı kuşatması ile
Durumun giderek kötüleştiğini fark eden ve şeyhinin yerine geçmek isteyen“Baş Dai”si tarafından öldürülür. Böylece Raşidüddin Sinan kendi adamı tarafından 1195 yılında öldürülür. Katiller tam bir profesyoneldir, cesedi yok eder, izini bile bırakmazlar. Bu yüzden baş dai tarikatın üyelerine ''Şeyhimiz imamlara karışıp sır oldu” der, “Bundan böyle bana tabi olmanızı emr buyurdular.” Haşhaşiler itirazsız biat eder, tüm dediklerini uygulamaya başlarlar.
10- HASAN SABBAHIN SULTAN
SELAHATTİN EYYUBİ VE
TAPINAKÇILAR ARASINDAKİ İLİŞKİLERİ
Selahaddin Eyyubi Akka’da Haçlılarla boğuştuğu günlerde fedailer ordugâha kadar sızar ve bir kaylule (öğle uykusu) vakti çadırına girerler. Birinci fedai aniden saldırmış, ancak ünlü hükümdarın başına isabet eden hançer darbesi, miğfer yüzünden netice vermemişti. Birinci fedai öldürüldükten sonra ikincisi, arkasından üçüncü saldırmış, fakat yine de bir netice alamadan ele geçirilmişlerdi.
Sultan Selahaddin Azaz’da da (Halep’in kuzeyinde) bir başka fedai tarafından saldırıya uğrar, ancak son anda Humartekin adlı mücahid tarafından tanınır, suikast boşa çıkar. Selahaddin örme zırhı sayesinde yara almaz.
Ancak Reşudiddin Sinan’in adamları rahat durmaz, önce vezir Malik el-Salih’i öldürür, ardından Halep çarşısını kundaklar, esnafı büyük zarara uğratırlar. Selahaddin Eyyubi, Şeyhü’l-Cebel unvanlı Sinan’ı tamamen ortadan kaldırmaya karar verdi. Akabinde, kumandanlarından Haldun, şeyhin bulunduğu Masyaf kalesini kuşattı. Bu sırada Sinan baş daisi tarafından öldürülür. Selahaddin Masyaf kalesini kuşatmasına rağmen bir sonuç alamadı. Bu olaylardan sonra Sabbah'ın takipçileriyle uğraşmaktan vazgeçmiş ve bir daha böyle bir işe yeltenmemiştir.
Tapınakçılar ile ilşkiler
Nizariler, Tapınakçılar ilişkilerinde de kendi çıkarlarını gözettiler. Yeri geldikçe iyi geçindiler, yeri gelince onları da korkutup sindirdiler. 1192'de Kudüs kralı Conrad de Montferrat'ı öldürmeleri, Haçlılar arasında büyük bir yankı uyandırdı.
Haşhaşin tarikatına bağlı kaleler, o sırada Filistin'e hakim olan Kudüs haçlı krallığının kalelerine yakındı. Tapınak şövalyeleri tarikati ise Kudüs Haçlı Krallığının belkemiğini oluşturuyordu. Bu ortam ve coğrafyada haşhaşin ve tapınakçıların karşı karşıya gelmesi kaçınılmazdı. Dini ve askeri anlamda iki rakiptiler. Ancak sürekli savaş halinde değillerdi. Zaten Haşhaşiler, kıyametin geldiğini ilan edip İslami düzeni reddettikleri için tipik bir müslüman tarikatı da değillerdi. Tapınakçılar gibi açık savaşa girmeyen, suikast ve baskınlarla yetinen bir gruptular.
11- HAŞHAŞÎLER'İN SUİKAST
YAPTIKLARI VE ÖLDÜRDÜKLERİ
ÖNEMLİ DEVLET ADAMLARI.
SÜYÜKASTLER Haşşâşîn (assassin)
Haşşaşin kelimesi bugün ingilizcede kullanılan “Assassin” kelimesinin kökenini oluşturmaktadır. Assassin kelimesi suikastçi adam öldüren anlamına gelip etimolojisi şu şekilde açıklanmıştır. “Medieval Latin assassinus, Arabic hashshashIn, Suikastler..cinayetler..anlamına gelir.
Haşşaşin kelimesi bugün ingilizcede kullanılan “Assassin” kelimesinin kökenini oluşturmaktadır. Assassin kelimesi suikastçi adam öldüren anlamına gelip etimolojisi şu şekilde açıklanmıştır. “Medieval Latin assassinus, Arabic hashshashIn, Suikastler..cinayetler..anlamına gelir.
Artık “masum imam adına
davet eden dâiler” yerini esrarkeşlere bırakmıştır. Haşiş içtikleri için
“haşîşî” olarak da anlandırılan müridlerine hasan sabbah cennet vaad etmiş ve
onları bekleyen mutluluğu önceden tatmaları için esrar içirmiştir. Bu şekilde
onlara her türlü emiri vermiş bir insanın yapmaya cesaret edemeyeceği şeyleri
onların beyinlerini uyuşturarak yaptırmıştır. Buna müridlerin aşırı bağlılığı
itikadı da denebilir. Bir düşünür bu konuda şöyle demektedir. “bu çok sağlam
bir itikatla beraber korkunç bir inhiraf müthiş bir sapıklığın ifadesidr. O
bakımdan evvela itikadın çok sağlam ilahi esas ve prensiplere bağlanması gerekmektedir.”
Haşhaşîler'in öldürdükleri
devlet adamları saymakla bitmez
Haşhaşîler'in cinayetleri
saymakla bitmez. Tarihin en kanlı katillerinin öldürdükleri bazı önemli devlet
adamları şunlardır:
Batıl bir mezhep olan
batiniyye Hasan Sabbah’ın liderliğinde çok zararlı faaliyetlerde bulunmuş,
uyuşturucu ile kandırdığı fidâileri suikaslar yaptırmıştır.
Devletin zirvesini
devirerek ülkeyi bir kaosa sürüklemek amacında olan Sabbah Taht kavgalarını, ve
haçlı seferlerini fırsat bilen Hasan Sabbah, nüfuzunu artırarak cinayet
faaliyetlerine hız vermiştir. Yeni yeni yerler alırken diğer taraftan
propaganda faaliyetleriyle Selçuklu Devletini baskı altında tutmustur.Hemen
hergün 5-10 insan fidâiler tarafından öldürülüyordu. Dehşet ve korku salma
terör aslında tam anlamını amacı bulmuştur. Yollarda emniyet diye bişey
kalmamıştı. Fidailer hiç çekinmeden cinayet işleyebiliyorlardı. Halk sürekli
korku içindeydi.
Gizli bir Tarikat’ı –
Örgüt’ü dünya tarihinde belkide bilinen en profesyonel suikastçilerden oluşan
bir topluluk olan Haşhaşileri aradan geçen 1000 yıla rağmen bölgede aynı kaos
ortamının devam etmesi de ilginçtir.
Haşhaşiler aynı zamanda
Tapınak Şövalyeleri ile yakın ilişiki kurmuş olan bir topluluk olduğu için buda
bizi şu düşünceye sevkediyor.Karşımızda binlerce yıldır devam eden ve uygulanan
bir senaryo mevcut.Ve bu Senaryo sadece politik anlamda değil dini anlamda ve
ekonomik anlamda Gizli Tarikatlerin çizdiği yönde ilerliyor.İşte bu sebeple
suikastler dikkatle incelenmeli ve suikastler sonucu kimlerin bu durumdan
istifade ettiği iyi analiz edilmelidir.
Hasan Sabbah’ın
(1032-1124) kurduğu Alamut Devleti, 167 yıl hüküm sürmüştü. Alamut, Pamir’den
güneydoğu Akdeniz kıyılarına ve Filistin’e kadar uzanan geniş Ortadoğu
coğrafyası içinde, 300’e ulaştığı bilinen Baş Dai’lerin yönetiminde olan
sistemleri vardı.Bu günki Ullimunati örgütünde olduğu gibi.13 ler tepede.300
ler onların altındaki bölge yöneticileri gibi.
Ulluminati nin o
dönemlerdeki dinipaganlık , İslamiyet’in yasaklamış olduğu bu dinin mensupları
kendi dinlerini koruma imkanı bulamayınca Müslümanlığı kabul ederek Kudüs ve
çevresine yerleşmişlerdir. Özellikle Mısır’ın bilim ve pagan kültürünün
mirasını taşıyan Osiris rahipleri Müslümanlığı benimsemelerine rağmen pagan
inançlarını kendi içlerinde devam ettirmişlerdir. Hz. Ali ile Hz. Osman
arasındaki ihtilaflı dönemde ise içlerindeki öfkeyi ortaya çıkarmaktan
çekinmeyip Hz. Ali’nin yanında yer almış ve tek tanrı inancı yerine
tanrı-kainat-insan üçlemesine dayanan bir tarikat kurmuşlardır.
Hasan Sabbah o döneme
kadar kimsenin yapmadığını yaparak suikast üzerine bir kurum yaratmış ve
düzenli bir şekilde katil yetiştirmiştir. Bu sebepten terörün babası
sayılabilir.
Darbe öldürülecek kişiyle
birlikte, onun temsil ettiği değerlere ve halkın duygularına yönelmeliydi. O
yüzden, hedef belirlenirken, intikam duygusundan daha çok, mitsel tarafı ele
alınıyordu. Ama bu amaç sadece hedefin niteliğiyle sağlanamazdı, buna uygun
yöntem de geliştirilmeliydi. Buna göre, fedailer tek tek ya da ikili üçlü
gruplar halinde görevlendiriliyor; tüccar, derviş, dilenci kılığına giren bu
kişiler cinayetin işleneceği kente gönderiliyordu. Eylem gününe kadar, kentte
herhangi bir olaya karışmamaya ve kuşku çekmemeye büyük özen gösteren fedailer,
kurbanlarını izliyor, yaşadıkları yerleri, alışkanlıklarını belliyor ve büyük
bir sabırla eylem anını bekliyorlardı. Tüm bu hazırlıklar inanılmaz bir
gizlilik içinde yürütülüyordu.
Ancak, icraatın, hazırlıktaki gizliliğin
tersine açıkta, halkın gözü önünde gerçekleştirilmesi gerekiyordu. Cinayet yeri
genellikle kentin en büyük camisi, tercih edilen gün de cumaydı. Sanki suikast
yapmıyor, cuma namazı için toplanan kalabalığa asla unutamayacakları bir
gösteri sunuyorlardı. Hedefteki kişi ne denli korunursa korunsun, bir yolunu
bulup üzerine çullanıyor ve bıçak darbeleriyle öldürüyorlardı. Bazıları bıçağı
bırakıp kalabalığa söylev çekiyor, bazıları da, soğukkanlılıkla muhafızların
gelip kendisini parçalamasını bekliyordu. Neden? Çünkü Hasan Sabbah, nasıl
keşfetti bilinmez, etkili bir eylemin sadece can almak, bir hasımdan kurtulmak
değil, korku ve dehşet yaratmak olduğunu biliyordu. O yüzden de onun fedaileri
sadece cinayet işlemiyor, aynı zamanda kendilerini de feda ediyorlardı.
Hasan Sabbahın Öldürttüğü
Bazı Müslüman Liderler
1092- Büyük Selçuklu
Veziri Nizamülmülk.
Kendisine bir arzuhal
vereceğini söyleyerek huzuruna çıkan bir batınî fedaisi tarafından
hançerlenerek öldürülmüştür.
1092- Melikşa Türklere
Anadolu’nun kapılarını açan Sultan Alp Arslan’ın oğludur
Melikşah’ın, bir söylentiye göre av etinden zehrilenip hummadan diğer bir söylentiye göre ise zehir içirilerek öldürülmesi akıllara suikast sorusunu getirdi. Suikasa kurban gittiği açıktı.. Bu hazin ölümünün ardında Hasan Sabbah ve adamlarının olduğu sanılıyordu.
Melikşah’ın, bir söylentiye göre av etinden zehrilenip hummadan diğer bir söylentiye göre ise zehir içirilerek öldürülmesi akıllara suikast sorusunu getirdi. Suikasa kurban gittiği açıktı.. Bu hazin ölümünün ardında Hasan Sabbah ve adamlarının olduğu sanılıyordu.
1103- Humus yöneticisi
Cenahüddevle.
1108- İsfahan Kadısı
Ubeydullah.
1113- Musul Valisi Mevdud.
1121- Fatımî Veziri Efdal.
1126- Musul Valisi
Aksungur.
1127- Büyük Selçuklu
Veziri Muineddin Kâşâni.
1130- Fatımî Halifesi
el-Amir.
1131- Şam Atabeyi Böri.
1136- Abbasi Halifesi Müsterşid.
1137- Eski Abbasi Halifesi
Raşid.
1177- Zengi Veziri
Şehabeddin.
1192- Kudüs Kralı Conrad.
1200- Harezmşah Devleti
Veziri Mesud.
.........-Musul ve
Halep’in Türk Emiri El Porsuki
Bu kez derviş kılığındaydı
fedailer. Musul Ulucamii’nde kimsenin kuşkusunu uyandırmadan, bir köşede cuma
namazını kılıyorlardı. Musul ve Halep’in Türk Emiri El Porsuki de namaz
kılanlar arasındaydı. Etrafı tepeden tırnağa silahlı adamlarla çevriliydi. Ne
bir kılıcın, ne de bıçağın delebileceği örme bir zırh giyiyordu. Ama bunlar işe
yaramadı. Derviş kılığındaki fedailer, zehirli bir bıçak ile emirin boğazını
kestiler. Emirin muhafızları onları oracıkta parçaladı.
Sultan Berkyaruk suikastlerden nasibini almıştır. Neyseki
canlı kurtulabilmişti.
12-İSMAİLİYE İNANCI VE BU
İNANCIN GETİRDİĞİ SONUÇLAR
Eski Osiris rahibi olan
yeni Müslüman ulema “ Allah’ın sıfatlarından biri alimlerdir, bu sebepten
dolayı Allah’a en yakın kişiler alimlerdir” diyerek kendilerini Emevi
hakimiyetinden korumayı bilmişlerdir. Bu dönemde İmam Sadık Ahmet’in oğlu
İsmail’in imamlığında Karamiler cemaatini oluşturdular. İlk İsmailiye devleti
874 yılında Hamat Karmat tarafından İran körfezinde kurulmuştur. Zaman
içerisinde güçlenerek 929 yılında Mekke’yi işgal ettiler. Abbasi halifesi bu
devletin kuklası haline dönüşmüş ayrıca tüm Müslüman dünyası üzerinde hakim bir
konuma yükselmiştir.
M.S. 874'den, 1256'ya
kadar ortadoğuda İsmailliler son derece etkin olmuşlardı. Güçleri o denli
artmıştı ki, 1164 yılında, İsmailli İmamı 2. Hasan, Ramazan ayının ortasında
şeriatı kaldırdığını açıklamıştı. Oruç tutmanın yanısıra, namaz kılma ve diğer
ibadet zorunluluklarının da kalktığını duyurmuştu. Oğlu, İmam 2. Muhammed de
onun sistemini devam ettirdi.
İsmaili inancın bir uzantısı olarak Mısır’da Fatimi devleti kuruldu. Fatimiler Mısır’da piramitleri yapan ustalara izafeten izciler manasında Fütüvve teşkilatını kurdular. Bu organizasyon sanatkar kişileri çatısı altında toplamanın ötesinde askeri bir güç olarak örgütlendi. İmama bağlılık esastı ve teşkilat içersindeki üyeler sır saklama konusunda tam bir ketumiyet içerisindeydi, yemin işkence altında dahi bozulmazdı. Temel öğretilerinin hemen hepsi yedi derece usulüne göre düzenlenmişti. Gökler yedi kat, din içerisinde yükseliş kademesi yedi kat şeklinde sıralanıyordu. Fakat sırada mensuplar ancak 6. seviyeye kadar yükselebiliyordu.
İsmailiye inancına göre 6. dereceye yükselmiş kişiler ölümleri halinde ebedi ışık olan Allah’la bütünleşebiliyorlardı. Alt derecedeki müritler bu dereceye kadar yükselene kadar birkaç defa daha yeniden doğarak dünyaya geliyorlardı. Dolayısıyla daha iyi bir hayat için canından vazgeçmek bir mürit için hedef haline geliyordu. İmama tam bağlı olan bir mürit için ölmek bir son değil daha iyi bir başlangıç olarak görülüyordu.Çevresinde toplananlara, insanları mutluluğa kavuşturmak, ölümsüzlüğe ulaştırmak, cenneti yeryüzünde kurmak için görevlendirildiğini, bu görev ile ilgili bütün yetkileri özel olarak tanrıdan aldığını, anlatmaya başladı.
13-HASAN SABBAH HAKKINDA
BATININ VE DİĞERLERİN FİKİRLERİ.
Hasan Sabbah hakkında
batıya ilk giden bilgi, Alamut Kalesi’nin, Moğollar tarafından yakıldıktan
sonra neredeyse 200 yıl sonra bölgeye gitmiş olan Marco Polo tarafından
yazılmıştır .Yazdıkları duyduklarından ibarettir.
Mülhid'in din den çıkmış, sapkın anlamındadı.Mezhep Sünni İslam kaynaklannda aşağılama amacıyla çoğunlukla böyle anılıyor. İkinci sözcüğün, Arapça’da hint kenevirinden elde edilen uyuşturucunun Marco Polo’da Alam ut’un cennet bahçeleri "Şeyh ... iki dağ arasındaki vadinin girişlerini kapanırmış ve burayı her türlü meyvenin yetiştiği, eşi benzeri görülmemiş güzellikle bir bahçeye çevirtmiş-tir. İçerisine ... akla hayale gelmeyecek görkemli köşkler ve saraylar inşa ettirmiştir. Kanallardan şarap, süt ve bal akmaktadır.
Dünya güzeli hurilerin ellerindeki çalgılardan en hoş tınılar, dudaklarından en hoş şarkılar dökülür, dansları izleyeni büyüler. Şeyhin gayesi, tebaasını buradan öte bir cennetin olmadığına inandırmaktır...
Haşişi/er olarak ayırdıklarının
haricinde kimse bahçeye alınmıyordu. Bahçenin girişinde her türlü saldırıya
karşı koyabilecek güçte bir kale vardı. Bizzat kendi maiyeti altına almak üzere
sarayında barındırdığı on iki imamın yalan öğretilerini yirmi yaş arası
gençlere, tıpkı Hz. Muhammed gibi cennet hikâyeleri anlatıyordu.
Sarazin/er (Arap/ar) Muhammed'e nasıl
inanıyorlarsa, gençler de aym inançla ona bağlıydılar. Önce kendilerine
uyuşturucu bir iksir içirip, ardından dörderli, altışarh ya da onarlı gruplar
halinde bahçesine götürüyordu. Böylece gözlerini açtıkları vakit gençler
kendilerini dillere destan bahçede buluyorlardı...
Bizim İhtiyar dediğimiz
Efendi, sarayını alabildiğe görkemli bir hale getirerek, basit dağlı halkı
kendisinin yüce bir peygamber olduğuna inandırmıştı.
Haşi-şi/erden birini bir
göreve yollamak istediği vakit, aym iksirle bu kez sarayına taşıtıyordu. .
Şeyh'in huzuruna çıkarılıyordu ve genç adam gerçek bir peygamberin huzurunda
olduğuna cam gönülden inanarak önünde hürmetle secde ediyordu. Şeyh nereden
geldiğini sorduğunda, cennetten geldiğini ve burasının Muhammed’in Kuran da
sözünü ettiğinin tıpatıp aynısı olduğunu söylüyordu. Bu da şüphesiz, yanında
hazır bekleyen ve bahçeye henüz kabul edilmemiş olanların bir an için dahi olsa
oraya gitme arzularını kamçılıyordu.
Şeyh bir hükümdarın kadini
istediğinde bu gençlerden birine şöyle diyordu: Git ve şunu öldür, geri
döndüğünde meleklerin seni cennete taşıyacaklar. Ol-sen dahi, meleklerini
yollayıp seni cennete getirteceğim. ' Bu sözlerle, geri dönmek için can attığı
cennetin anahtarına ilelebet sahip olduğuna inanan genç, sabırsızlıkla düşmanı
katletmeye koşuyordu. Şeyh kimin ölümüne karar vermişse, müritleri hazır sırada
bekliyordu. Uzak yakın bütün hükümdarların yüreğine saldığı korkuyla, onları kendisiyle
iyi geçinmeye mecbur kılıyordu."
Ancak Hasan Sabbah
hakkında, her dilde yazılmış sayısız araştırma çalışması, roman ve öykü
bulunmaktadır.
Genelde araştırmacılar,
Haşan Sabbah hakkında bir araştırma kitabı yazdığında kendi meşrebi, mezhebi
ve inandığı değerlerin penceresinden bakmaktadır. Haşhaşileri iyi gösterme
iddiaların aksine, onlar yalnızca bölge halklarına zulmeden baskıcı
yöneticilere suikastlar düzenlemişlerdi.
Hasan Sabbah savaşını
özellikle, Selçuklu zamanında ve Selçuklu idaresine karşı verdiği için ise,
islam toplumu onu tam olarak lanetlemektedir.
Brocardus'a göre
Haşhaşiler son derece yetenekli ve tehlikeli türden kiralık katillerdi. Kendisi
onları Doğu’nun tehlikeleri arasında saymış olsa da herhangi bir mekan, tarikat
ya da milletle bağlantılı olduklarını açıkça ortaya koymadığı gibi, onlara
herhangi bir dini inanış ya da siyasi amaç da atfetmemiştir. Haşhaşiler,
merhametsiz ve işinin ehli katillerdi ve onlara karşı yapılacak savunma da
acımasız ve zalimce olmalıydı.
“Haşhaş” kelimesi Arapça’da “kuru ot” ve
“hayvan yemi” anlamına gelir. Sonraları kelimenin anlamı uyuşturucu etkisiyle
bilinen hint keneviri ile özdeşleştirilmiştir. Silvestre de Sacy, Haşhaşilere
bu adın haşhaş kullanma alışkanlıkları yüzünden verildiği kanısını benimsememekle
beraber bu adın, şeyhin fedailerine vaat ettiği cenneti tattırabilmek için
onlara gizlice haşhaş içirmesiyle ilgili olabileceğini düşünmüştür
. Bunu da
özellikle Marco Polo’nun seyahatnâmelerinde geçen cennet bahçeleri hikayesiyle
temellendirmiştir. 1273 yılında İran’dan geçmiş olan Marco Polo’nun
seyahatnâmesindeki hikaye kısaca şöyledir:
“ Kendi dillerinde şeyhlerine “dinin büyüğü”
anlamına gelen Alaeddin diyorlardı. Şeyh iki dağ arasındaki vadiyi kapatmış ve
burayı sütten, baldan ve şaraptan akan sular, güzel huriler ve çeşitli meyve
bahçeleriyle donatmıştı.
Dağın şeyhi müridlerinin gerçekten cennette
olduklarını zannetmeleri için burayı Muhammed’in cennet tasvirine benzetmişti.
Bizim yaşlı adam dediğimiz bu efendi fedailerine iksirinden içirerek onları
dörderli, altışarlı gruplar halinde bahçeye taşıtıyordu. Gerçekten cennete
gittiklerini zanneden müridlerini bir göreve göndereceği zaman şeyh “Gidip şunu
şunu öldüresin.
Meleklerim seni cennete götürecektir.” diyordu. Şeyh’in
cennetine geri dönebilme arzusuyla fedailerin göze almayacağı hiçbir tehlike
yoktu. ”
- ISPANYALI HAHAM VE
GEZGİN TUDE-LALI BENJAMİN’İR SEYAHATNAMESİNDE (1167)
Selçuklular, Haçlıları dize getirirken, küçük
bir kaleye,Haçlıların kaleminden Nizariler Nizarilerle ilgili ilk yazılı
bilgilere Ispanyalı haham ve gezgin Tude-lalı Benjamin’ir seyahatnamesinde
(1167) rastlanmaktadır. Benjamin islam dinine inanmayan peygamber saydıkları
önderlerine adanmışlık-la bağlı, hayatları pahasına krallar öldüren, Haşişin
adıyla bilinen bir topluluktan bahseder.
-KUTSAL ROMA GERMEN
İMPARATORA FREDERİCK BARBAROSSA’NM 1175'TE SURİYE’YE GÖNDERDİĞ ELÇİSİ GERHARD
HAŞHAŞİLERLE İLGİLİ .
"Şam, antakya ve
halep civarındaki dağlarda yaşayan, kendi dillerinde heysessini diye
anılan" topluluğu şöyle anlatır.
Hak hukuk tanımazlar...
kend dinlerine aykırı olarak domuz eti yerler ve anne-kız kardeş ayrımı
yapmaksızın tün kadınları kullanırlar...
Dağlarda müstahkem kalelerde oturdukları için dize getirilmeler imkânsızdır. Başlarında hem Arap emirlerinin hem de komşu Hıristiyanların yüreğine korku salan şeyhleri yer alır.
Şeyhten bu denli korkulmasının sebebi, gözüne kestirmiş olduğu kimseyi akla hayale sığmayacak yöntemlerle öldürtmesidir. Şeyh yüksek surlarla çevrili saraylarında, küçük yaştan i-tibaren ailelerinden ayrı yetiştirmek üzere alıkoyduğı çok sayıda köylü çocuğu barındırır.
Aralıksız eğitimleri boyunca bu delikanlılara pek çöl yabancı dil öğretilir. Şeyhlerine gözü kapalı itaat etmeleri, bu sayede Şeyhin kendilerine cennetin güzelliklerini bahşedeceği zihinlerine kazınır...
Dağlarda müstahkem kalelerde oturdukları için dize getirilmeler imkânsızdır. Başlarında hem Arap emirlerinin hem de komşu Hıristiyanların yüreğine korku salan şeyhleri yer alır.
Şeyhten bu denli korkulmasının sebebi, gözüne kestirmiş olduğu kimseyi akla hayale sığmayacak yöntemlerle öldürtmesidir. Şeyh yüksek surlarla çevrili saraylarında, küçük yaştan i-tibaren ailelerinden ayrı yetiştirmek üzere alıkoyduğı çok sayıda köylü çocuğu barındırır.
Aralıksız eğitimleri boyunca bu delikanlılara pek çöl yabancı dil öğretilir. Şeyhlerine gözü kapalı itaat etmeleri, bu sayede Şeyhin kendilerine cennetin güzelliklerini bahşedeceği zihinlerine kazınır...
Sırası geldiğinde Şeyh,
her birine altın bir hançer teslim eder ve sıradaki kurbanın üzerine
gönderir." Gerhard’ır bu raporunda
Nizarilerle ilgili efsanenin birçok öğesi ilk defa der-li toplu ifade
edilmiştir İslam’ın değerlerine referansla yapılan suçlamalar, bu bilgilerin
kaynağının genelde Sünni kaynaklı anlatımlar olduğunu düşündürtmektedir.
-SUR BAŞPİSKOPOSU WİLLİAM
DA, 1186' da Haçlı Seferleri’ni
ayrıntılarıyla aktardığ kayıtlarında Nizari-lerden söz eder. Daha önceki
bilgilere ek olarak, mezhebir kendilerine bağlı köylerle birlikte on müstahkem
kalede yaşayan yaklaşık altmış bir kişiden oluştuğunu, şeflerinin kan bağıyla
değil liyakata bağlı bir seçimle başa geçtiğini hem Müslüman hem de
Hıristiyanlarca Haşîşî / Assassini olarak adlandırdıklarını anlatır.
1192 yılında Kudüs Latin
Kralı Conrad’ın Nizari fedailerince öldürülmesi Batıl kronikçilerin ilgisini
artırmış, birçoğu tarafından mezhebin esrarengiz ve yiğit şeyhi ölümüne bağlı
müritler, acımasız suikast yöntemleri uzun uzun anlatılmıştır.
Bunlardan Lübeck’li Arnold, şeyhin bir tür
uyuşturucuyla kendinden geçirdiği müritlerini rüyadayken gördükleri her şeyin,
dava adına dökecekleri kanın mükâfatı olaral ölümlerinden sonra kendilerine
bahşedileceği vaadiyle kendine bağladığından söz eder ilk kaynak olması
bakımından dikkate değerdir. Arnold ayrıca “son derece mutebeı saydığı
kimselerin tanıklıklarından" edindiğini söylediği bilgilere göre,
müritlerin şeyh* bağlılıklarını göstermek için onun bir emri ile surlardan
aşağı atladıklarım da- ilk hikâye eden kişidir.
Aynı yıllarda bu hikâyeden
Kudüs Krallığı vekili Kont Henry de söz etmektedir. Haçlıların İsmaillerle kurdukları ilişkilerin
artmasıyla, bazı yeni bilgilere ulaşmalar mümkün olmuştur. Haçlı Seferine katılan ve 1217'de Akka
Piskoposu olan Vitry’I lames mezhebin gizli olarak desteklenmesini
sağlamışlardır.
Kral 7. Louis'nin 1250 yılında Is-maililerin
Muhammed’e inanmayıp Ali’nin izinden gittiklerini öğrendiğini söyler. Breton’un
Sünni-Şii ayrışmasına ilişkin anlattıklarının çoğu, doğrularla yanlışlar
birbirine karışmış halde, Müslüman Doğu toplumuna karşı dinsel önyargıların ve
bilgisizliğin izlerim taşımaktadır.
Buraya kadar
anlatılanların tümü Nizari Ismaililerin Suriye kolu kaynaklıdır. Sonradan Haşan
Sabbah'la özdeşleşecek olan dağın şeyhi” tasviri ise, aslında Suriyeli
Nizarilerin en etkili oldukları dönemde önderliklerini üstlenmiş olan
Raşi-deddin Sinan'dır.
Batılıların mezhebin İran'daki varlığıyla
ilgili bir fikri varsa da, yüzeyseldir ve tümüyle kulaktan dolmadır.
Alamut’taki Ni-zariler ve İran’daki örgütlenmele-riyle ilgili doğrudan
gözlemlere dayanan ilk bilgiler Fransa Kralı'nm 1253—1255 yıllarında Moğol
Hakanı Cengiz'e elçi olarak gönderdiği Rahip Rubruck'lu VVilliam’dan gelir. Bu
tarihlerde Haşan Sabbah'm ölümünün üzerinden kuşaklar geçmiş, Nizariler Moğol
baskısı altında çökme noktasına gelmiştir.
VVilliam, Hazar Denizi kıyısında yaşayan
Nizarilerle temas eder. Ismaililer i-çin, Arapça'da ‘dinden çıkmış, dinsiz”
anlamındaki mülhid sözcüğünden bozma mulidet' adını kullanır. Ayrıca o güne dek
Suriye îsmailile-ri için kullanılan ‘Axasin’, “Hacca-sin” gibi adlan İran
Ismailileri için ilk kullanan AvrupalIlardan biri de VVilliam olmuştur. Bu
artık mezhebin Suriye ve İran kollan arasındaki bağın kesin olarak bilindiğini
gösterir. VVilliam Karakurum'a gittiğinde Cengiz Han'ın kendisine suikast
yapmak için kırk Nizari fedaisinin tebdili kıyafetle şehre geldiği duyumuna karşı aldığı
olağanüstü güvenlik önlemlerinden söz eder.
14-TEMPLİYERLER KİMDİR?MASONLARLA İRTİBATI VE YAKINLIĞI NEDİR?
De Molay ve 60 Templiyer
Şövalyesi, Ekim 1307'de, Philip'in çağrısına uyarak Paris'e gittiler. Philip,
onurlarına düzenlediği hir yemek sırasında De Molay ve Şövalyeleri
tutuklatırken, Papalık da, halkı onlara karşı kışkırtmak için tüm kiliselerde
Templiyerler aleyhine vaazlar verdirtti. Tüm Avrupa'da büyük bir Templicr avı
başladı. Örgütün mal varlıklarına ve arazilerine krallıklar tarafından el
konurken, taşınabilir hazinelerin bir kısmı. Şövalyelerin bazılarıyla birlikte
Rochelle limanından 18 gemi ile hareket etti. Bu gemiler ve Şövalyeler hakkında
daha sonra hiçbir bilgi alınamadı.
Papalığın bu tutumu, Templiyerler'le birlikte, onlarla sıkı ilişki içinde olan bir başka kuruluşun, Gildeler'in de sonunu getirdi. Gilde mensubu inşaatçı rahipler, ya rahiplik mesleğini sürdürmek ya da inşaatçılığı seçmek zorunda kaldılar. İnşaatçılığı seçenler Masonlar arasında katılırken, Gildeler de tarihin karanlık sayfalarına gömüldüler.
Takipten sağ kurtulan Şövalyelerin büyük kısmı İskoçya'ya sığındılar. İskoçya Kralı Robert Bruce, kendilerini çok iyi karşıladı. Bu Şövalyeler, artık bir örgüt olarak etkin olamayacaklarının farkındaydılar. Bu nedenle o sıralar kendilerinden sonraki en yaygın Ezoterik içerikli teşkilat olan Masonlara katıldılar. Yalııız İskoçya'da değil, tüm Avrupa'da Mason locaları Templiyer Şövalyelerine kapılarını açtılar. Bu katılma ile localara da büyük bir canlılık geldi. O günden itibaren Masonluk, bir mesleki kuruluş olmanın yanısıra, Ezoterik doktrinin Avrupa'daki uygulayıcısı ve yayıcısı konumuna yükseldi. Bu arada, Şövalyelerin ve Gilde mensubu rahiplerin katılımları neticesinde localarda mesleki çalışmaların yanısıra fikri çalışmalar da ön plana çıkmaya başladı.
Kral Ptıilip ve Papalık tarafından yakalanan Şövalyeler, bir din adamları kurulu tarafından yargılandılar. Onlara, ahlaka aykırı törenler uygulamak, Haç'a hakaret etmek ve Salibi ayaklar altına almak, İsa'nın Tanrılığını reddetmek, Müslümanlarla işbirliğinde bulunmak ve Müslamanlığa yakınlaşnıak, dini yasalardan sapnıak ve sihirbazlık yapmak gibi suçlamalar yöneltildi. Hepsi engizisyon işkencelerinden geçirildi ve itirafları zorla alındı. Örgüt 1312 yılında resmen lavedildi. Taşınmaz malları ve tüm imtiyazları, Katolik kilisesine daha yakın olarak tanınan Sen Jan Şövalyelerine verildi. 1530 yılında Malta Şövalyeleri adını alan bu Şövalyeler, Templiyerler'in mallarını, kendi öı varlıklarına katmaksızın bugüne kadar muhafaza ettiler. De Moley ve tutsak diğer Şövalyeler, yedi yıl süren hapis hayatından sonra, 1314 yılında direklere bağlanarak yakıldılar. Böylece Ezoterik-Batıni doktrinler Müslüman dünyasında Hallac-ı Mansur'dan sonra, aradan yüzyıllar geçmiş olmasına karşın, Hıristiyan dünyasından da yandaşlarını kurban vermiş oldu.
Templiyerler'in başına gelenler, Dante tarafından "İlahi Komedi" adı altında ölümsüzleştirildi. Viyana müzesinde bulunan bir Dante kabartmasının arkasında, "Kutsal Kadoş Tarikatinden İmparatorluk Prensi Templiye Kardeş" ibaresinin bulunması, aradan uzunca bir süre geçmiş olmasına rağmen Templiyer teşkilatının, başka örgütler bünyesinde de olsa, varlığını sürdürmekte olduğunu göstermektedir.
Dante'nin ünlü eserinin Ezoterik yorumuna kısaca bir göz atmak, Templiyerlerin inançları hakkında da bazı fikirler verecektir. Dante'nin İtalya'dan çıkmış olması bir tesadüf değildir. İtalya, Papalığın ve Katolik kilisenin yanısıra Pisagor Enstitüsü'nün, Roma Collegiaları'nın, Gildeler'in vatanıdır. Masonluğun ana kaynağının Collegialar olduğu düşünülürse, bu örgütün doğum yeri de İtalya olarak kabu) edilebilir. Dante'nin Templiyer Şövalyesi ünvanını Masonluk bünyesinde alması, Ezoterik doktrinin ve tarikatın varlığının Masonluk içinde sürdüğünü göstermektedir. 1265 yılında doğan Dante, 1295'de, 30 yaşındayken, doktor ve simyagerlerin çoğunlukta bulunduğu bir locaya üye olmuştur. Dante de, kendisinden önceki tüm Ezoterik inançlılar gibi laiklik taraftarı olmuş ve tüm yaşamını din ile devlet işlerinin ayrılmasına adamıştır. Dante'ye göre Papalık ruhani kudretin, imparatorluk da dünyevi kudretin sahipleridir ve her ikisi de tanı anlamıyla eşittir. Eşit iki kuvvet sahiplerinden kilise devlet işlerine imparator da din işlerine karışmamalıdır.
Dante'nin İlahi Komedi'de bir sembolizma dili kullandığı görülmektedir. Örneğin Cehennem tam Kudüs'ün altındadır. Bu noktadan Dünyanın merkezine uzatılan hatta Araf, Cehennemle tam hizada ancak yeraltında değil, tam tersine bir dağın tepesinde Cennet bulunur. Aynı çizgi gök yüzüne devam ettilirse, Tanrıya ulaşılır.
Dante'nin en çok kullandığı semboller sayısal sembollerdir. Tanrısal teslisi ifade eden 3, bunun karesi 9 ve Pisagor öğretisini hatırlatırcasına mükemmelliğin ifadesi olan 10 sayılarını kullanır üstad. Uhrevi alem, Cennet, Araf ve Cehennem olmak üzere üçe ayrılır. Komedya, bu üç kısımdan oluşur. Her kısımda 33 bölüm vardır. Kitap başlangıçtaki giriş bölümüyle birlikte 100 bölümden ibarettir. Dante, 10'un karesi olan 100. bölümde mükemmeli, yani Tanrıyı görür.
Dante, Cennet bölümünde yedikçe daha çok acıkan bir kurt'u anlatır. Bu kurt Katolik kilisesini remzetmektedir. Üstad, Templiyerlerin ölümüne neden olan Papa 5. Clement'i çoban kılığında bir aç kurt olarak nitelendirir.
Dante, düşüncelerini şöyle dile getirmektedir.: "Beni meydana getiren ilahi kudret, en yüce akıl, hikmet ve ilk aşktır"..Dante'nin gördüğü İlahi Nur bir üçgen şeklindedir. Diğer bir deyişle o, Nurlu Deltayı görmüştür. Deltanın ortasında Dante'nin kendi yansıması, yani insan durmaktadır. İnsan Tanrının bir paçasıdır ve Tanrı insanın içindedir.
Fransa katliamından sonra Templiyerler'in sağ kurtulan üyelerinin Mason localarına dahil olmalarına karşın, Papalık Masonluğa uzunca bir süre için dokunmadı. Onlara tanınan imtiyazları kaldırmadı çünkü, Hıristiyan aleminin kilise ve katedral yapan insanlara ihtiyacı vardı. Masonlar, inşaat yapımı sırlarını büyük bir titizlikle korumuşlardı ve bu sır saklama gelenekleri varlıklarının idamesi için de gerçek sebep oldu. Gildeler'in dağılması da Masonların yaşamaları için bir başka nedendi. Duvarcı ustaları, yaptıkları işin devamlı gezmelerini gerektiren türden bir iş olması nedeniyle her zaman özgür olmuşlardı. Bu gelenek binlerce yıldan bu yana süregelmekteydi ve onların bu özgürce dolaşabilme ve örgütlenme avantajları sayesinde birçok fikir akımı, Masonlar ile tüm Avrupa'ya yayıldı. Bu nedenle örgütün adı "Free Masons" (Hür Duvarcılar) örgütü idi.
Papalığın bu tutumu, Templiyerler'le birlikte, onlarla sıkı ilişki içinde olan bir başka kuruluşun, Gildeler'in de sonunu getirdi. Gilde mensubu inşaatçı rahipler, ya rahiplik mesleğini sürdürmek ya da inşaatçılığı seçmek zorunda kaldılar. İnşaatçılığı seçenler Masonlar arasında katılırken, Gildeler de tarihin karanlık sayfalarına gömüldüler.
Takipten sağ kurtulan Şövalyelerin büyük kısmı İskoçya'ya sığındılar. İskoçya Kralı Robert Bruce, kendilerini çok iyi karşıladı. Bu Şövalyeler, artık bir örgüt olarak etkin olamayacaklarının farkındaydılar. Bu nedenle o sıralar kendilerinden sonraki en yaygın Ezoterik içerikli teşkilat olan Masonlara katıldılar. Yalııız İskoçya'da değil, tüm Avrupa'da Mason locaları Templiyer Şövalyelerine kapılarını açtılar. Bu katılma ile localara da büyük bir canlılık geldi. O günden itibaren Masonluk, bir mesleki kuruluş olmanın yanısıra, Ezoterik doktrinin Avrupa'daki uygulayıcısı ve yayıcısı konumuna yükseldi. Bu arada, Şövalyelerin ve Gilde mensubu rahiplerin katılımları neticesinde localarda mesleki çalışmaların yanısıra fikri çalışmalar da ön plana çıkmaya başladı.
Kral Ptıilip ve Papalık tarafından yakalanan Şövalyeler, bir din adamları kurulu tarafından yargılandılar. Onlara, ahlaka aykırı törenler uygulamak, Haç'a hakaret etmek ve Salibi ayaklar altına almak, İsa'nın Tanrılığını reddetmek, Müslümanlarla işbirliğinde bulunmak ve Müslamanlığa yakınlaşnıak, dini yasalardan sapnıak ve sihirbazlık yapmak gibi suçlamalar yöneltildi. Hepsi engizisyon işkencelerinden geçirildi ve itirafları zorla alındı. Örgüt 1312 yılında resmen lavedildi. Taşınmaz malları ve tüm imtiyazları, Katolik kilisesine daha yakın olarak tanınan Sen Jan Şövalyelerine verildi. 1530 yılında Malta Şövalyeleri adını alan bu Şövalyeler, Templiyerler'in mallarını, kendi öı varlıklarına katmaksızın bugüne kadar muhafaza ettiler. De Moley ve tutsak diğer Şövalyeler, yedi yıl süren hapis hayatından sonra, 1314 yılında direklere bağlanarak yakıldılar. Böylece Ezoterik-Batıni doktrinler Müslüman dünyasında Hallac-ı Mansur'dan sonra, aradan yüzyıllar geçmiş olmasına karşın, Hıristiyan dünyasından da yandaşlarını kurban vermiş oldu.
Templiyerler'in başına gelenler, Dante tarafından "İlahi Komedi" adı altında ölümsüzleştirildi. Viyana müzesinde bulunan bir Dante kabartmasının arkasında, "Kutsal Kadoş Tarikatinden İmparatorluk Prensi Templiye Kardeş" ibaresinin bulunması, aradan uzunca bir süre geçmiş olmasına rağmen Templiyer teşkilatının, başka örgütler bünyesinde de olsa, varlığını sürdürmekte olduğunu göstermektedir.
Dante'nin ünlü eserinin Ezoterik yorumuna kısaca bir göz atmak, Templiyerlerin inançları hakkında da bazı fikirler verecektir. Dante'nin İtalya'dan çıkmış olması bir tesadüf değildir. İtalya, Papalığın ve Katolik kilisenin yanısıra Pisagor Enstitüsü'nün, Roma Collegiaları'nın, Gildeler'in vatanıdır. Masonluğun ana kaynağının Collegialar olduğu düşünülürse, bu örgütün doğum yeri de İtalya olarak kabu) edilebilir. Dante'nin Templiyer Şövalyesi ünvanını Masonluk bünyesinde alması, Ezoterik doktrinin ve tarikatın varlığının Masonluk içinde sürdüğünü göstermektedir. 1265 yılında doğan Dante, 1295'de, 30 yaşındayken, doktor ve simyagerlerin çoğunlukta bulunduğu bir locaya üye olmuştur. Dante de, kendisinden önceki tüm Ezoterik inançlılar gibi laiklik taraftarı olmuş ve tüm yaşamını din ile devlet işlerinin ayrılmasına adamıştır. Dante'ye göre Papalık ruhani kudretin, imparatorluk da dünyevi kudretin sahipleridir ve her ikisi de tanı anlamıyla eşittir. Eşit iki kuvvet sahiplerinden kilise devlet işlerine imparator da din işlerine karışmamalıdır.
Dante'nin İlahi Komedi'de bir sembolizma dili kullandığı görülmektedir. Örneğin Cehennem tam Kudüs'ün altındadır. Bu noktadan Dünyanın merkezine uzatılan hatta Araf, Cehennemle tam hizada ancak yeraltında değil, tam tersine bir dağın tepesinde Cennet bulunur. Aynı çizgi gök yüzüne devam ettilirse, Tanrıya ulaşılır.
Dante'nin en çok kullandığı semboller sayısal sembollerdir. Tanrısal teslisi ifade eden 3, bunun karesi 9 ve Pisagor öğretisini hatırlatırcasına mükemmelliğin ifadesi olan 10 sayılarını kullanır üstad. Uhrevi alem, Cennet, Araf ve Cehennem olmak üzere üçe ayrılır. Komedya, bu üç kısımdan oluşur. Her kısımda 33 bölüm vardır. Kitap başlangıçtaki giriş bölümüyle birlikte 100 bölümden ibarettir. Dante, 10'un karesi olan 100. bölümde mükemmeli, yani Tanrıyı görür.
Dante, Cennet bölümünde yedikçe daha çok acıkan bir kurt'u anlatır. Bu kurt Katolik kilisesini remzetmektedir. Üstad, Templiyerlerin ölümüne neden olan Papa 5. Clement'i çoban kılığında bir aç kurt olarak nitelendirir.
Dante, düşüncelerini şöyle dile getirmektedir.: "Beni meydana getiren ilahi kudret, en yüce akıl, hikmet ve ilk aşktır"..Dante'nin gördüğü İlahi Nur bir üçgen şeklindedir. Diğer bir deyişle o, Nurlu Deltayı görmüştür. Deltanın ortasında Dante'nin kendi yansıması, yani insan durmaktadır. İnsan Tanrının bir paçasıdır ve Tanrı insanın içindedir.
Fransa katliamından sonra Templiyerler'in sağ kurtulan üyelerinin Mason localarına dahil olmalarına karşın, Papalık Masonluğa uzunca bir süre için dokunmadı. Onlara tanınan imtiyazları kaldırmadı çünkü, Hıristiyan aleminin kilise ve katedral yapan insanlara ihtiyacı vardı. Masonlar, inşaat yapımı sırlarını büyük bir titizlikle korumuşlardı ve bu sır saklama gelenekleri varlıklarının idamesi için de gerçek sebep oldu. Gildeler'in dağılması da Masonların yaşamaları için bir başka nedendi. Duvarcı ustaları, yaptıkları işin devamlı gezmelerini gerektiren türden bir iş olması nedeniyle her zaman özgür olmuşlardı. Bu gelenek binlerce yıldan bu yana süregelmekteydi ve onların bu özgürce dolaşabilme ve örgütlenme avantajları sayesinde birçok fikir akımı, Masonlar ile tüm Avrupa'ya yayıldı. Bu nedenle örgütün adı "Free Masons" (Hür Duvarcılar) örgütü idi.
Templiyerler, tıpkı
İsmailliler Hasan Sabbah ın örgütçülerin den öğrendikleri birbirlerini
tanıyabilmek için gizli işaret, parola ve semboller kullandılar. Bu gizlilik
daha sonraki yıllarda Papalığın baskılarından kurtulmak için de işe yaradı.
Templiyerler'in etkisi sayesinde örgütlenmelerini, İsmailli zanaatkar örgütü Fütüvve'leri örnek alarak gerçekleştiren Mason locaları, sadece birer inşaatçı birliği değil, felsefi konuların da işlendiği birer eğitim ocağı durumundaydılar. Bu vasıtları, Şövalyelerin ve Gilde ınensuplarının aralaı-ına dahil olnıası ile daha da güçlendi. Simya bilmi hakkında ilk bilgilerini, bu bilgileri İsmailliler'den almış olan Templiyerler vasıtasıyla elde eden Masonlar, Kabbala ile de ilişkideydiler. Kabbala okulu mensupları ile kurulan ilişki sonucu Masonlar arasında Simya oldukça ön plana çıktı. Templiyerleı-'in dağılmasından sonra Masonluk, Avrupa'da örgütü bulunan yegane kuruluş olarak kaldı. Masonlaı-'ın o sırada, tüm Avrupa ülkelerinde yaklaşık 9 bin locasının bulunduğu tahmin edilmektedir. Mason localarının büründüğünü yeni hüviyet, asillerin ve entelektüel çevrenin de dikkatini çekti. Örneğin, 1442 yılında İngiltere kralı 5. Henry ve saraydaki pek çok asil, kardeşlik örgütüne üye oldular.
Localarda metafizik, teoloji ve felsefe konuşuluyordu. Ancak ortaçağ Masonları, öğretileri uyarınca Roma kilisesine oldukça uzak bir mesafedeydiler. Dönemin yoğun dini baskıları, Masonların gerçek inançlarını açıkça ortaya koymalarına engel oluyordu. Esasen duvarcı ustaları, kilise ile en yakın oldukları Gilde'ler döneminde dahi, Papalığın tahakkümü altına girmekten özenle kaçınmışlardı. Ortaçağ Masonları'nın gerçek düşüncelerini ortaya koyabilecekleri yegane yer, kendi yarattıkları eserlerdi. Masonlar eserlerinde daima Batıni semboller kullandılar. En büyük eserleri olan katedraller ve kiliselerde dahi, kendi sembollerinin yanısıra, simya sembollerini kullanmaktan çekinmediler. Hatta biraz daha ileri giderek katedralleri, Papalığın resmi tutumuyla alay edercesine, açık saçık denilebilecek türden heykellerle doldurdular.
Masonlar'ın katedrallerde kullandıkları Simya sembollerine bir örnek olarak "VİTRİOL" kelimesini verebiliriz. Vitriol, Latince'de "VisiCa İnteriora Tellus Rectifacando İnveniens Occultam Lapidem" kelimelerinin baş harflerinin birleşimi olan bir kelimedir. "Dünyanın merkezini ziyaret et. Orada gizli taşı (Felsefe Taşını) bulacaksın" anlanıına gelen bu kelimenin Ezoterik açılımı "her insanın hakikati kendi içinde bulacağı" şeklindedir. Kelime, günümüz Masonluğunca da bir sembol olarak kullanılmaktadır. Masonluğa özgü imkanlar, büyük mimarlar ve taş ustalarının yanı sıra, dönemin filozoflarının da çok işine yarıyordu. Yol üstündeki Localarda barınabilme, gerektiğinde ödünç para alınarak bir sonraki Locaya yolculuk etme, sağlıkla ilgili her türlü soruna çare bulma gibi imkanlar, o dönem için bulunamayacak nimetlerdir. Yaşlı ve hasta kardeşlere, dul kalan Mason eşlerine yardım eden bir sandığın bulunması, derneğin sosyal yönünün güçlülüğünü ve giderek Hümanizm akımının ortaya çıkmasında nasıl etkin rol oynadığını göstermektedir.
Templiyerler'in etkisi sayesinde örgütlenmelerini, İsmailli zanaatkar örgütü Fütüvve'leri örnek alarak gerçekleştiren Mason locaları, sadece birer inşaatçı birliği değil, felsefi konuların da işlendiği birer eğitim ocağı durumundaydılar. Bu vasıtları, Şövalyelerin ve Gilde ınensuplarının aralaı-ına dahil olnıası ile daha da güçlendi. Simya bilmi hakkında ilk bilgilerini, bu bilgileri İsmailliler'den almış olan Templiyerler vasıtasıyla elde eden Masonlar, Kabbala ile de ilişkideydiler. Kabbala okulu mensupları ile kurulan ilişki sonucu Masonlar arasında Simya oldukça ön plana çıktı. Templiyerleı-'in dağılmasından sonra Masonluk, Avrupa'da örgütü bulunan yegane kuruluş olarak kaldı. Masonlaı-'ın o sırada, tüm Avrupa ülkelerinde yaklaşık 9 bin locasının bulunduğu tahmin edilmektedir. Mason localarının büründüğünü yeni hüviyet, asillerin ve entelektüel çevrenin de dikkatini çekti. Örneğin, 1442 yılında İngiltere kralı 5. Henry ve saraydaki pek çok asil, kardeşlik örgütüne üye oldular.
Localarda metafizik, teoloji ve felsefe konuşuluyordu. Ancak ortaçağ Masonları, öğretileri uyarınca Roma kilisesine oldukça uzak bir mesafedeydiler. Dönemin yoğun dini baskıları, Masonların gerçek inançlarını açıkça ortaya koymalarına engel oluyordu. Esasen duvarcı ustaları, kilise ile en yakın oldukları Gilde'ler döneminde dahi, Papalığın tahakkümü altına girmekten özenle kaçınmışlardı. Ortaçağ Masonları'nın gerçek düşüncelerini ortaya koyabilecekleri yegane yer, kendi yarattıkları eserlerdi. Masonlar eserlerinde daima Batıni semboller kullandılar. En büyük eserleri olan katedraller ve kiliselerde dahi, kendi sembollerinin yanısıra, simya sembollerini kullanmaktan çekinmediler. Hatta biraz daha ileri giderek katedralleri, Papalığın resmi tutumuyla alay edercesine, açık saçık denilebilecek türden heykellerle doldurdular.
Masonlar'ın katedrallerde kullandıkları Simya sembollerine bir örnek olarak "VİTRİOL" kelimesini verebiliriz. Vitriol, Latince'de "VisiCa İnteriora Tellus Rectifacando İnveniens Occultam Lapidem" kelimelerinin baş harflerinin birleşimi olan bir kelimedir. "Dünyanın merkezini ziyaret et. Orada gizli taşı (Felsefe Taşını) bulacaksın" anlanıına gelen bu kelimenin Ezoterik açılımı "her insanın hakikati kendi içinde bulacağı" şeklindedir. Kelime, günümüz Masonluğunca da bir sembol olarak kullanılmaktadır. Masonluğa özgü imkanlar, büyük mimarlar ve taş ustalarının yanı sıra, dönemin filozoflarının da çok işine yarıyordu. Yol üstündeki Localarda barınabilme, gerektiğinde ödünç para alınarak bir sonraki Locaya yolculuk etme, sağlıkla ilgili her türlü soruna çare bulma gibi imkanlar, o dönem için bulunamayacak nimetlerdir. Yaşlı ve hasta kardeşlere, dul kalan Mason eşlerine yardım eden bir sandığın bulunması, derneğin sosyal yönünün güçlülüğünü ve giderek Hümanizm akımının ortaya çıkmasında nasıl etkin rol oynadığını göstermektedir.
15-İSMAİL DÖNEMİNDEKİ HAÇLILAR
(TEMPLİYERLER ) VE HASAN SABBAH ÖRGÜTLERİ ARASINDAKİ İLİŞKİLERİ
Templiyer Şövalyeleri 1118
yılında "İsa'nın Fakir Askerleri" adı altında, San Bernardo Di
Chiaravalle adlı bir piskopos ve onun yeğeni Şövalye Hugs De Payens tarafından
kuruldu. De Payens ve farklı ülkelerden seçilen sekiz Şövalye sözde Kutsal
Toprakları kafirlerden korumak ve muhtaç kimselere yardım etmek amacıyla 1119
yılında Kudüs'e gittiler.
Kudüs Hıristiyanlar
tarafından, Fatımilerin elinden alınmıştı. Ancak Fatımiler bunu büyük bir kayıp
olarak görmediler. Aksine, Müslümanlığın, en az Katoliklik kadar tutucu kesimi
olan Sünnilerle savaştıkları için, Hıristiyanlarla ittifaka girdiler. Kudüs'ü
geri alabilmek için Haçlılarla savaşanlar Sünniler'di çünkü, Kudüs onlar için
de kutsal bir şehirdi. Fatımilerin günümüzdeki ardılları olan Dürziler, Mezhebe
ait ritüellerde Haçlılarla Batıni ( İsmailler ) Müslümanlar arasındaki
dayanışmanın örneklerini göstermektedir. Bu mezhebin bünyesindeki Hıristiyan
kökenli bazı inanışların altında da söz konusu işbirliği yatmaktadır.
Selahattin Eyyubi'nin 1171
yılında Fatımi devletine son vermesi, Sünni iktidarla sürekli mücadele içinde
olan İsmailliler ile Haçlıların dayanışmasını daha da artırdı. İsmailliler'in
en radikal kolu olan Hasan Sabbah fedaileri ile, Haçlıların önde gelenleri
Şövalyeler arasında zaman içinde özel bir bağ oluştu.
Kudüs'e gelmelerinden
sonra, Kral Baudouin II tarafından Süleyman Mabedini korumakla görevlendirilen
ve mabedin yerinde M.S. 540'da Bizans İmparatoru Jüstinyanus tarafından inşa
edilmiş bulunan kilisede kendilerine yer verilen "İsâ nın Fakir
Askerleri", yeni görevleri nedeniyle isimlerini değiştirdiler ve
"Knights Templar" (Mabet Şövalyeleri) adını aldılar. Bir süre sonra
bu Şövalyelere ve örgütlerine kısaca "Templiyerler" denilmeye
başlandı.
Şövalye De Payens ve
beraberindekiler Kudüs'e geldikten kısa bir süre sonra İsmailliler ile
karşılaştılar. Gilde mensubu rahiplerden Şövalyeler hakkında bilgi alan ve
onların Hıristiyan camiası içindeki en etkili ve bilgili kişiler olduğunu
öğrenen Hasan Sabbah, Mabet Şövalyeleri ile görüşmeyi özellikle istedi. Bu
isteğin altında, Templiyerler'in eski bir Batıni doktrin mabedini koruma
görevini üstlenmeleri ve mabet içinde bazı kaybolmuş sırları açığa çıkarmak
için yaptıkları araştırrrıaların da etkisi vardı. Bazı araştırmacılar, De
Payens'in amcası olan piskopos Chiaravalle'nin Avrupa'da yaşayan
Kabbalacılardan, mabedin temellerinde gömülü olan bazı Ezoterik sırların
yerlerini öğrendiğini ve tarikatı da sırf bu sırların bulunması için kurduğunu
ve Kudüs'e gönderdiğini öne sürmektedirler. Kimi iddialara göre, aralarında
kaybolan bir kutsal kelimenin yazılı olduğu taş levha da dahil olmak üzere,
sırların büyük bölümü Şövalyeler tarafından mabedin temelleri arasında ortaya
çıkarılmıştır.
Hugs De Payens ve diğer
Şövalyeler, davet üzerine, Hasan Sabbah'ı Alamut kalesinde ziyaret ettiler.
Burada Sabbah'ın kurduğu sistemi gözleriyle gören Şövalyeler, örgüt ve Batıni
doktrin hakkında da ilk ağızdan bilgiler aldılar. Kudüs'e geldikleri sırada
Katolik inancın en önde gelen savunucuları arasında yer alan Templiyerler,
Hasan Sabbah ve Dailerini tanıdıktan, İsmailli öğretisini derinlemesine
inceledikten sonra, Katolik inanç tarzından giderek uzaklaşırlar ve akılcılığı
ön plana çıkaran Ezoterik doktrine bağlandılar. Templiyer'lerdeki bu inanç
değişikliği, kurdukları güçlü örgüt sayesinde tüm Avrupa'ya yayılırken, Katolik
kilisesinin de giderek zayıflamasına yol açtı. İsmaillilerle ilişkileri
Templiyerler'in tüm felsefesini değiştirmişti ancak bu ilişki, örgütün sonunu
getiren suçlamayı da bünyesinde barındırdı. Templiyerleri yok etmek için bahane
ararken Papalık, tarikatı "Müslümanlarla ilişki kurmak ve hatta Müslümanlaşmakla"
suçladı.
Templiyerler Hasan
Sabbah'dan Ezoterik öğreti ile birlikte bir şeyi daha öğrendiler; gerçek
inançlarını saklamayı ve iyi birer Hıristiyan gibi görünmeye devam etmeyi. O
kadar ki, 1128 yılında Papa Honarius, gösterdikleri yararlılıklar nedeniyle
tarikatın şubelerinin tüm Hıristiyan dünyasında açılmasına izin verdi. Yine
Papa, 1139 yılında da Templiyerler'in herhangi bir dünyevi ve dini otoriteye
tabi olamayacağını ve sadece Papanın kendisine karşı sorumlu olduklarını
açıkladı. Bu izin ile Templiyerler'in üzerinden her türlü şüphe ve dini baskı
kalkmış oldu.
Şövalyeler, Hıristiyan
görünme zorunluluğu ile Ezoterik inançlarını bir arada tutabilmek için üzerine
yemin etmek üzere, Ezoterik bir yapısı bulunan Yohanna İncili'ni seçtiler.
Templiyerler'in bu seçimi diğer Şövalye örgütlerini de etkiledi. Her türlü
girişimde Templiyerleı'i örnek alan diğer Şövalye örgütleri de aynı İncil
üzerine and içmeye başladılar. Öyle ki, Şövalyelik kurumunun bir diğer ünlü
mümessili olan ve savaşlarda yaralananlara yaptıkları yardımlardan dolayı
kendilerine "Hospitalierler" denilen Şövalyelerin bir diğer adı da,
"Sen Jan Şövalyeleri" idi. Daha önce belirtildiği gibi, İsa
öğretisinin Ezoterik içeriğini anlatan İncil, Sen Jan tarafından kaleme alınmıştı.
Örgütlenmelerini İsmailli
teşkilatı yapısını örnek alarak gerçekleştiren Templiyerler, disiplin,
hiyerarşi, tarikatın başkanı olan "Büyük Üstada mutlak bağlılık ve itaat
gibi gibi İsmailli uygulamalarını sürdürdüler. Üç dereceli bir inisiyasyon
sistemi kurdular. "Mass" adı verilen ayinlerde, Kutsal Ruh'un sembolü
olarak kabul ettikleri ekmeğe, kirli olabilecek elleriyle değmemek için eldiven
giyen Templiyerlerin önlükleri de koyun postundan yapılmıştı ve beyazdı.
Templiyer'lerin yalnızca önlükleri ve eldivenleri değil, tüm giysileri beyazdı.
Bu geleneği de İsmailliler'den alan Templiyerler, tek fark olarak, göğüslerinin
üzerine Haçlıların sembolü olan kırınızı bir Haç diktirirlerdi.
Tarikata üyeler ketumiyet
yemini ederek alınırlardı ve yeminini bozanlar bunu hayatlarıyla öderdi.
Şövalyeler birbirlerine "Kardeş" diye hitap ederlerdi. Üç dereceli
örgütlenme yapılarında ilk derece sahiplerine, daha yukarı dereceli üyelere
hizmet etme zorunluluğu nedeniyle "Serving Brothers" denilirdi.
İkinci derecede birer "Chaplaini" olan tarikat üyeleri, Şövalye,
"Knight" ünvanını ancak en üst derecede elde edebilirdi.
Templiyerler, tıpkı İsmailliler gibi birbirlerini tanıyabilmek için gizli işaret, parola ve semboller kullandılar. Bu gizlilik daha sonraki yıllarda Papalığın baskılarından kurtulmak için de işe yaradı. Templiyerler ayrıca İsa'nın çarmıha gerildikten sonra öldüğünü, yani onun bir fani olduğunu savunuyorlardı. Onlara göre göğe yükselen şey, İsa'nın tekamül etmiş ruhuydu. Yani Tanrı ile birleşen İlahi Kelamdı.
Templiyerler, Papadan tüm Avrupâ da teşkilatlanma iznini aldıktan sonra, bir çeşit bankerliğe başladılar. Kutsal savaş veya Hac için kutsal topraklara gitmek üzere yola çıkan asker ya da hacılardan paraları, ülkelerindeki Templiyer teşkilatı tarafından alınıyor ve buna karşılık alınan paranın miktarının belirtildiği bir belge veriliyordu. Asker veya hacı, gittiği ülkedeki Templiyer teşkilatına bu belgeyi gösterdiğinde, parasını eksiksiz alıyordu. Sistemin iyi çalışması ve dürüst Şövalyelerin elinde olması, zamanla Templiyerlei e olan güveni iyice artırdı. Bir süre sonra Templiyerler önemli miktarlarda parayı işletmeye başladılar. İşletmecilik, muazzam bir servetin birikmesine ve bu arada da, duvarcı ustalarının üye bulunduğu Masonluk ile diğer mesleki kuruluşların da Şövalyelerin emri altına girmelerine neden oldu.
Güçlü örgüt yapısı ve muazzam servet, büyük bir güçle birlikte endişeyi ve kıskançlığı da beraberinde getirdi. Selahattin Eyyubi'nin 1187 yılında Kudüs'ü ele geçirmesi ve Latin krallığına son vermesi üzerine Templiyerler, diğer Şövalye Tarikatları ile birlikte Kudüs'ü terk etmek zorunda kaldılar.
Templiyerler önce Akka'ya,
buradan da Kıbrıs'a geçtiler. Bu sırada tarikatın Büyük Üstadı, soylu bir
Fransız aileden gelen Jacques De Molay'dı. O sıralar, dönemin Fransa Kralı
"Güzel Philip" güç günler yaşıyordu. Maddi sıkıntılarını atlatmak
için Templiyerler'den büyük miktarlarda borç almıştı ve geri ödemekte
zorlanıyordu. Karşısında maddi açıdan çok kuvvetli ve tüm Avrupa'ya yayılmış
bir örgüt olması Kral Philip'i yalnız başına harekete geçmekten alıkoyuyordu.
Daha önce de belirtildiği gibi Papalık da Templiyerler'in Katolik kilisesini
giderek zayıflattığının farkına varmıştı ve teşkilatı yok etmek için bir fırsat
kolluyordu.
Kıbrıs'tan sonra Templiyerler merkez olarak Londra'yı seçtiler. Yöneticilerin çoğunluğu Londra'da olmasına karşın, örgütün Paris kolu son derece güçlüydü. Kentin üçte biri Templiyerler'in kontrolü altındaydı ve Kral Philip'in yargılama yetkisinin dışındaydı. Kuruma bağlı tüm zanaatkarlar, Papalığın kendilerine verdiği haklar doğrultusunda özgür zanaatkarlardı ve krallığın tüm yükümlülüklerinden muaftılar.
Bu duruma bir son vermek isteyen ve bu arada Templiyerler'e olan borcundan da kurtulmak niyetinde bulunan Kral Philip, yoğun bir kulis faaliyeti sonucu 5. Clement'i Papalığa seçtirdi. Templiyerler'in uyguladığı laik sistemin Papalık için ne demek olduğunu iyi bilen ve ayrıca Kral Philip'e borcunu ödemek isteyen Papa Clement, cemiyetin tüm Avrupâ da lavını isteyen bir emirname yayınladı. Papa'nın bu emirnamesini yayınlamasından hemen önce Kral Philip, yeni bir Haçlı seferi düzenleneceği bahanesiyle Templiyerleı'in Büyük Üstadı De Molay'i ve örgütün diğer önde gelenlerini İngiltere'den Fransa'ya davet etti.
Kıbrıs'tan sonra Templiyerler merkez olarak Londra'yı seçtiler. Yöneticilerin çoğunluğu Londra'da olmasına karşın, örgütün Paris kolu son derece güçlüydü. Kentin üçte biri Templiyerler'in kontrolü altındaydı ve Kral Philip'in yargılama yetkisinin dışındaydı. Kuruma bağlı tüm zanaatkarlar, Papalığın kendilerine verdiği haklar doğrultusunda özgür zanaatkarlardı ve krallığın tüm yükümlülüklerinden muaftılar.
Bu duruma bir son vermek isteyen ve bu arada Templiyerler'e olan borcundan da kurtulmak niyetinde bulunan Kral Philip, yoğun bir kulis faaliyeti sonucu 5. Clement'i Papalığa seçtirdi. Templiyerler'in uyguladığı laik sistemin Papalık için ne demek olduğunu iyi bilen ve ayrıca Kral Philip'e borcunu ödemek isteyen Papa Clement, cemiyetin tüm Avrupâ da lavını isteyen bir emirname yayınladı. Papa'nın bu emirnamesini yayınlamasından hemen önce Kral Philip, yeni bir Haçlı seferi düzenleneceği bahanesiyle Templiyerleı'in Büyük Üstadı De Molay'i ve örgütün diğer önde gelenlerini İngiltere'den Fransa'ya davet etti.
16-ESKİNİN“HAŞHAŞÎ” DÜNYA DÜZENİ
, GÜNÜMÜZÜN YENİ DÜNYA DÜZENİ
"Kuzeyden İran'a göç
eden Türkmenler'in nüfuslarının artması ve bu sebeple İran'da oluşan kapasite
sorunun çözülmesi için Anadolu yarımadasına göç ettirilmesi projesinin
engellenmesi ve böylece İslam'ın batıya yayılışının engellenmesi amacıyla
dönemin gizli ve ezoterik özellik taşıyan dinsiz Yahudi örgütleri tarafından
özel olarak yetişitirildiği ve el altından finanse edildiği, babasının bu
örgütler adına çalışan Avrupalı bir Hristiyan olup Müslüman gibi yaşadığı
annesinin ise bir Yahudi olduğudur.
Hasan Sabbah'ın asıl amacı
orduya ve eyaletlere hakim Türkler ile bürokraside görevli Farslılar arasında
kalıcı bir etnik gerilim oluşturmak ve Türkmen aşiretlerinin batıya göçünü
olabildiğince geciktirmek ve mümkünse engellemekti ki Melikşah ve Nizamülmülk
döneminde esas olarak ele alınan bu kapasie sorunu Melikşah'ın ölümünden sonra
(Tuğrul ve Çağrı beyler zamanında) ancak fiili olarak çözülmeye
başlamıştır."
Alamut Kalesinin,
İsmaillerin Pamir’den güneydoğu Akdeniz kıyılarına ve Filistin’e kadar Ortadoğu
coğrafyası içinde, Hasan Sabbahın 300’e
kadar ulaştığı bilinen Baş Dai’lerin yönetiminde ortaklaşa çalışarak,
aynı kazandan yenilen, özel mülkiyetin olmadığı kale yerleşim birimleri “Darül
Hicar”lardan (Göçmenevleri, Göçmenler yurdu) oluşan bir devletti.
Haşişi'lerin Gizli
Öğretileri
(1) Düşünce Okulları
"Genel olarak
İsmaili'lerin, özel olarak da Nizari İsmaili'lerin asıl sorunu, her dönemde
resmi İslam tarafından sapkın kabul edilerek baskı altında tutulmak
istenmeleridir (Mısır Fatımi halifelerinin yönetiminde İsmaili inancının resmi
dinsel görüş olarak kabul edildiği dönem dışında). Bu baskının sonucu olarak,
Haşişi inancının herkesce anlaşılabilir bir açıklaması hiç yapılmamıştır.
Haşişi'ler kendi öğretilerini gizli tutmuşlar, düşmanları ise, sapkın oldukları
gerekçesiyle, inceleme araştırma yapmadan onları neredeyse yok
saymışlardır."
"Hasan Sabbah,
sıradan kişilerin bilgi edinmesine engel olmuş, her kitabın tehlikesini ve her
yazarın dağarcığını zaten bilenler dışında, bilginlerin eski kitapları
incelemelerine izin vermemiştir. Yandaşları ile birlikte, teoloji alanında,
"Allah'ımız Muhammedin Allah'ıdır" demekten öteye geçememiştir."
Şehrestani
"Mehdi"
(Tanrısal Rehber) kavramı zamanla gelişmiştir. İsa'nın ortaya çıkmasıyla,
"son yargı" dönemi başlayacaktır. İyiler cennete giderken, kötüler
cehenneme atılacaklar; cennette ödüller, cehennemde ise cezalar olacaktır.
Böylece öngörülen "Son"dan önceki dönem de oldukça karamsardır: Kabe
yol olacak, Kur'an sayfaları boş kağıda dönüşecek, Kur'an'ın buyrukları
belleklerden silinecek, Allah bile "Tanrısal Söz"ü (logos-kelam)
terkedecektir. İşte o zaman kıyamet kopacaktır."
Bu öğretinin, İsmaili
versiyonu iki ayrı düşünce okulu biçiminde ortaya çıkmıştır. İlki,
İsmail"in kendisini doğrudan ölümsüz ve dolayısıyla Mehdi olarak kabul
eder.
İkincisi, İsmail'in oğlu
Muhammed'in Mehdi olduğunu ve tüm dünyayı fethetmeden önce ölmeyeceğini ileri
sürer.
Dürzi'ler "yeniden
doğuş"u kendi inançlarının temel ve ayırd edici bir ilkesi olarak benimserler.
Dürzi'liğin kurucusu Hakim'in on ikinci imamın ruhuna sahip olduğuna inanırlar.
Hakim'in tüm dinsel yetkisi de bu olgudan kaynaklanmaktadır. Haşişi'lere oranla
daha fazla bilgi sahibi olduğumuz Dürzi'lerin öğretileri aslında hemen hemen
Haşişi'lerin öğretisiyle eştir: "tüm ruhlar hep bir anda yaratılmışlardır,
sayıları sınırlıdır. Her ruh bir dizi ruh göçü ile gelişir ve mükemmelliğe
doğru yükselir."
(2) Haka'ik - İçrek
Gerçekler
"İnsanlığın dinsel
gelişiminin, her biri yedi yıl süren, yedi ayrı peygamber döneminde
gerçekleştiği tasavvur edilmektedir. Bu yedi peygamberin ilk altısı: Adem, Nuh,
İbrahim, Musa, İsa ve Muhammed'tir. Bu Tanrı habercilerinin her biri, sıradan
insanların bile anlayıp yorumlayabileceği bir dinsel yasa ortaya koymuşlardır.
Buna "zahir", yani dış görünüş denilebilir. Ancak, bu peygamberlerin
verdiği her bir mesajın bir de, içrek, gizli gerçekleri vardır. Bu içrek
gerçekleri ancak az sayıda aydınlanmış kişi anlayıp yorumlayabilir. Buna da
"batın", ya da içrek gerçek adı verilir."
"Haka'ik (içrek
gerçeklerin bütünü), bu yedi peygamberi izleyen birer "Vasi" (elçi)
ya da "Samit"(suskun) tarafından açıklanabilir. Bu kişinin görevi
kutsal yazılar ve kurallardaki batını izah etmektir. Her bir vasiden sonra, ayrıca
yedi tane imam dünyaya gelir. Yedinci imam bu dizgedeki yeni peygamberdir ve
böylece çember tamamlanır. Son döneme damgasını vuracak olan Mehdi, herkese tüm
içrek gerçeklerin açıklamasını yapacak ve böylece Tanrısal bilgi dönemini
başlatacaktır."
"İsmaili teolojisi,
işte bu denli "vahiyci" (revelationary) bir nitelik taşır. İnsan
aklından aşkın olup, insanın anlayamayacağı düşünülen haka'ik, aslında gnostik
öğretiden türetilmiştir. Tümüyle Neoplatoncu değerlerden yola çıkarak, maddi ve
manevi dünyanın ilkelerini açıklama iddiasındadır. Gnostikler, maddi dünyanın
ikincil bir tanrı tarafından yaratıldığını düşünürler. Bu Eski Ahit'teki
Yahova'dır. Yahova, gerçek Tanrının dünyayı yanlış inançlardan temizlemek için
İsa'nın bedeninde oğlunu göndermesine kadar, belirli bir özgürlüğe sahip
olabilmiştir. Muhammed'in gnostik bir görüş olan, çarhıhta ölen kişinin sadece
bir hayal, Romalılarla Yahudilerin yaralayamadıkları bir görüntüden ibaret
olduğunu İslam'a uyarlamasıyla, birçok gnostik ögenin İslam'a geçiş yolu
açıldı.
"İsmaili haka'ikinin
özü, "İlk Neden" olarak Tanrı'nın reddedilmesinde ve kendi içinde
belirli bir akılcılığa yönelmesindedir. Bu öğreti aynı zamanda İsmaili'lerin
sapkınlığının temelidir. Onlara göre "İlk Neden" evrensel akılla
birleşen Tanrısal buyruk yani Tanrı Sözüdür (logos-kelam). Bu yüzden,
İsmaili'lerin buyruk-düzen-yasa hakkındaki düşünceleri, içrek öğretilerinin
çekirdeğini oluşturur ve Neoplatoncu felsefe ile İslam'ın sentezini
gerçekleştirir. Hasan Sabbah'ın gücü ve fedailerinin bağlılığı, Tanrı'nın aşkın
doğası hakkında İsmaili öğretisinin kategorik ısrarından kaynaklanır. Böylesi
mutlak bir Tanrı ve mutlak bir imam, mutlak bir inanç ve itaat
gerektirir."
1-İmam (sözde Ali ve
Nizar'ın soyundan)
Tam Aydınlanmışlar:
2-Dai'd-D'uat (Baş
Dai)
3-Dai'l-Kebir (Büyük
Dai)
4-Dai
Yarı Aydınlanmışlar:
5-Refik
6-Lasik
7-Fedai
"Her ne kadar,
aydınlanma derecelenmelerinin ayrıntıları, 1332 yılında Dürzi'ler hakkında
kaleme alınmış tarihi bir belgeden aktarılmışsa da, Haşişi'ler ile asıl fark,
derece sayısının Dürzi'lerde, belki de dokuz göksel cisimle uyum sağlamak için,
dokuza yükseltilmiş olmasındadır."
(3) Dokuz Derece
Adaylar, yaşam boyu
kendilerini de öğretmenleri kadar önemli kılacak olan, ebedi bilgelik ve gizli
güç sahibi olacaklarına inanarak örgüte katılırlar ve dokuz dereceden oluşan
bir aydınlanma sürecinden geçirilirler.
İlk Derece
İlk derecede, öğretmenler
adayları, tüm önceden öğrenip kabul ettikleri dinsel ve siyasal düşünce ve
yargılardan kuşku duyma durumuna düşürürler. Daha önce kendilerine öğretilen
her türlü bilginin önyargılı ve sarsılabilir olduğuna, olası her çeşit tartışma
tekniği kullanılarak, inandırılırlar. Arap tarihçi Makrızi'nin aktardığına
göre; bunun sonucu, öğrencilerin her sorunun en doğru yorumunu yapabilen tek
gerçek bilgi kaynağının öğretmenleri olduğuna inanmaları ve öğretmenlerinin
kişiliklerine bağımlı duruma gelmeleridir. Öğretmenler, aynı zamanda, formel
bilginin aslında, hazır duruma geldiklerinde öğrenecekleri, gerçek, gizli ve
güçlü sırrın sadece bir örtüsü olduğu hakkında sürekli ipuçları verirler. Bu
akıl bulandırma tekniği, öğrencinin bir öğretmene körü körüne bağlılık andı
içecek hale gelmesine kadar sürdürülür.
İkinci Derece
Öğrencilere bu derecede,
korunması İmama teslim edilmiş olan içrek bilgiler olmadıkça, bu içrek
öğretinin basit birer simgesi durumunda olan dinsel kurallar izlenerek Allah'ın
rızasına ulaşmanın imkansız olduğu öğretilir.
Üçüncü Derece
Bu derecede, gelmiş geçmiş
imamların sayısı ve kişilikleri, yedi sayısının maddi ve manevi dünyadaki anlamı
aktarılır. Artık, kesinlikle "Onikiimamcı" inanç ve görüşlerden
uzaklaşılarak, son altı imamın saygı duyulmaya gerek olmayan, manevi
bilgilerden yoksun, sıradan insanlar oldukları öğretilir.
Dördüncü Derece
Öğrenciye, yedi
"Natık" (bildiren-peygamber) dönemleri, onları izleyen altı
"Samit" (suskun imamlar) ve her yeni natığın kendinden önce
gelenlerin dinsel öğretisini nasıl değiştirdiği öğretilir. Bu eğitim,
Muhammed'in son peygamber ve Kur'an'ın da Allah'ın son vahyi olamadığının kabul
ettirilmesini içerir ki, tüm bunlar öğrenciyi İslam dininden çıkarır. Bu
derecede ayrıca, yedinci ve son natık, "Sahib-ul-Amr" (varlıkların
sahibi) İsmail'in oğlu Muhammed'in "Eskilerin Bilimi"ni (Ulum-ul
Evvelin) tamamlayıp, içrek öğretinin bilimi olan "Tevil" bilimini (Allegorik
yorum) kurduğu aktarılır.
Beşinci Derece
Bu derecede, geleneklerin
tümü terkedilerek, "Sayılar Bilimi" ve "Tevil"
uygulamalarının öğretimine başlanır. Sürekli konuşulan konu dindir. Kur'an'ın
sözcük anlamına giderek daha az önem verilirken, İslam dininin tüm kural ve
koşulları ortadan kaldırılmak istenir. On iki sayısının anlamı ve on iki
"hucca" (kanıt) öğretilir. Bu "hucca"lar, imamların
propagandasına temel oluşturan ve onların kişisel öğretilerini yönlendiren
kanıtlardır. Aynı zamanda, "hucca" sözcüğü, her imam tarafından, baş
dai olarak atanan kişilere de ad olarak verilmiştir. Sonradan, oniki
"hücce" insan omurgasındaki oniki sırt omuru ile bağdaştırılır; yedi
kafa omuru (cervical) ise yedi peygamberi ya da yedi imamı simgeler.
Altıncı Derece
İslam dininin koşulları
(namaz, oruç, hac, zekat, kelime-i şehadet) ve tüm diğer ritlerinin allegorik
anlamları bu derecede öğrenciye aktarılır. Görünümde uygulanan bu koşul ve
ritlerin temelde önemsiz olduğu ve bilgiye ulaşmış kişilerin bunlardan vazgeçebileceği
öğretilir. Çünkü bu uygulamalar, kurnaz yasa koyucular tarafından, cahil ve
kaba halkı yönetmek için konulmuştur.
Yedinci Derece
Bu ve bundan sonraki
derecelere, öğretinin gerçek yapısı ve amaçlarını kavrayabilen önde gelen
kişiler kabul edilir. "Önceden varolan" (Pre-existent) ve
"Sonradan ortaya çıkan" (Subsequent) kavramları ve bunların dualist
yapısı bu derecede öğretilir ve böylece, kişinin Tek Tanrı öğretisine olan
inancının yıkılması amaçlanır.
Sekizinci Derece
"Önceden var
olan"-"Sonradan ortaya çıkan" ikili öğretisi geliştirilir,
öğrenci tarafından derinlemesine kavranmasına çalışılır. Ayrıca, en önemlisi,
bu iki kavramın da üzerinde, ne adı, ne nitelikleri bilinebilen, hakkında hiç
bir bilgi bulunmayan, tapınmak bile mümkün olmayan bir yüce Varlık olduğu
hakkında ilk bilgiler verilmeye başlanır. Bu isimsiz Varlık, Zerdüşt
inancındaki,
"Zervan
Akanana"yı (Sonsuz Zaman) andırmaktadır. Ancak, öğretinin bu noktasında,
İsmaili'ler arasında farklı anlayışlar, çatışma ve karışıklıklar ortaya çıkmıştır.
Yine de, Nuveyri "bu fikirleri kabul edenlerin yeri, dualistlerin ya da
maddecilerin yanından başka bir yer olamaz" diyerek tümünü aynı sepete
yerleştirmiştir. Bu derecede, öğrenciye peygamber olmak için, mucizeler
yaratmaktansa politik, sosyal, dini ve felsefi bir sistem yaratıp uygulamak
kabiliyetini göstermek gerektiği öğretilir. Ayrıca, dünyanın sonu, yeniden
doğuş, cennet-cehennem gibi allegorik kavramların yanısıra çeşitli
"kıyamet" doktrinleri de aktarılır.
Dokuzuncu Derece
Aydınlanma'nın bu en son
derecesinde, tüm dogmatik din kurumlarından sıyrılan kişi artık, en saf ve
basit anlamıyla, bir filozof olmuştur. Kendi arzusuna ve keyfine uygun düşen,
düşünce sistem veya karışımını istediği gibi kabul etme özgürlüğüne
kavuşmuştur.
Edward Granville, St Bard's Hospital Journal (Mart 1897)
"Yedinci derece Büyük
Giz'in açıklamasını getirir; tüm insanlar ve evrendeki tüm varlıklar aslında
bir bütündür, en basit şey bile bu bütünün bir parçasıdır ve bu bütünün
yaratma/yoketme gücü vardır. Bir İsmaili olarak birey, kendinde uyanmaya hazır
olan bu gücü kullanma şansına sahiptir. Bu nedenle, gücün bir parçası olduğunu
kavrayan kişi, insanlığın bu muazzam potansiyelinden habersiz olan diğer
bilgisizleri yönetebilir. Bu güç, "Zamanın Tanrısı" (Lord of Time)
adı verilen esrarlı varlık sayesinde edinilmiştir."
"Sekizinci dereceye
hak kazanabilmek için, kişi tüm dinlerin bir sahtekarlık olduğuna inanmalıdır.
Önemli olan yalnızca birey ve bireysel akıldır; o da ancak, en büyük güç olan
imama hizmet ederek mükemmelliğe erişebilir."
"Dokuzuncu derece,
inanç diye bir kavramın mevcut olmadığı, aslında herşeyin "eylem"den
ibaret olduğu sırrının açıklandığı son derecedir. Her hangi bir eylemi düşünüp
uygulamak da, tüm akıl ve mantığın yegane sahibi olan imamın elindedir.
(4) Okült Gelenek
Şeyh-ül Cebel Sinan'a
duyulan büyük saygının hatırı sayılır bir bölümü, herkesçe bilinen telepati ve
durugörü gücünden kaynaklanmaktadır. Ebu Firaz tarafından aktarılan öyküde,
bahçede bulunan bir kişinin düşüncelerini okuyarak, aklından geçirdiği sorulara
cevap verebildiği anlatılmıştır. Hasan Sabbah da döneminin tanınmış bir simya
ustasıdır. Haşişi'lerin günümüzde okült uygulamalar olarak bilinen, karanlık
konularla uğraştıkları su götürmez. Zaten, o zamanlar, simya ve astroloji
felsefe eğitiminin ayrılmaz bir parçası olarak kabul edilirdi.
Edward Burman, The
Assassins-Holy Killers of Islam
Hasan Sabbahın ,
İsmaillerin Günümüze İz Düşümleri
Avrupa'da dinsel ya da din
dışı, tüm gizli örgütlerin oluşmasına yol açan temel kavramlar Haçlılar
tarafından İsmaili'lerden alınmıştır. Tampliye ve Hospitalye şövalyeleri,
Loyola tarafından kurulan Cizvit'ler gibi örgütlerin tümü davalarına
kendilerini adayış biçimleri günümüzde asla görülemeyen özveri sahibi
kişilerden oluşmuştur. Haşin Dominiken'ler, ılımlı Fransisken'ler ve tüm
kardeşlik örgütleri, ya Kahire'ye ya da Alamut'a ulaşacak biçimde geriye
bağlanabilirler. Özellikle Tampliye Şövalyeleri, Büyük Üstad'ları, Prior'ları,
dinsel adanmışlıkları ve hiyerarşik yapıları ile Doğu'daki İsmaili'lerle en
güçlü benzeşmeyi gösterirler. S. Ameer Ali
Günümüzdeki masoniarın
yöneticileri 1100 yıllarındaki sistemlerini bu 2000 yılların da
illuminatinin geleneksel
yapısında 13 ler konseyi ve dünyayı 300 ler meclisi yönetiyor.
Yıllar geçiyor , İnsanlar
değişiyor ama onların zihniyeti ve amaçları değişmemektedir.
Kısaca kendileri
düşmanları tarafından çok isimle adlandırılmışlardır. Bunlar evrenin mimarı,
her şeyi gören , yapılan çalışmalar dünya iktidarının sağlanmasına yöneliktir.
İşte bu düzene günümüzde yeni dünya düzeni’ deniyor.
BUNLARDA ÜST KONTROL
NOKTASI
3 kabalistten oluşur. Bu 3
kabalist şeytan ın veziri deccaldan aldıkları emirleri 13 ler konseyine
iletilir.
13’ LER KONSEYİ: en zengin
ve genlikle Musevi kökenli ailelerden oluşur. Bu aileler:
çeşitli ülkelerde
siyasi,politik.medya.finansda güç sahibidirlerdir.Bu 13 ler konseyin altında
300ler komitesi vardır.
300’LER KOMİTESİ:
13 ler komitesimde karar
alınan emirlerin son ve nihai şeklinin verildiği komisyon 300 ler komitesidir.
Burada alınan kararlar gerekli alt komitelerce
ve düşünce kuruluşları tarafınfan proje haline getirilir ve yöntemi
belirlenir. Örneğin medeniyetler çatışması ve büyük Ortadoğu projesi gibi. 300’
ler komitesini yine büyük aileler oluşturur.
Bunlar 13’ler ve 300’ler komitesinde alınan kararları proje
haline getirir ve yöntemleri belirlenir. Bu kuruluşlar:
A) Cfr B) Bilderberg C) Trileteral Komisyon D) Club Roma
E) GLADYO
Yukardaki saydığımız bütün
yapıya iç çember örgütleri denir. Ve bu örgütlenmeye ‘monarch projesi ‘ denir.
13’ler ve 300’ler gibi yapılanmayada sanhedrin meclisi denir.
Tam bir tanrılık iddaları
vardır. Biz dünyanın efendileriyiz düşüncesindedirler.
Bilinenin aksine hepsi
Yahudi değiller. Hristiyan da değiller, Müslüman da…
300’ler meclisinin dini
yok. Tam tersine her türlü dine, her türlü peygambere, İsa’ya, Musa’ya,
Muhammed’e ya da kısaca Allah’a karşılar.
Her ülkede üst düzey
cellatları var. Herhangi bir nedenle ihanet edenleri mason ritüellerine göre
öldürmek için hazır bir düzeneğe sahipler.Dünyayı sömürme teknikleri normal
insanın aklının alamayacağı düzeydedir.
Üstün bir ırk olarak
yaratıldık.Diğer insanlar bize hizmetkâr olarak yaratılmıştır.
Bizim üstünlüğümüz mutlaka
gerçekleşecek.
“İşte bu inanç nedeni ile
asırlardır dünyanın çeşitli yerlerinde sürgün olan Yahudilerin kendilerini
gizleyerek.Bulundukları toplumların içerden inançlarını bozarak yaşamlarına
devam ederler.
Hasan Sabbah, İmâm-ı
Gazâlî ve Selçuklu Devletinin meşhur devlet adamı Nizam-ül Mülk devrinde
yaşamış ve Selçuklu’ya karşı sarsıcı eylemlerde bulunmuş bir hareketin lideri.
Hasan Sabbah, Şiâ’nın en sapık kollarından İsmaîlîye koluna mensub
olup, sapık Şiî tasavvuf (!)ekolünden Hurufîliğe tâbi bir şahıstır. İsmaîliyenin
Yahudi ezoterizmi ile olan münasebetleri sebebiyle de Sabbah, hem hahamlar ve
hem de dönemin Haçlı ordusunun rahip-komutanları Tapınakçılar”la da çok yakın
bir ilişki kurmuştur.
İsmaîliye mezhebindeki
İmamiyet inancının İmamın Allah katındaki mevkiînin; Yahudilikte Hahamlık,
Hristiyanlıkta İsa Mesih müessesesi ile gösterdiği benzerlik, kayıp imam mevzuu
ve sıfatının, dünyaya geri dönüşüne dair bir çok yorumun, Şiiliğin
özellikle bazı ezoterik kollarının; Yahudilik ve Hristiyanlığın ezoterik
yorumlarına birebir benzemesidir ki, gerek Tapınakçılar ve gerekse Hahamlarla
bir oluşum içine girmeleri ile genişlemiştir.
Hasan Sabbah’ın Ehl-i
Sünnet temelli devletlerin hâkim olduğu bu dönemde, Kudüs’ işgal etmek için,
Sünnî Selçuklu devleti ile savaşan Haçlılarla işbirliği yapıp, Selçukluyu
arkadan vurması, bugünkü Hristiyan-Yahudi Siyonist“Yeni Dünya Düzeni” nin
kimleri müttefik olarak gördüğünü göstermesi açısından da ilginçtir.
Hasan
Sabbah, bir devletin ordusunun bile ulaşmasının çok zor olduğu bir
yerde, Alamut Kalesinde, kendi sapık dünya görüşü çerçevesinde bir dünya nizamı
kurmuştur. Kadınların ve erkeklerin çırılçıplak gezdiği; eroin, esrar ve içki
âlemlerinin gırla gittiği; ibnelikten, lezbiyenliğe her türlü sapıklığın alenen
işlendiği ve teşvik edildiği; her çeşidinden büyücülük, sihirbazlık, falcılık
denaetlerinin gerçekleştirildiği bu küçük “Satanist- şeytanî” düzenin önündeki
en büyük engel olarak; bu sapıklığın İslâm dünyasına ve dünyanın diğer
kesimlerine yayılmasını engelleyecek Sünnî bir devletin varolmasıydı.
Bu Sünnî devletin, yani Selçuklu devletinin en
büyük talihi ise, İMAM-I GAZÂLÎ gibi bir
“Müceddid”in o çağda yaşamış olmasıydı. Gazâlî gibi bir “ruh fatihi”nin
muhatabının Nizam-ül Mülk gibi feraset sahibi bir devlet adamının
olması, bu sapık güruhun, sapık düzenlerini dünyaya yayılmasını engelledi.
Bugün, dünyaya hâkim olan
ve insanlığa sapık “Yeni Dünya Düzen”lerini zorla kabul ettirmeye çalışan bu
yapılanmaların en büyük düşmanı yine, dünkü Gazâlî-Nizam-ül Mülk çizgisini
devam ettiren Sünnî Mücahidler- feda eylemcileridir. Fakat bugün roller
değişmiş olup, “Şeytanî Yeni Dünya Düzen”cileri, elegeçirdikleri dünya
hâkimiyetini tekrar kaybetmekle karşı karşıya kalırken, Dünya, İslâm-Ehl-î
Sünnet Nizamcıları, kaybettikleri dünya iktidarını tekrar
elegeçirmek üzeredir. İşte bütün mesele de burada yatmaktadır. Hasan Sabbahçı
şeytânî Yeni Dünya Düzencileri, “düzenlerinin” sapıklığını insanlardan ve
özellikle de Müslümanlardan gizlemek için, yapıları gereği oldukça şeytanî bir
yola başvurmakta ve bu şeytan düzenine karşı hayatlarını feda edecek kadar
cesur Mücahidleri, “Haşhaşînci” olmakla suçlarken, kendisini de “insanlığa
ahlâk, adalet ve huzur getirmiş olan Sünnî-İslâm medeniyeti yerine koymaktadır.
Haşhaşînci” sıfatları,
ilginçtir ki, daha çok kendilerine “Müslümanız” diyen modern Hasan
Sabbahçı “Yeni Dünya Düzeni” diyenlerin benzer metodlarını ,
Günümüzün kıripto sahte
mehdilerini ve dinler arası diyalok safsataları ile milliyeçi din adamların
organize etmeye başlamıştır.
Bu şahsiyetsiz şahsiyetler
İslam birliği diyeceklerine , Türk İslam Birliği demekle müslümanları baştan
bölücülük tohumları atmaya başlamıştır.Bunlardan en önemli bölücü ırkçılık
sözlerinden olan da '' Ne Mutlu Türküm
Diyene '' sözüdür.
Gelecekte, düşman gizli
zihniyetlerini normalmiş gibi gösterecek
giderek“bu saldırılar hayat tarzımıza karşı “ yapılacak.Kendi iç
kamuoyunun desteğini alarak , İslam için İslâm’da yerinin olmadığı
propagandasını yaymaya çalışmaktadırlar.
Hiç kimsenin aklına da şu
soru gelmez: Şetan yolunda giden, şeytanî bir dünya düzeni kurmak gayesi uğruna
İslâm toprağına savaşlar açmaktan çekinmediği dünya âlem herkes tarafından
bilinen ülkemizdeki siyasetten , medaya üniversite den adliye iş adamları
siyonist masonların aralarındaki bu ittifakları nasıl birleşiyor?
İngiliz başkanı Blair
Hrıstiyan- Yahudi Siyonizminin tatbikçisi, Evanjelist Bush, defalarca “bu bir
Haçlı savaşıdır”, Siyonizm “düzenini her yere hâkim kılcağız”, “İslâm bir şer
düzenidir” der, buradaki münafık-kâfir takımı “ hiç bir tavır sergilemez.
Her ne kadar bu Fettoşçu
münafık-kâfir takımı, kraldan fazla kralcı gitse de efendileri, “kendilerini
feda eden mücahidleri” anlamaya çalışmakta ve diyalog aramaktadır.
17-KUDUS HAÇLI
SEFERLERİNDE HASAN SABBAH.
İhanet Mektubu”
Tüm Müslümanlar, Anadolu
ve kutsal toprakların Hıristiyanların eline geçmemesi için seferberken, Şiiler
çıkar derdine düşmüştü. Haçlı seferlerinin yıprattığı Selçuklulara karşı
güçlenmeyi ve Selçuklu topraklarını işgal etmeyi planlıyorlardı. Öyle ki, Şii
Fatımiler, Kudüs’te Müslümanları görmektense Haçlıları görmeyi tercih
ediyorlardı.
Haçlıların Anadolu’da
ilerlemeleri hakkında haberler, Mısır’daki Fatımilere Bizanslılar kanalıyla
geliyordu. Şii El-Efdal, Antakya Kuşatması’nda da değerli hediyelerle bir
Fatımi elçisi gönderip Haçlılara zafer dilemişti.
Haçlılara yazdıkları
mektupla işbirliği teklif ederek, Suriye’nin iki taraf arasında bölünmesini,
Beyrut’un kuzeyindeki Köpek Nehri’nin Fatımi Devleti’nin yeni kuzey sınırı
olarak tayin edilmesini önerdiler. Ancak Haçlılar bile bu onursuz ihanet
teklifine olumlu yanıt vermediler.
Selçuklular Arkadan
Hançerlendi
Kudüs ve Suriye’deki
Müslüman birliklerin neredeyse tamamı, Antakya’yı Haçlıların elinden kurtarmak
yola çıkmıştı. Bu sırada, Fatımiler beklenmedik bir anda Selçuklular elinde
bulunan Kudüs’e saldırdılar. Uzun bir muhasaradan sonra 1098’de Kudüs’ü ele
geçirdiler; binlerce insanı öldürdüler.Müslüman katledildi.
Selçukluların yıllarca
savaşmaları, Antakya’da yenilmeleri, Kudüs ve Lübnan’da bulunan birliklerin
Haçlı akınlarını durdurmak için kuzeye kaydırılması ve Haçlılara karşı
savaşmayan Şiilerin yıpranmamış olması, Fatımilerin Kudüs zaferini
kolaylaştırdı.
Fatımiler, Kudüs’ün
ardından Filistin, Lübnan ve Akdeniz kıyı boylarındaki şehir ve kalelerin
idarelerini de ele aldılar ve buralarda küçük birer kuvvet bırakarak Mısır’a
geri döndüler.
Fatımilerin Kudüs’ü
Haçlılara Teslim Etti
Doğu Akdeniz’i ele geçiren
Fatımilerin, gerek Lübnan, gerek Filistin’de birlik bırakmamaları, Haçlılar
için adeta güvenli bir koridor oluşturdu. Şii Fatımilerin yaptığı bu hareket,
Kudüs’ü Haçlılara vermek için planlanmış bir hareketti.
Haçlılar Anadolu’da ağır
zayiat vermelerine ve zorlukla ilerlemelerine rağmen, Kudüs’te ciddi bir
direnişle karşılaşmadılar. Haçlılar için Kudüs’ü ele geçirmek İznik’i ve
Antakya’yı ele geçirmekten çok daha kolay oldu. Tarihçi Ali ibn-i Esir, Birinci
Haçlı Seferi’nin başarısını ve sonunda Doğu Akdeniz’in Müslümanların elinden
çıkmasını Şiilerin ihanetine bağlar.
Şiiler Sayesinde Kudüs Kan
Gölüne Döndü
Kudüs’ü hiçbir direnişle
karşılaşmadan ele geçiren Haçlılar, Kudüs’ü adeta kan gölüne çevirdi. 15 Temmuz
1099 günü, Haçlı ordusu Kudüs’te bulunan bütün Müslümanları öldürmeye başlayıp
dünya tarihinde eşine az rastlanır bir vahşet gerçekleştirdi. Haçlılar Kudüs’te
yetmiş bin Müslümanı kılıçtan geçirdi. Hem Hıristiyan, hem Müslüman tarihçiler
Kudüs’te cereyan eden hadiseleri şöyle anlatıyor:
“Haçlıların en
merhametlileri Müslümanların kafalarını kesiyordu. Bir kısmı Müslümanları
oklarla vuruyor; bazıları ise Müslümanları canlı canlı ateşe atarak ateşine
karşısında âlem yapıyordu. Bir kaç gün içerisinde Kudüs, Müslümanların kesilmiş
kafası, elleri ve ayaklarıyla dolup taşmıştı. Bunlara takılmadan yürünemez bir
hale gelmişti. Akan kanların yüksekliği ayak bileklerimizi aşıyordu.”
Haçlılara Bir Diğer Yardım
Eli, Şii Haşhaşilerden Geldi
Tarihin gördüğü en kanlı
terör örgütü Haşhaşilik ve lideri Hasan Sabbah da, Haçlı Seferleri boyunca
Haçlıların yanında yer almış; Türklerin karşısında olmuştur. Şii İsmailiye
tarikatından olan Hasan Sabbah, dini misyonerlik çalışmalarını Fatımiler’in
hâkim olduğu Kahire’de yürütmüştü.
Haşhaşiler, Haçlılara
karşı önemli başarılar elde etmiş Müslüman liderlere karşı bir suikast timi
oluşturdu; Ak Sankar, İbn-il Haşşab, Mevdud ve Zenki gibi önemli Müslüman
önderlere karşı suikastlar düzenlediler.
Assassin (suikast)
kelimesi Avrupa dillerine, Hasan Sabbah’tan destek gören Haçlılar tarafından
taşındı. Assasin kelimesi Haçlılar tarafından Hasan Sabbah’ın fedailerine
verilen Haşhaşin (Haşhaşçılar) kelimesinden türetilmişti.
Selçuklu yönetimi Hasan Sabbah'ı ve örgütünü
yasadışı ilan etti .
Sabbah'ın şehirlerdeki yandaşlarını
temizledi.
Sabbah'ın en önde gelen düşmanı Vezir
Nizamülmülk komutasında bir Selçuklu ordusu Alamut kalesini kuşattıysa da,
Nizamülmülk'ün bir fedai tarafından öldürülmesi, bu arada da Sultan Melikşah'ın
ölmesi nedeniyle kuşatma kaldırıldı.
Bu karışıklığı iyi değerlendiren Sabbah,
İsmailliği tüm İran'da, Suriye'de ve başta Horasan olmak üzere tüm Türk
ellerinde yaydı. İsmaillilik, 1124'de Hasan Sabbah ölene kadar gücünün doruklarında
varlığını sürdürdü. Sabbah'ın ölümünü fırsat bilen vezir Kaşani, nerede
görülürse görülsün tüm Batıni inançlıların öldürülmelerini emretti. Binlerce
İsmailli kılıçtan geçirildi. Ancak İsmaillilerin intikamı da büyük oldu ve
başta Vezir Kaşani olmak üzere yüzlerce Sünni lider, fedailer tarafından
öldürüldü. Fedailerin, tam yok oldukları zannedildiği sırada
gerçekleştirdikleri bu eylemler yüzünden Selçuklu sultanı Sancar, İsmailliler
ile barış istemek zorunda kaldı. Böylece Batınililik bir mezhep olarak resmen tanındı
ve Moğolların Alamut'u almalarına kadar da etkin bir güç olarak varlığını
sürdürdü.
İslam dünyasında bu iç savaş sürerken, batıda
bambaşka bir girişim ilk meyvalarını veriyordu. Hıristiyan dünyasının ruhani ve
siyasi liderleri Papalar, kutsal toprakların kafirlerin elinden kurtarılması
için bayrak açmışlardı.
İslamiyetin ortaya çıkışından sonra sürekli
yayılması ve doğudan Selçuklular ile Anadolu'ya, batıdan da Murabıtlar ile
İspanyâ ya kadar ulaşması, Hıristiyan dünyasında büyük bir endişenin doğmasına
yol açtı. Tüm ticaret yolları Müslümanların elindeydi. Hıristiyanlar
kendilerini hapsedilmiş, boğulmuş hissediliyorlardı. Nitekim Hıristiyanlar,
yoğun çabalar sayesinde Akdeniz'in Müslümanların tekelinden çıkmasını
sağladılarsa da,doğu ile ticaret yollarının ellerine geçmemesi yüzünden
bambaşka yolları denemek zorunda kaldılar ve gemilerine atlayarak, bilinen
dünyanın sınırlarını genişleten ve yepyeni bir çağın başlamasını sağlayan o
ünlü keşiflerini gerçekleştirdiler.
10. yüzyılda Avrupa'da feodal derebeyleri çok
güçlüydüler ve aralarındaki çatışmalar da dur, durak bilmiyordu. Tüm bu
nedenlerle Papalar, uzurıca süredir doğuya sefer düzenlenmesini zaruri
görüyorlardı. Bu tür seferler ekonomik hayatın canlanmasını sağlayacak, doğunun
zenginlikleri batıya taşınacak ve en önemlisi de Avrupa'daki Hıristiyan çatışmaları
çok daha olumlu bir yöne, kutsal toprakların kurtarılması amacına kanalize
edilecekti.
Bu yöndeki ilk girişim, Papa II Urbanus'tan
geldi. Urbanus aradığı bahaneyi Bizans ile yakaladı. Selçuklu kuvvetleri
karşısında aciz kalan Bizans Hıristiyanlarına yardım göndermek için Urbanus
propaganda faaliyetlerine başladı.
Urbanus II, doğu Hıristiyanlarına yardıma
koşanlara Cenneti vaat ederek, kısa sürede etrafına çok sayıda yandaş toplamayı
başardı. Ancak bunların hemen hiçbirisi profesyonel asker değil, işsiz güçsüz
takımıydı ve en büyük hayalleri, doğudan yağmalayacakları ile ülkelerine zengin
olarak dönmekti.
Papa, hedefin Kudüs'ü Müslümanların elinden
kurtarmak olduğunu ilan etmişti. Papa tarafından birleştirilerek yemin eden ve
geri dönene kadar mallarını ve akrabalarını Papalığın himayesi altına sokan
Hıristiyanlar, yeminlerinin nişanesi olarak giysilerine haç diktirdiler.
Böylece bu kuvvetlere "Haçlılar" denildi.
Müslüman dünyasında Sünni-İsmailli
çekişmesinin devam etmesi, Fatımilerin tehlikeli bir düşman olarak
tanımlanmamaları ve Büyük Selçuklu İmparatorluğunun dağılmış olmasından · cesaret
bulan haçlılar, ilk seferlerine 1095 yılında başladılar. Ancak, ilk gidenler
bir ordu bile değildi. Son derece disiplinsiz olan bu öncüler, gerçek
niyetlerini göstermek için Müslüman topraklarına girmeyi dahi bekleyemediler.
Bizans sınırları içinde yağmaya başladılar. Bu ilk Haçlıların sonları çabuk
geldi. Anadolu'ya geçtikleri anda, neredeyse tamamı Türk kuvvetleri tarafından
yokedildi. Daha düzenli birlikler, Nornıan kontu Baumond liderliğinde
Anadolu'ya yeniden çıktılar. İznik'i aldılar ve Türklerle yaptıkları savaşı
kazandılar. Türk kuvvetleri de, çete savaşı sürdürerek Haçlıları sürekli
yıprattılar. Haçlılar uzun süren bir kuşatmadan sonra Antakya'yı Selçuklulardan
aldılar. Bauemond kenti Bizans'a vermedi ve kendi egemenliğinde saklı tuttu.1099'da
Haçlı kuvvetleri Kudüs önüne geldiler. O sıralar Kudüs, Fatımiler'in yönetimi
altında bulunuyordu. Kısa süren bir kuşatmadan sonra kenti ele geçiren
Hıristiyanlar, kentteki tüm Müslüman ve Yahudileri öldürdüler. Kudüs'de Latin
Krallığı kurulduğu ilan edildi. Krallığın başına Baudoin geçti. Baumond ise,
Antakya Prensi unvanıyla, kendi prensliğinin başına geçti. Ancak Baumond kısa
bir süre sonra Türk kuvvetlerinin eline geçti ve Antakya da yeniden Türklerin
oldu. Antakya prensinin kurtarmak için gönderilen kuvvetlerin hepsi Türkler
tarafından püskürtüldü.
Türklerle Haçlılar arasındaki mücadele bundan
sonra, ancak Haçlıların Anadolu topraklarından geçmeleri sırasında yapılan
muharebelerle sınırlı kaldı.
Haçlı seferleri aralıklarla 1270'li yıllara
kadar sürdü. Ancak, 1187'de Selahattin Eyyubi'nin Kudüs'ü geri almasından ve
Latin Krallığına son vermesinden sonra Haçlıların orta doğuda ancak kısmi
başarılar sağlayabildikleri görüldü. Haçlı seferlerinin en başarılı sonucu,
Akdeniz ticaretini Müslümanların hegemonyasından kurtarmak oldu. Avrupa'daki
ticaret canlanırken, İslam dünyası giderek geriledi.
Haçlılar ile Türklerin daha
sonraki karşılaşmaları Osmanlı İmparatorluğu döneminde oldu. Osmanlıların doğu
Avrupa'da sürekli topraklar almaları ve Viyana'ya kadar ilerlemeleri Avrupa’yı,
kutsal topraklara yönelik heveslerinden tamamen vaz geçirdi ve Hıristiyanlar
kendi topraklarını koruyabilmek için Osmanlı ordularına karşı tamamıyla Haçlı
zihniyeti ve dayanışması içinde hareket ettiler. Osmanlılara karşı savaşlar,
ilk tohumları Kudüs Latin Krallığında atılan dini-askeri Şövalye Tarikatlarının
önderliğinde yürütüldü. Bu tarikatlardan Templiyerler 1312 yılında
dağıtıldılarsa da, varlığını günümüze kadar sürdüren Rodos Malta
"Hospitalier" Şövalyeleri, Osmanlı güçleri ile 18. yüzyıl sonuna kadar
mücadele ettiler.
18-İSMAİLİLER DÖNEMİNDEN
SONRA ( BATINİLAR ) DÖNEMİNDE BEKTAŞİLİK
VE ALEVİLİĞİN GÜNÜMÜZE İZ DÜŞÜMLERİ
Hacı Bektâş-ı Velî’nin
derslerini ve sohbetlerini ta’kib ederek onun tarikatına bağlananlara,
tasavvuftaki usûle uyularak “Bektaşî” denildi. Bu temiz, i’tikâdları düzgün
olan ve ibâdetlerini yapan Bektâşîler zamanla azaldı. Daha sonra yapılan bir
takım değişiklikler sebebiyle, hakîkî Bektaşîlik unutuldu ve zamanımızdan yüz
sene önce ise hiç kalmadı. Herkes tarafından sevilen, hürmet ve i’tibâr edilen
bu isim, Hurûfî denilen sapık kimseler tarafından da siper olarak kullanıldı.
İslâmiyeti yıkmak için
kurulan bozuk yollardan biri olan Hurufîliğin kurucusu olan Fadlullah Hurûfî,
Timur Hân tarafından öldürülünce, dokuz yardımcısı kaçarak Anadolu’ya geldiler.
Bunlardan Aliyyül-A’lâ ismindeki kimse, bir Bektaşî tekkesine geldi “Câvidân”
adlı kitaplarını gizlice yaymaya, câhilleri aldatmaya başladı. Hacı Bektâş-ı
Velî’nin yolu budur dedi. Hâlbuki Hacı Bektâş-ı Velî’nin yolundan ayrılmayan
hakîkî Bektâşîler, bunlardan tamamen ayrıldılar. Hurûfîlik, haramlara helâl,
nefsin arzu ettiği kötü arzulara, serbesttir dediği için, bozuk rûhlu insanlar
arasında çabucak yayıldı. Sözlerine “Sır” deyip, çok gizli tutulmasını
emrederlerdi. Sırları yabancılara açanları öldürdükleri bile vâki olurdu.
Sırları “Câvidân” kitabında a, c, v, z,... gibi harflerle işâret edilmektedir.
Hurûfiler, Bektaşîlik ismini kendilerine perde yaparak, bu perde arkasında
çalışmışlardır.
Bektaşî tarikatı adı
altında saklanan Hurûfîler, müslümanları aldatmak için, birkaç yoldan
saldırıyorlardı:
1- Fadl-ı Hurûfî’ye, ilâh,
tanrı diyorlardı. “Tanrılık, ezelde görünmez bir kuvvet idi. Önce harfler
şeklinde, sonra Peygamberler şeklinde, nihâyet Fadl’da açığa çıktı” derler.
2- Hazret-i Ali’nin
sözleri diyerek uydurduktan sözler ve düzdükleri uydurma hadîsler ile; “Ali’yi
sevenlere günah zarar vermez, ibâdete lüzum yoktur, haramlar helâldir” derler.
3- Bütün dinlerin bir
olduğunu, Fadl-ı Hurûfî’nin, Muhammed aleyhisselâmdan ve Hazreti Ali’den (hâşâ)
üstün olduğunu söylerler.
4- Bunlara göre namazı bir
kerre kılmak, orucu bir kerre tutmak ve guslü de ömründe bir kerre yapmak
farzdır.
“Gusl edip vücûdunuzu
hırpalamayın” derler.
Hurûfîlerin zikirleri,
ibâdetleri okumaları yoktur. Her sabah pirin evinin meydan odasında
toplanırlar, birisi, bir elinde tepsi içinde adam sayısınca şarap kadehi ve
birer dilim ekmek, peynir alarak odaya girer. Bu gelen, gülbank okuyarak
karşılanır. Herkes saygı ile bunları alıp yer ve içer, bütün ibâdetleri bundan
ibârettir.
Bektaşî deyince, iki türlü
insan anlaşılır. Birincisi; hakîkî, doğru Bektaşî olup, Hacı Bektâş-ı Velî’nin
gösterdiği yolda, hak yolda giden temiz müslümanlardır. Bektâşîlerin ikincisi;
sahte, yalancı Bektâşîlerdir. Bunlar, bozuk yolda olan hurûfilerdir. Halk
arasında anlatılan Bektaşî fikraları, bu sahte ve yalancı Bektâşîlere âittir.
Hurûfîler’in Hacı Bektâş
dervişleri arasına sızması
Hurûfîler
Bektâşîlik ve
Kızılbaşlık’ta kendisine İsmet(Günahsız) sıfatı atfedilen Ali tasviri;
1394 yılında Hurûfîlik
akımının kurucusu “Fadl’Allah Yezdânî” i’dam edilince, başta damadı
“Ali’ûl-A’lâ” olmak üzere Hurûfîler’in çoğu Kırşehir’deki Hacı Bektâş
Dergâhı’na sığındılar. Böylece Hurûfîliği Kırşehir’de Hacı Bektâş Tekkesi’nin
yoldaşları arasında Hünkâr’ın tâlimatı diyerek yaymaya başladılar. 1419 yılında
vefat eden ve kendisini Hacı Bektâş’ın hâlifesi olarak tanıtan “Ali’ûl-A’lâ”
adındaki bu Hurûfî-Babasının bütün tâlimatı günümüzdeki Bektâşî inanışlarıyle
tam bir ittihad göstermektedir. Aynı zamanda bu tarikâta, “Âşık” adı verilen
ellerinde saz ve koltuklarında şarap tulumbaları taşıyan şahsiyetleri
getirenler de Hurûfîler’dir.
Şihabuddin Fazlullah
Esterabadi’d
Geliştirilmiş harfçi
teknikleri kullanan Hurufiliği bir inanç sistemi olarak kuran kişi Şihabuddin
Fazlullah Esterabadi’dir. 1340 Yılında doğan Fazlullah, genç yaşta teoloji ile
ilgilenmeye başlamış, on sekiz yaşındayken tasavvufa yönelerek hacca gitmiştir.
Dönüşünde Harezm’e gelmiş ve bir süre burada kaldıktan sonra Tebriz’e
geçmiştir. Burada etrafına topladığı kişilerle yaptığı dini sohbetler sayesinde
büyük saygınlık kazanmıştır. 1386 Yılından başlayarak Isfahan’da kendi
sistemini yaymaya başlamış, daha sonra uzun bir süre için bir mağarada inzivaya
çekilmiştir. Bu dönemde kendisinin “Mehdi” olduğunu ileri sürmüştür. Çevresinde
yedi kişilik bir çekirdek kadro oluşturmuş, bu yedi kişinin çabaları sonucunda
yeni inanç hızla yayılmaya başlamıştır. Kısa sürede çeşitli toplumsal
kesimlerden kişiler yeni akımın çevresinde toplanmaya başlamıştır.
Hurufilik, kimi
araştırmacılara göre ayrı bir din, kimilerine göre bir mezheptir ya da yalnızca
bir tarikattır. Ne var ki tüm araştırmacılar Hurufiliğin harflere olan özel
ilgisi üzerinde birleşirler. Zaten bu akımın çeşitli yapıtlardaki tanımları
doğrudan Hurufiliğin bu niteliğini vurgulamaktadır.
Hurufiliğin Öncülleri
Harfçiliğe tarihsel olarak
ikinci örneği oluşturan “Kabbala”, Hurufiliğin amacına pek benzer bir amaç
taşımakta, harf ve sayıların gizemini çözerek Tevrat’ı yorumlamayı
hedeflemektedir. Kabbala’nın yorumuna göre Tanrı kendisini belirli sayıda
nitelik (Sefirot) biçiminde dışsallaştırarak evreni yaratmıştır. Kabbala’nın
yaratılış ile ilgili bu savında yer alan hemen her unsuru, İslam ezoterizminde
ve dolayısıyla Hurufilik ve onun etkisi altındaki “Bektaşilik”te benzer biçimde
bulmak olanaklıdır.
Hz. Ali’nin: “Kur’an Fatiha’dan, Fatiha
Besmele’den, Besmele Ba harfinden ibarettir. Bense o Ba harfinin altındaki
noktayım” sözü çok ünlüdür.”
İslam’da “Kutsal
Metinlere” harf düzeyinde yorum getirme çabasının ilk örneği X. yüz yılda
Hallac-ı Mansur’da görülür. Mansur, Kur’ana sözcük anlamlarına bakarak
"Yorum" getiren (Te’vil) Karmatiler’in bir propogandacısıydı.
(Karmatilik, IX. Yüz yılda dinsellikle bağdaştırılmış, sosyo-ekonomik temelli
ezoterik bir akımdır.) Mansur, divanında ve “Kitab al-Tavasin” adlı eserinde
harfler ve sayıların “gizli anlamlarına” değinen ilk İslam harfçisidir. Evreni
ve Tanrı’yı insanda görmenin bir sonucu olarak ilk kez “Enel-Hakk” diyen Mansur
olmuş ve bu sözü nedeniyle 922 yılında idam edilmiştir.
Yahudilik ve Hurûfîlik
Hurûfîlik Yahudilerin Kabal ve “Neveflâtunî”
âkideleriyle şerh ve imâları temeli üzerine inşa edilmiş bir halita demekti.
Yahudilerin “Kabalâ Mezhebi” ile ortaklık arzeden Hurûfî talimâtının en önemli
ana kaynağı İbrahim peygambere ait bir muhaverede aşağıda ana hatları verildiği
şekliyle şöyle açıklanmaktadır:
Sifr’in nakline göre bütün
kâinat Kelâm’ûl-Lâh’ın suret ve timsalidir. Kelâm ise İbranî alfebesinde mevcut
olan “yirmi iki” harften müteşekkildir.
Munzâm olan “On” kadar
“Aded-î Asliye” ile birikte toplamı “otuz iki” eder. Allah bütün âlemleri bu
otuz iki harf ve adetten yaratmıştır.
Dolayısıyla Hilkât’in
sırını idrak edebilmek için bu yirmi iki harf ile on kadar adedin Esrar ve
Havass’ına dikkat etmek gereklidir. Bu harflerin içerdiği önem ise aşağıdaki şu
sözlere dikkat etmek suretiyle anlaşılabilir:
Yahudi Cabbalisme’i
Mukaddes Kitâb’ın biri zahirî ve öteki bâtınî iki ayrı mânasının bulunduğu
esâsından yola çıkar. Bâtınî mânası kelimeler ve harflerin derûnî mânasıdır ki,
bunun herkes tarafından anlaşılması mümkün değildir.
Hacı Bektaş-ı Veli :
Bugün, İngiltere’den
Japonya’ya, Avustralya’dan Amerika’ya bütün dünya halkları Türkiye deyince
İslam’ı, İslam deyince Mevlana, Yunus ,
Hacı Bektaş-ı Veli’yi , Abdul Kadir Geylani ,İmam Rabbani , İmam-ı
Gazâlî , ve bunlar gibilerini bilirler,
söyler, okur, dinler.
“Bir kuyunun içine bir damla içki damlasa,
kuyunun bütün suyunu murdar eder; çünkü haramdır” diyen bir Allah dostudur Hacı
Bektaş-ı Veli. Aslen Horasan’lıdır ve de seyyiddir. miladî 1209-1270 arası
yaşamıştır.
Bu sıralarda kuruluş
devrinde olan Osmanlı Devleti'nin sağlam temeller üzerine oturmasında büyük
hizmetleri oldu. Sultan Orhan zamanında teşkil edilen “Yeniçeri Ordusu”na dua
ederek, askerlerin sırtlarını sıvazladı. Böylece Hacı Bektaş-ı Veli'yi
kendilerine manevi pir olarak kabul eden Yeniçeri Ordusu, manevi hayatını ve
disiplinini ona bağladı. Hacı Bektaş-ı Veli, asırlarca Yeniçeriliğin piri,
üstadı ve manevi hamisi olarak bilindi. Bu bağlılık ve muhabbet, Yeniçerilerin
sulh zamanındaki talimleri ve harplerdeki gayret ve kahramanlıklarında çok
müsbet neticeler verdi. Bütün bunlar, halk ile Yeniçeriler arasındaki yakınlığı
kuvvetlendirdi.
Yeniçeriler, dervişler
gibi cihad azmiyle dolu ve görülmemiş derecede kahraman ve fedakar oluşlarında,
bu hadiseler müsbet tesirler gösterdi. Yeniçerilerin; "Allah, Allah!
İllallah! Baş uryan, sine püryan, kılıç al kan. Bu meydanda nice başlar
kesilir. Kahrımız, kılıcımız düşmana ziyan! Kulluğumuz padişaha ayan! Üçler,
yediler, kırklar! Gülbang-i Muhammedi, Nûr-i Nebi, Kerem-i Ali... Pirimiz,
sultanımız Hacı Bektaş-ı Veli..." diyerek savaşa başlamaları, bunun
manidar bir ifadesidir.
Hacı Bektaş-ı
Veli'nin Makalat adlı Arapça bir eseri vardır. 1338 senesinde vefat
eden Hacı Bektaş-ı Veli'nin derslerini ve sohbetlerini takip ederek onun
tarikatına bağlananlara, tasavvuftaki usûle uyularak "Bektaşi"
denildi.
Eserlerin den Makalat'ı ve
Sahabe-i Kiram’ın asıl nüshaları tetkik
edildiğinde, onun; İslam dinine sıkı sıkıya ve sağlam bir şekilde bağlı,
İslamiyete uymayan davranışlara şiddetle karşı çıkan biri olduğunu
görebilirsiniz. Hacı Bektâş-ı Velî’nin “Makâlât” adlı Arapça bir eserinden
sonradan '' Nefes '' adıyla yazılan ve
ona nisbet edilen şiirler onun değildir.
Hacı Bektâş-ı Velî’nin
“Makâlât” adlı eserinden
Makâlât; Şerîat, Tarîkat,
Marifet ve Hakikat gibi dört kapıdan ve her kapının da on makamından bahseder.
Makâlât’ta; tasavvuftan, kalp ahvalinden, zâhid, ârif ve muhiblerden
bahsedilerek insan övülmekte, kendisine verilen nimetler dile
getirilmektedir.
Makâlât’ın ilgi çeken en önemli hususu, düşüncelerin Kur’ân-ı Kerîm’in âyetlerine ve Hz.Peygamber’in Hadîs-i şeriflerine dayandırılmış olmasıdır. Bazı bölümlerinde, konular sadece âyetler zikredilerek anlatılmaya çalışılmıştır.
Sekiz ayrı bölümden oluşan Makâlât’ın, birinci bölümünde; “Anâsır-ı Erbaa”, yani; hava, su, toprak ve ateş’ten ibaret dört unsura bağlı olarak, dört çeşit Müslüman imajı tipi bulunduğundan bahisle, bunların sırasıyla; Âbidler, Zâhidler, Marifet Ehli ve Muhibler olduğu belirtilir.
Hünkâr Hacı Bektaş Velî Makâlât’ta; İslâm dîninin îman, ibâdet ve ahlâk konularına yer vermiş, ele aldığı konuları âyet ve hadîslerin ışığında ve onlarla destekleyerek incelemiştir. İyi bir Müslüman olabilmek ve Allah’ın rızâsına erebilmek için dikkat edilmesi gereken hususları, dört ana başlık ve her birini de on alt başlık halinde sıralamış, kendi üslubu ile de dört kapı, kırk makam olarak ifade etmiştir.
Şimdi dört kapı, kırk makam olarak ele alınan konuları sıralamaya çalışalım. Şerîat, Tarîkat, Marifet ve Hakikat olarak isimlendirilen dört kapının makamları da aşağıdaki şekilde sıralanmıştır:
1 . Birinci Kapı – Şerîat ve On Makamı:
1. Îman getirmektir.
2. İlim öğrenmektir.
3. Namaz kılmak, oruç tutmak, zekât vermek, gücü yeterse hacca gitmek, gazâ etmek ve gusletmektir.
4. Helâl kazanç kazanmak ve ribâ’yı (faizi) haram bilmektir.
5. Nikah kıymak-evlenmektir.
6. Hayız ve lohusalıkta (Kadınlardan uzak durmak), cima’ı haram bilmektir.
7. Ehl-i sünnet ve’l-cemââtten olmaktır.
8. Şefkat ve merhamet sahibi olmaktır.
9. Helâl yemek ve temiz giyinmektir.
10. Emr-i bi’l ma’ruf ve nehyi’ani’l münkerç (İyiliği emredip, yaramaz işlerden sakınmaktır).
2. İkinci Kapı – Tarîkat ve On Makamı:
1. Mürşitten el alıp tövbe etmektir.
2. Talîb ve mürîd olmaktır.
3. Saçını, sakalını ve elbiselerini temiz tutmaktır.
4. Mücâhede etmektir (Nefsine söz geçirmektir).
5. Hizmet etmektir.
6. Korkmak, sakınmak, emin olmamaktır.
7. Hak’tan ümidini kesmemektir.
8. Hırkadır, zenbildir, makasdır, seccâdedir, ibrettir, hidâyettir.
9. Sâhib-i makam, sâhib-i cemiyyet, sâhib-i nasîhat, sâhib-i muhabbet olmaktır.
10. Aşk, şevk ve fakirlik (yokluk) üzere olmaktır.
3. Üçüncü Kapı – Marifet ve On Makamı:
1. Edebtir.
2. Korkmaktır.
3. Perhizkârlıktır.
4. Sabır ve kanâattır.
5. Utanmaktır.
6. Cömertliktir.
7. İlimdir.
8. Miskinliktir (Gösterişsiz yaşamaktır).
9. Marifettir.
10. Kendi özünü bilmektir.
4. Dördüncü Kapı – Hakikat ve On Makamı:
1. Toprak gibi olmaktır (Alçak gönüllü, tevâzu ehli olmaktır).
2. Yetmiş iki milleti bir görmek ve kimseyi ayıplamamaktır.
3. Elinden gelen yardımı kimseden esirgememektir.
4. Dünyada yaratılmış bütün nesnelerin, kendisinden emin olmasıdır.
5. Her bir iş için mülkün sahibi Allah’a güvenip yalnız ondan yardım ve başarı dilemektir.
6. Sohbettir. Sohbette hakikatın sırlarını söylemektir.
7. Seyr-i sülûk sâhibi olmaktır.
8. Sır’dır. Kendinden sadır olan kerâmetleri saklamaktır.
9. Münâcât etmektir (Allah’a yalvarmaktır).
10. Müşâhede’dir (Tanrı’ya ulaşmak- Fenâfillah makamıdır).
Makâlât’ın ilgi çeken en önemli hususu, düşüncelerin Kur’ân-ı Kerîm’in âyetlerine ve Hz.Peygamber’in Hadîs-i şeriflerine dayandırılmış olmasıdır. Bazı bölümlerinde, konular sadece âyetler zikredilerek anlatılmaya çalışılmıştır.
Sekiz ayrı bölümden oluşan Makâlât’ın, birinci bölümünde; “Anâsır-ı Erbaa”, yani; hava, su, toprak ve ateş’ten ibaret dört unsura bağlı olarak, dört çeşit Müslüman imajı tipi bulunduğundan bahisle, bunların sırasıyla; Âbidler, Zâhidler, Marifet Ehli ve Muhibler olduğu belirtilir.
Hünkâr Hacı Bektaş Velî Makâlât’ta; İslâm dîninin îman, ibâdet ve ahlâk konularına yer vermiş, ele aldığı konuları âyet ve hadîslerin ışığında ve onlarla destekleyerek incelemiştir. İyi bir Müslüman olabilmek ve Allah’ın rızâsına erebilmek için dikkat edilmesi gereken hususları, dört ana başlık ve her birini de on alt başlık halinde sıralamış, kendi üslubu ile de dört kapı, kırk makam olarak ifade etmiştir.
Şimdi dört kapı, kırk makam olarak ele alınan konuları sıralamaya çalışalım. Şerîat, Tarîkat, Marifet ve Hakikat olarak isimlendirilen dört kapının makamları da aşağıdaki şekilde sıralanmıştır:
1 . Birinci Kapı – Şerîat ve On Makamı:
1. Îman getirmektir.
2. İlim öğrenmektir.
3. Namaz kılmak, oruç tutmak, zekât vermek, gücü yeterse hacca gitmek, gazâ etmek ve gusletmektir.
4. Helâl kazanç kazanmak ve ribâ’yı (faizi) haram bilmektir.
5. Nikah kıymak-evlenmektir.
6. Hayız ve lohusalıkta (Kadınlardan uzak durmak), cima’ı haram bilmektir.
7. Ehl-i sünnet ve’l-cemââtten olmaktır.
8. Şefkat ve merhamet sahibi olmaktır.
9. Helâl yemek ve temiz giyinmektir.
10. Emr-i bi’l ma’ruf ve nehyi’ani’l münkerç (İyiliği emredip, yaramaz işlerden sakınmaktır).
2. İkinci Kapı – Tarîkat ve On Makamı:
1. Mürşitten el alıp tövbe etmektir.
2. Talîb ve mürîd olmaktır.
3. Saçını, sakalını ve elbiselerini temiz tutmaktır.
4. Mücâhede etmektir (Nefsine söz geçirmektir).
5. Hizmet etmektir.
6. Korkmak, sakınmak, emin olmamaktır.
7. Hak’tan ümidini kesmemektir.
8. Hırkadır, zenbildir, makasdır, seccâdedir, ibrettir, hidâyettir.
9. Sâhib-i makam, sâhib-i cemiyyet, sâhib-i nasîhat, sâhib-i muhabbet olmaktır.
10. Aşk, şevk ve fakirlik (yokluk) üzere olmaktır.
3. Üçüncü Kapı – Marifet ve On Makamı:
1. Edebtir.
2. Korkmaktır.
3. Perhizkârlıktır.
4. Sabır ve kanâattır.
5. Utanmaktır.
6. Cömertliktir.
7. İlimdir.
8. Miskinliktir (Gösterişsiz yaşamaktır).
9. Marifettir.
10. Kendi özünü bilmektir.
4. Dördüncü Kapı – Hakikat ve On Makamı:
1. Toprak gibi olmaktır (Alçak gönüllü, tevâzu ehli olmaktır).
2. Yetmiş iki milleti bir görmek ve kimseyi ayıplamamaktır.
3. Elinden gelen yardımı kimseden esirgememektir.
4. Dünyada yaratılmış bütün nesnelerin, kendisinden emin olmasıdır.
5. Her bir iş için mülkün sahibi Allah’a güvenip yalnız ondan yardım ve başarı dilemektir.
6. Sohbettir. Sohbette hakikatın sırlarını söylemektir.
7. Seyr-i sülûk sâhibi olmaktır.
8. Sır’dır. Kendinden sadır olan kerâmetleri saklamaktır.
9. Münâcât etmektir (Allah’a yalvarmaktır).
10. Müşâhede’dir (Tanrı’ya ulaşmak- Fenâfillah makamıdır).
Batınîlik ve
Alevîlik isnadlarını da reddediyor ve ekliyor:
“Eserine bakıyoruz.
Sahabe-i Kiram’ın hepsine hürmet var, ayırım yok... Namaz var, oruç var, zekat
var, hac var... Şeriatın emirlerine bağlı olduğunu açıkça ifade ediyor.
“Bunlardan birisi eksik olursa insan Allah’a ulaşamaz” diye açıkça
söylüyor.”Bunu kitabında heryerde dile getirirken.
Bektaşi Hazret hakkında şöyle yalanlar vardır.: “Hacı
Bektaş-ı Velî, sarkık bıyıklı bir şamandı. İçki içerdi. Tam orta Asya’nın
şamanizmini getirmiş, Kırşehir’de uygulamış, Arap milliyetçiliğine inat, Türkçe
ezan okutmuştur.” Malumdur, Hacı Bektaş-ı Veli’yi anma günlerinde, Bektaşîler
içki içiyorlar, her nevi şarap içip eğleniyorlar. Buraya kadar aktardığımız
bilgiler ışığında söylüyoruz ki, bunların Hacı Bektaş-ı Veli ile alakası
yoktur. Bugünkü anlamda Alevîlik, Bektaşilik gibi anlayışların tamamı bu Allah
dostunun hayat ve anlayışından uzaktır, Alakası da yoktur.
Bugün her lokantasında her
çeşit içki ve şarabın bulunduğu Hacı Bektaş kasabasındaki dinî inançların da
Hacı Bektaş-ı Velî ile alakası yoktur ve hatta diyebiliriz ki, bir şeriat alimi
olan Hacı Bektaş-ı Velî, öte dünyada bu insanlardan davacı olacaktır.
Benzer bir durum
Osmanlı’nın son döneminlerin de
kaderinde de vardır.
Bu sefer ortadan kaldırılmak istenen devleti
yenilgiden yenilgiye sürükleyen ve bir zorbalar topluluğuna dönüşmüş olan
Yeniçeri Ocağı’dır. 1826 yılında Vak’a-i Hayriye (Hayırlı Olay) diye anılan bir
operasyonla 20.000 yeniçeri ortadan kaldırılır. Yeniçeriler’in mânevî
destekçisi durumunda bulunan Bektâşîler de cezâlandırılır; suçlu görülenleri
îdam edilir. Diğerleri sürülür. Tekkeleri ve diğer mülkleri başka tarîkatlara
devredilir.
Bu andan başlayarak ve
onlarla aynı paraleldeki mason gurupların
Sahte Bektâşîlerin Alevî gruplarının
ortak amacı:
Osmanlı Hânedânı’nın ve
Hilâfet müessesesinin ortadan kalkması olur.
Bektâşîler 1867 yılından
itibâren mason localarına üye olmağa başlarlar. Bu arada Fransa, ülkesindeki
Jön Türkler denen mûterîz ve ihtilâlci grubu destekler. Bunların çoğunluğu
Fransız mason localarında tekrîs edilir. Jön Türkler’in Fransa’dan döndükten
sonra intisâb ettikleri İttihad Ve Terakkî Cemiyeti’nin üyelerinin hemen hepsi
de masondur. Gerek Jön Türkler gerekse İttihad Ve Terakkî Cemiyeti’nin üyeleri
Bektâşîler ile Osmanlı Hânedânı düşmanlığı konusunda çok iyi kaynaşırlar.
Türkiye Cumhûriyeti’nin kuruluşu sırasında görev almış olan eski İttihad Ve
Terakkî mensupları ile Bektâşî/Alevî topluluğu bütün inkılâbları kayıtsız şartsız
destekler.
Avrupa ise: kendisi için
ehven-i şer olanı daha sonraları daha büyük tâvizler koparmak üzere
hazmetmesini bilen, ama gönlü Türkiye’nin Hıristiyanlaşmasından yana olan, bu
gerçekleşinceye kadar Türkiye’yi, kendi anlayışına göre vaz ve empoze edeceği,
bir Ilımlı İslâm (Light Islam) reçetesine çekmeğe çalışan, bu reçeteye karşı en
mâsum direnci bile “Radikal İslâmcılık!” ya da “Fundamentalizm!” nâra ve
şamatalarıyla bastırmayı, sindirmeyi ve aforoz etmeyi tabiî hakkı olarak gören,
Türkiye’yi yalnızca kendi normlarına göre yeniden biçimlendirmek isteyen, ve bu
konuda her türlü baskıyı ve bu arada da Mason Locaları’nı strateji belirleyen
bir araç olarak kullanan bir Avrupa’dır
19- HASAN SABBAHIN GENÇLİK
ARKADAŞI ,DOSTU ÖMER HAYYAM MÜSLÜMAN DEĞİLDİ.
Bunları anlayabilmek için
Bir kaç dize ve söz:
Ömer Hayyam rubailerinden
İslam'ın şartlarına pek uymadığını ama bir yaratıcının varlığına inandığını
çıkardım. Düşünce yapısına göre, "Dünya zevk sefa yeridir ve iyi bir insan
olmak yeterlidir."
Putların, Kabenin
istediği: Kölelik; Çanların, ezanın dilediği: Kölelik; Mihraptı, kiliseydi,
tespihti, salipti, nedir hepsinin özlediği? Kölelik.
Aşk ki Tanrı belâsı,
başıma konar.
Halk Tanrı‘dan geleni
neden ki kınar?
İyilik ve kötülük Tanrı
hükmüyse;
Neden kulu mahşerde,
sorguda sınar?
Tanrım; sen yarattığın her
çamura bakarsın.
Her yapacağımı bilir, çok
önceden yazarsın.
Tüm günahlarımızın kararı
senden madem,
Öyleyse niçin bizi
kıyamette yakarsın?
Ne camiye yararım, artık
ne kiliseye
Tanrı bilir, hamurum, hiç
benzemez kimseye
Dinsiz bir derviş deyin,
ya da çirkin orospu,
Ne dünya umudum var; ne
din, ne cennet diye!
Buraya dilber, şarap
dizersen eğer,
Burayı su, çimenle
bezersen eğer,
Fazlasını istersen,
cehennemde yan;
Gerçek cennet bunlardır,
sezersen eğer!
Camiye gittim kimbilir
niye
Ne namaz kilmaya , ne dua
etmeye
Eskiden bir kilim
yürütmüstüm
O eskidi, gittim yenisini
yürütmeye.
Sen içmiyorsan, içenleri
kınama bari;
Bırak aldatmacayı, iki
yüzlülükleri;
Şarap içmem diye
övünüyorsun, ama,
Yediğin haltlar yanında
şarap nedir ki?
Tanrı bizi çamurdan
yarattığında,
Biliyordu bu dünyada
işimiz ne olacak.
İşlediğim günahlar hep
onun emriyledir,
O halde cehennemde beni
niçin yakacak?
Bir elde kadeh bir elde
kuran,
Bir helaldir işimiz bir
haram.
Su yarım yamalak dünya da,
Ne tam kafiriz ne tam
müslüman.
Cennette huriler varmıs
kara gözlü,
İçkinin de oradaymış en
güzeli.
Desene biz tam cennetlik
olmusuz,
Bak bir yanda şarap diğer
yanda sevgili.
Dünya üç beş bilgisizin
elinde
Onlarca her bilgi kendilerinde
Eşek eşeği beğenirmiş
Bir hayır var sana kötü
demelerinde
Putların, kabe'nin
istediği: kölelik
Çanların, ezanın dilediği:
kölelik
Mihraptı, kiliseydi,
tesbihti, salipti
Nedir hepsinin özelliği?
kölelik
20-HASAN SABBAHIN ÖLÜMÜ
4 Eylül 1090 tarihinde
çatışmaya bile gerek kalmadan hileli bir
şekilde Alamut’u teslim alan Sabbah, 35 yıl boyunca, yani ölünceye kadar
kalesinden hiç çıkmamıştı.
Hasan Sabbah, (1035 -
1124), Büyük Selçuklu Devleti zamanında yaşamış olan, tarihin eski ezoterik ve
Batıni örgütü fedaayi haşhaşi leri kuran
ve ölene kadar liderliğini yapan Hasan Sabbah ; Odanın kapısı kapalı olduğu
için içerde neler olduğunu kimse bilmiyordu. Hasan Sabbah odada yalnızdı. Ölüm
hakkında ne düşünüyordu? İçeride neler oluyordu? Allah’a yalvarıyor muydu?
Bunları kimse bilmiyor ve bilmeyecek de. Çünkü sağlığında Allah’ın adını
andığını kimse duymamıştı. Ölürken Allah’a yalvarıp yalvarmadığını bilen de
yok.
Alamut’un en parlak dönemi
Hasan Sabbah’ın “Kıyametin Kıyameti”ni ilan ettiği tarihte başlayıp, Hülagu
Han’ın Alamut’a saldırdığı tarihe kadar 95 yıl sürmüştür.
Hülagu Han’ın Alamut’u yerle bir edişinden
sonra Bâtıniler eskiden olduğu gibi inançlarını gizlemeye ve takiye yapmaya
başladılar. Canlarını ve inançlarını ancak bu şekilde koruyabiliyorlardı.
Bâtıniler kendi
tarihlerini ve Alamut Kalesi’nin yıkılması ile ilgili olayların tarihlerini
yazmışlardı.
Mezarının yerini ise hiç
kimse bilmemektedir.Alamut’un en parlak döneminin 95 yıl sürdüğü söylenebilir.
Sonuç olarak Hasan Sabbah
hikayesi aslında söz konusu olan, dinsel ve toplumsal yönelimi İslam’ın hâkim
çizgisi tarafından red ve mahkum edilmiş, felsefi temelleri İslam düşüncesinin
dışına taşımış saptırmış köklü bir mezhep lideri ve gizli bir yahudidir.
HASAN SABBAH’IN SUİKASTTEN
ÖNCEKİ AÇIKLAMASI
Moğol hükümdarı Hülagu
Han, sadece Bâtıni merkezi olan Alamut’u değil tüm Bâtıni kalelerini yerle bir
etmiştir. Kalelerde ne kadar Bâtıni kitapları varsa hepsini ortadan
kaldırmıştır.
Alamut kalesinde 2 bin
murit yaşıyordu.Onlara hitaben“Kabrimi saklayabilirsiniz. Bunu şu anda bana
bile söylemeyin. Ben bile mezarımın nerede olacağını bilmeyeyim. Eğer
öğrenilerse dediğim gibi kemiklerimi bile çıkarırlar. Ben öldükten birkaç saat
sonra mezarımı kazarsınız. Mezarımı kazarken etrafa gözlemciler koyun. Siz,
gerek mezarım kazılırken gerekse ben mezara konurken kimse fark etmesin.
Mezarıma işaret de koymayın. O işaretten mezarımı bulabilirler.
“Sizler Bâtıni’siniz.
Halife olarak da bir Bâtıni’yi seçiniz. Kim benim yerime imam olursa ona itaat
ediniz. Sizlere diğer bir vasiyetim de inanç yönünden aşırılığa gitmeyiniz.
Hasan Sabbah Kendisinden
sonra yerine geçenler, onun gibi benzer peygamberlik ve Tanrı’lık iddiasında
bulundular.Kendisinden sonra yerine imam olan II. Hasan Sabbah kendisinin Tanrı
olduğunu iddia etti. İddiasının doğru olduğunu ispat için de: “Ben Allah’ın
nuruyum. Her kim beni görürse Allah’ı görmüş olur. Her kim benimle konuşursa
Allah’la konuşmuş olur” diyordu.
Hasan Sabbah’tan sonra
Bâtınilerin ikinci imamı olan II. Hasan Sabbah söylediklerini ispat için
Güneş’i örnek gösteriyordu. Bu konuda “Siz Güneş ışığını görüyorsunuz. Güneş’in
yuvarlaklığını da görüyorsunuz. Güneş’in ışığı olmasa ve siz de onu görmeseniz
o yuvarlak Güneş’i de göremezsiniz. Ben Allah’ın ışığıyım. Siz beni görmekle
Allah’ı görmüş oluyorsunuz. Ben Allah’ın ışığı olduğum için her kim dünya ve
ahiret mutluluğu istiyorsa beni sevmesi gerekir,” diyordu.
II. Hasan’dan sonra Bâtıni
insanları arasında Tanrılık iddiaları gelenek hâline geldi. İmam olan herkes
Tanrılık iddiasında bulunuyordu. Bu hususta Bâtıni yöneticileri arasında
ihtilaflar çıktı.
Bu ihtilaflar sonucunda
1256 yılında Moğol hükümdarı Hülagu Han Bâtıni kalelerini ele geçirdi. Tanrılık
iddiasında bulunanları öldürttü.
1124 yılında ölen Hasan
Sabbah öldüğünde arkasında güçlü bir silahlı örgüt ve sadece İran'da değil tüm
Mezopotamya'da korkulur bir askeri ve siyasal güç bırakmıştır.
BU GÜNKÜ HASAN SABBAH A DİKKAT
EDİLMELİ
21-KAYNAKÇA:
Emrullah Tekin, Zehirli Suikastler Tarihi, MİLENYUM YAYINLARI, 2000
Ruşen Çakır, Derin Hizbullah/İslamcı Şiddetin Geleceği/1980 Sonrası İslami Hareket METİS YAYINLARI, 2001
Bernard Lewis, Haşişiler İslam'da Radikal Bir Tarikat KAPI YAYINLARI, 2005
Willliam Blum, Haydut Devlet / Dünyanın Tek Süper Gücü İçin Bir Rehber YENİ HAYAT KÜTÜPHANESİ, 2003
Freidoune Sahebjam, Dağın Şeyhi Hasan Sabbah TELOS YAYINCILIK, 1998
Yaşar Şahin Anıl, Alamut Terörünün Kaynakları ve Hasan Sabbah, GENDAŞ KÜLTÜR, 2003
Emin Gürses, Ayrılıkçı Terörün Anatomisi IRA-ETA-PKK BAĞLAM YAYINLARI, 1997
Emin Demirel, Dünyada Terör IQ KÜLTÜR-SANAT YAYINCILIK, 2003
Taha Akyol, Hariciler ve Hizbullah İslam Toplumlarında Terörün Kökleri DOĞAN KİTAPÇILIK, 2000
John L. Esposito, Kutsal Olmayan Savaş İslamcı Terör OĞLAK YAYINCILIK, 2003
Noam Chomsky, Terörizm Kültürü PINAR YAYINLARI, 2002
Emrullah Tekin, Zehirli Suikastler Tarihi, MİLENYUM YAYINLARI, 2000
Ruşen Çakır, Derin Hizbullah/İslamcı Şiddetin Geleceği/1980 Sonrası İslami Hareket METİS YAYINLARI, 2001
Bernard Lewis, Haşişiler İslam'da Radikal Bir Tarikat KAPI YAYINLARI, 2005
Willliam Blum, Haydut Devlet / Dünyanın Tek Süper Gücü İçin Bir Rehber YENİ HAYAT KÜTÜPHANESİ, 2003
Freidoune Sahebjam, Dağın Şeyhi Hasan Sabbah TELOS YAYINCILIK, 1998
Yaşar Şahin Anıl, Alamut Terörünün Kaynakları ve Hasan Sabbah, GENDAŞ KÜLTÜR, 2003
Emin Gürses, Ayrılıkçı Terörün Anatomisi IRA-ETA-PKK BAĞLAM YAYINLARI, 1997
Emin Demirel, Dünyada Terör IQ KÜLTÜR-SANAT YAYINCILIK, 2003
Taha Akyol, Hariciler ve Hizbullah İslam Toplumlarında Terörün Kökleri DOĞAN KİTAPÇILIK, 2000
John L. Esposito, Kutsal Olmayan Savaş İslamcı Terör OĞLAK YAYINCILIK, 2003
Noam Chomsky, Terörizm Kültürü PINAR YAYINLARI, 2002
Emrullah Tekin, Zehirli
Suikastler Tarihi, MİLENYUM YAYINLARI, 2000
Ruşen Çakır, Derin Hizbullah/İslamcı Şiddetin Geleceği/1980 Sonrası İslami Hareket METİS YAYINLARI, 2001
İsmail Kaygusuz, Hasan Sabbah ve Alamut SU YAYINLARI, 2004
Bernard Lewis, Haşişiler İslam'da Radikal Bir Tarikat KAPI YAYINLARI, 2005
Willliam Blum, Haydut Devlet / Dünyanın Tek Süper Gücü İçin Bir Rehber YENİ HAYAT KÜTÜPHANESİ, 2003
Freidoune Sahebjam, Dağın Şeyhi Hasan Sabbah TELOS YAYINCILIK, 1998
Yaşar Şahin Anıl, Alamut Terörünün Kaynakları ve Hasan Sabbah, GENDAŞ KÜLTÜR, 2003
Emin Gürses, Ayrılıkçı Terörün Anatomisi IRA-ETA-PKK BAĞLAM YAYINLARI, 1997
Emin Demirel, Dünyada Terör IQ KÜLTÜR-SANAT YAYINCILIK, 2003
Taha Akyol, Hariciler ve Hizbullah İslam Toplumlarında Terörün Kökleri DOĞAN KİTAPÇILIK, 2000
John L. Esposito, Kutsal Olmayan Savaş İslamcı Terör OĞLAK YAYINCILIK, 2003
Noam Chomsky, Terörizm Kültürü PINAR YAYINLARI, 2002
Ruşen Çakır, Derin Hizbullah/İslamcı Şiddetin Geleceği/1980 Sonrası İslami Hareket METİS YAYINLARI, 2001
İsmail Kaygusuz, Hasan Sabbah ve Alamut SU YAYINLARI, 2004
Bernard Lewis, Haşişiler İslam'da Radikal Bir Tarikat KAPI YAYINLARI, 2005
Willliam Blum, Haydut Devlet / Dünyanın Tek Süper Gücü İçin Bir Rehber YENİ HAYAT KÜTÜPHANESİ, 2003
Freidoune Sahebjam, Dağın Şeyhi Hasan Sabbah TELOS YAYINCILIK, 1998
Yaşar Şahin Anıl, Alamut Terörünün Kaynakları ve Hasan Sabbah, GENDAŞ KÜLTÜR, 2003
Emin Gürses, Ayrılıkçı Terörün Anatomisi IRA-ETA-PKK BAĞLAM YAYINLARI, 1997
Emin Demirel, Dünyada Terör IQ KÜLTÜR-SANAT YAYINCILIK, 2003
Taha Akyol, Hariciler ve Hizbullah İslam Toplumlarında Terörün Kökleri DOĞAN KİTAPÇILIK, 2000
John L. Esposito, Kutsal Olmayan Savaş İslamcı Terör OĞLAK YAYINCILIK, 2003
Noam Chomsky, Terörizm Kültürü PINAR YAYINLARI, 2002
Fedailerin Kalesi Alamut -
Wladmir Bartol
Güvercinin Gerdanlığı Alamut'a Dönüş - Ernst W. Heine
Ezoterik - Batıni Doktrinler Tarihi - Cihangir Gener
Gizli Örgütler - Signier, Thomazo
Güvercinin Gerdanlığı Alamut'a Dönüş - Ernst W. Heine
Ezoterik - Batıni Doktrinler Tarihi - Cihangir Gener
Gizli Örgütler - Signier, Thomazo
Zındıklar ve
Mülhidler, Ahmet Yaşar Ocak
100 Soruda Tasavvuf, Abdülbaki Gölpınarlı
100 Soruda Tasavvuf, Abdülbaki Gölpınarlı
Arkon Daraul, Secret
Societies
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder